یکی از واگشتهای تمدنی که در عصر مدرن در قالبی نو رخ داد، بازگشت به ساخت مجتمعهای چگال و نامتناسب خانهسازی و سکونت انسانی بود که در پی چالشهای مکرر جمعیتی و امکاناتی بعد از خرابیها و نابهسامانی سالهای آغازین سده بیستم به عنوان پاسخی معقول به نیازها، پذیرفته شد. پیشتر هم در میان اولین کلنیهای جمعیتی بشر صحبت از چنین سکونتگاههایی هست! سکونتگاههایی بیکیفیت و اولیه و خیلی چگال که در بستر یک تپه مسکونی شکل میگرفتند....
اگرچه ممکنه بشه با دیدن شاتهایی بسته از این مجموعهها زیباییهایی در پس تکرارها و ریتم عناصر پیدا کرد اما به واقع وقتی خودمون رو جای مصرفکنندگان و ساکنین بگذاریم میفهمیم که هیچ زیباییای در این مجموعهها نهفته نیست...
- ۲ نظر
- ۲۳ فروردين ۹۲ ، ۱۷:۳۸