قریب به نه ماه از آخرین پست انتشاری یانون‌دیزاین می‌گذرد! و دقیق‌تر قریب به یک سال از کم فعالیت شدن و خسته شدن یانون‌دیزاین!
یانون‌دیزاین تا پیش از این یک سال، با جامعه بزرگ و علاقه‌مندی از حوزه طراحی ، معماری و هنر آمیخته شده بود. خیلی‌ها در سال‌های ۸۶ که فقط به فرستادن ایمیل‌های گاه‌به‌گاه دیزاین به صندوق ایمیلی معدودی از دوستان ورودی ۸۵ دانش‌گاه هنرم مشغول بودم تا همین آغاز سال ۹۶ ، کم کم روزانه با ایمیل روزنامه یانون‌دیزاین، سیر اینترنتی خودشان در جهان هنر و طراحی را شروع می‌کردند. خیلی‌ها ابراز لطف فراوانی را در این سال‌ها به تیم فعال یانون‌دیزاین ابراز کرده‌اند و همین خیلی‌ها و بسیاری که منتقدانه و تیزبین همیشه ما را مدنظر داشتند، عمده انرژی و انگیزه پیش‌برد حرکت یانون‌دیزاین بودند.
واقعیت آن است که مسائلی شخصی برای یک‌سالی این حرکت را متوقف کرد... اما عمده انگیزه‌ای که این سال‌ها پشت یانون‌دیزاین بود و اتفاقات خوبی که پیرامون آن در سال‌های گذشته افتاده بود مانع آن می‌شد که به کل یانون‌دیزاین را فراموش کنیم....
ما به امید خدا از امروز یعنی ابتدای اردی‌بهشت ۹۷ دوباره با انگیزه شروع خواهیم کرد. با هم از جهان هنر و طراحی خواهیم دید.... روزانه و پابه‌پای تحولاتی که در پیرامون ماست.
خیلی وقت‌ها در طراحی ست‌میزهای کوچیک مثل میزهای کافه‌ها و رستوران‌های کوچیک پایه‌های میز ایجاد مشکل می‌کنه. فضا رو کم می‌کنه و امکان حرکت رو از مخاطب‌ها می‌گیره. طراح آلمانی این میز تصمیم گرفته این مشکل رو به قیمت ثابت کردن جای صندلی‌ها نسبت به میز به صورت یک میز که در اولین برخورد معلق در فضا تصور می‌شه، حل کنه.
اگر قراره درخت ها بریده بشن و به عنوان چوب برای ساخت مبلمان مورد استفاده قرار بگیرن، و اگر خود یک درخت اون چنان خلق شده که ستون محکم واقع بر زمین باشه، و اگر درخت زیباست؛ حتی در دل پاییز برگ‌ریزش و زمستان لختش، و اگر دوست دار طبیعت هستیم و از زندگی های ماشینی بی روح خسته شدیم:
چرا که نه؟
به کار بردن عناصر طبیعت به صورت خام و پرداخت نشده ؛ البته اون چنان که به استفاده مورد نظرمون خدشه ای وارد نکنه، بهترین راه برای اونه که رابطه مون با طبیعت قطع نشه؛ در پس این "صنعت" سرد و بی روح...
گاهی که دوست دارین با خانواده به بیرون برین و در دل چمن‌زار نهارتون رو صرف کنین، بعد از پنجره های کوچیک مسکونی های چند طبقه‌ی تاریک و بی روح تون به خیابون‌های چرک تهران بزرگ نگاه می ندازین و آه حسرت و داغ صحرا سرمی‌کشین، این جور گاه ها، شاید بدتون نیاد میز نهارخوری خونه هاتون چنین چیزی باشه لاجرم.
