برخی در افراطی ناشی از جریان پرقدرت صنعتی در دو سده اخیر، به طور کامل به سنت‌ها و اقلیم‌ها و بوم‌ها پشت کرده‌اند و برخی دیگر نیز در جواب به این افراط در تفریطی عچیب سودای بومی‌سازی معماری مدرن را دارند و مثلا در دل شهرهای بزرگ اقدام به فضاسازی‌هایی با ظاهری سنتی و با مصالحی نظیر چوب و کاه‌گل و ... می‌کنند. سوال این‌جاست که مثلا آیا امروز تیرآهن جزو مصالح بومی ما هست یا خیر؟ حتی در روستاها! روستایی که می‌تواند تیرآهن را با هزینه کمتر و سرعت بیش‌تر برای ساخت معماری‌ش تهیه کند آیا باید این سازه را جزو سازه‌های بومی او بدانیم یا نه؟

به نظر می‌رسد ابهاماتی این چنین هرچند برای برخی متخصصین و دانش‌گاهیان -معمولا کم درد تر- به ظاهر وجود نداشته باشد به شدت گریبان‌گیر معماری امروز ماست. در وضعیت فعلی تجربه طراحی معماری امروزین با متریال‌های پوشاننده سنتی و بومی هر نقطه -مثل این خانه در چین-، به نظر راه‌بردی میانه در معماری امروز دنیاست. چرا که سعی در استفاده از حداکثر ظرفیت‌های موجود در هر دو سوی این معادله می‌کند....

 یکی از معدود بناهایی که  با وجود نگاه پست مدرنش یک عالمه چیزهای خوب داره در خودش.

در دل منطقه روستایی ساخته شده و متناسب با کاربریش خیلی خوب از متریال های طبیعی استفاده کرده. نمادپردازی معقول و متناسب کاربری ش داره  و مهم اینه که برای رسیدن به چنین کار خوب و متناسبی چیزی خارج از عرف مکان و کاربری ش انجام نداده.
از بناهای پسامدرن این روزها تنها از این یکی خوشم اومد انگار :)

 ساخت سنتی ساختی شورانگیزه. در مقابل ساخت صنعتی بی روح و تولید انبوهی امروز، در ساخت سنتی یک ساختمون ماننده ی یک اثر هنری ، مانند یک کالای صنایع دستی، به تمامه تحت نظارت و دقت و به دست خود آدم ها ساخته می شه و جای نوآوری های هنری خیلی فراوان در کار وجود داره.
به شخصه با آن که مانند شما بچه این عصر وارونگی هستم اما امید دارم به بازگشت احتمالی در معماری و ساخت و ساز به اون عصر شورانگیز اما به ظاهر کند و سخت و متفاوت.

در این پست ساخت این مدرسه در پاکستان به نحو سنتی، با سازه و ساختی ترکیبی از نی بامبو و خشت و گل رو داریم. اتودهایی از  نحوه‌ی اجرای کار و عکس‌هایی از مراحل کار، پست رو به طور ویژه جذاب و قابل استفاده کرده.