اگر هم راننده‌گی کرده باشید هم دوچرخه‌سواری، حتما برای‌تان پیش آمده که هنگام تغییر مسیر با دوچرخه ناحودآگاه بخواهید راه‌نما بزنید! طرح بابایف آذربایجانی به این نیاز پاسخ گفته و به سواری‌های پیرامون کمک می‌کند که از نیت دوچرخه‌سوارها آگاه شوند. در طرح او یک پروژکتور کوچک به پشت دوچرخه اضافه شده که به واسطه‌ی یک نرم‌افزار موبایلی قابلیت پخش آیکون‌های کنترل شده بر پشت دوچرخه‌سوار را دارد. 

اگرچه این دوچرخه از لحاظ اصول زیبایی‌شناسی چنگی به دل نمی‌زند اما استفاده از حجم بدن کاربر به عنوان مکمل طرح، نگاهی نو و قابل تحسین است.

عصر گوشی‌های هوش‌مند عصری است که چشم انسان با صفحه‌ی دست‌گاه هوش‌مندش بیش‌تر آشناست تا محیط و افراد پیرامون‌ش! امکانات جذاب و فراوانی که توسعه‌ای سریع نیر دارند، غالب انسان‌های این عصر را با خود هم‌راه می‌کند و گاهی حتی فرصت نمی‌دهد که  با وارسی این تغییرات، انسان رابطه‌ی خود را با آن تنظیم و تعدیل کند. جین جولین گرافیست از جمله معترضانی است که با زبان و تکنیک خاص خود سعی کرده تا تلنگری به این استفاده‌های افراطی بزند. نقاشی‌های او ساده و اصطلاحا سبک هستند. در بعضی تصاویر تنه به کاریکاتور می‌زنند و در بعضی دیگر به هزل کشیده می‌شوند. جوان بودن جولین در تندی و صراحت آثارش اثرگذار بوده و طبیعی است که یانون‌دیزاین از نمایش تمامی آثار او معذور است.

شاید بتوان نام این محصول گوگل را شهر فرنگ مدرن گذاشت! شبیه به شهر فرنگ‌های قدیم که دست‌گاهی ثابت بودند و برای دیدن تصاویری خاص در درون دست‌گاه باید از لوله‌های تعبیه شده به درون آن نگاه می‌کردیم، ام‌روز نیز با کمک یک موبایل و یک عینک دست‌ساز می‌توان دست‌گاهی ساخت که این بار قابلیت تحرک دارد و از تکنولوژی‌ای به نام واقعیت افزوده نیز بهره می‌برد. شرکت گوگل با ارائه دادن نقشه‌ی گسترده‌ی عینک مقوایی خود، به کاربر این امکان را داده است که با دست‌گاه‌های برش قطعات مورد نیاز را ایجاد و طبق نقشه سر هم کند. سپس به کمک نرم افزارهای موبایلی، بتوان در فضایی مجازی قدم زد یا داخل یک بنای مدل شده در نرم افزارهای سه بعدی راه رفت و فضا را پیش از ساخت تجربه کرد. وسیله‌ای مناسب برای کاربردهای تجاری و به ویژه مناسب معماران.

طراحان و به خصوص طراحان گرافیک و صدالبته تکنیسین‌های چاپ به سنجش رنگ‌ها بسیار نیاز دارند. اصلا مانند دکترها که نبض بیمار را می‌گیرند تا از برخی اطلاعات پزشکی مطلع شوند طراحان هم گاهی نیاز دارند نبض رنگ‌ها را بگیرند و برای تطبیق و انتخاب رنگ در طراحی‌های خود از آن استفاده کنند. 

سواچ‌میت با طراحی و عرضه این گوشی پزشکی رنگی! یعنی همین وسیله‌ی کمک‌کار طراحان امکان گرفتن نبض رنگ‌ها را ایجاد کرده است. کافی‌ست مکعب سواچ‌میت را روی سطح مورد نظرتان قرار دهید تا اطلاعات کامل رنگ سطح را در گوشی هوش‌مند خود ببینید. به جز ارزش‌های کاربردی چنین وسیله‌هایی، نمی‌توان نادیده گرفت که متاسفانه روند ابزارزده‌گی ما حتی در هنر -که اساسا قرار بود مساله‌ای آمیخته با روح و ذوق و فنون هنرمندان باشد- روزی ما را به آن‌جا خواهد رساند که حتی تشخیص پرده‌های مختلف رنگی که روزی جزو افتخارات طراحان به حساب می‌آمد را نیز مثل داستان‌های شبه اسطوره‌ای دوره‌های طلایین و سیمین تمدن بشری یاد کنند.

مساله بازیافت دیوایس‌های قدیمی و تاثیرات مخرب قطعات الکترونیکی بر طبیعت به حدی جدی شده است که چندی پیش توسعه و تحقیق موتورولا به فکر کار بر روی پروژه‌ی موبایلی مدولار افتاد. پروژه‌ای که بعد از مدتی به کل متوقف شد اما حالا پس از خرید موتورولا توسط گوگل دوباره به جریان افتاده است. مساله از آن‌جا شروع شد که دیو هاکینز دانش‌جوی طراح آلمانی، با ارائه‌ی ایده‌ای از یک دیوایس مدولار قابل تعویض یک اکوسیستم برای دیوایس‌ها را ارائه می‌دهد که به جای دورریز شدن، قطعات آن‌ها جابه‌جا می‌شوند. با طرح این فکر اولیه که چندی پیش‌تر توسط شرکت موتورولا هم در قالب یک پروژه‌ی متن باز -مانند اندرویدی فیزیکی!- پیگیری می‌شد، پروژه‌ی آرا شرکت موتورولا را رقم زد که اکنون نیز توسط موتورولای جدید در قالب پروژه‌ای مستقل مانند آن‌ سهمی که عینک گوگل به خود اختصاص داد، در جریان است.

در واقع شما موبایل یا دیوایس کاملی از بازار نمی‌خرید. شما قطعات خودتان را و نیازهای خودتان را می‌خرید و بر روی هم به سادگی بازی لگو سوار می‌کنید. دیوایس مختص به خود را خواهید داشت و با فروش هر قطعه و تعویض آن دیوایسی جدید. این واحدهای کوچک اولیه هم هیچ‌وقت بازیافت نمی‌شوند و با تعویض شدن در دیوایسی جدید به کارگرفته می‌شوند. به نظر در جهان مصرفی امروز که دیگر حتی باطری قطعات الکترونیکی را هم نمی‌توان تعویض کرد و به محض کوچک‌ترین خرابی‌ها ناچار به عوض کردن وسیله هستیم، این پروژه‌ به شدت انسانی و طبیعی است.

بیش‌تر تابلوهای زیر را حتما تا کنون‌ دیده‌اید. مشهورترین تابلوهای دوران نقاشی مدرن که قریب به سه قرن با تغییرات و رفرم‌های اساسی بازنمودهای عینی رنسانسی را به فرانمودها و بعد هم ساختارشکنی‌ها رساند و پس از آن با شروع نهضت مدرن قرن اخیر به انتزاعی‌ها و سورئال‌ها و .... انجامید. این سه قرن تغییر و تحولات در کنار تغییرات فرمی و تکنیکی با تغییر نگاهی نیز همراه بود که هنر را از بازنمود و توجه به لحظه‌های خاص اشراف به توجه به جامعه و مسائل روزمره و عادی زندگی معطوف کرد.

حالا اگر امثال مونه و ورمیر و ون‌گوگ و بلک و ... حتی پیکاسو بخواهند با همان نگاه معمولی‌شان به زندگی امروز نگاه کنند از روابط انسانی چه چیزی را باید به تصویر بکشند؟ آیا جز این را که هر کس مشغول دیوایس خود است و روابط انسانی را از پس پنجره‌ای مجازی پی می‌گیرد؟؟ مجموعه تابلوهای « هنر هوش‌مند X » اصلاحاتی هوش‌مندانه در تابلوهای بزرگان نقاشی مدرن است که به شدت آن‌ها را با حال و هوای عجیب نسل‌های ما شبیه می‌کند.....