«رفتن تا آسمان» نام یک اینستالیشن است که می‌خواهد سر ما را کمی به سمت بالا بچرخاند. در دنیایی که همه‌ی جاذبه‌های‌ش انسان را در عرض و در سطح به دنبال خود می‌کشد، شاید گاهی مجبور شویم با یک تلنگر هنری به بالا اشاره کنیم و یادمان بیاید که برای زمین خلق نشده‌ایم..

بوروفسکی این مسیر عمودی خود را در شهرهای مختلفی اجرا کرده است. به خصوص در شهرهای بزرگ و شلوغ‌تر مثل نیویورک و سئول، این اینستالیشن معنایی دیگر پیدا می‌کند. انگار که ساخت‌مان‌های بلند خط آسمان را بالا کشیده‌اند و این انسان‌ها سعی در رهایی از حصارشان دارند. بوروفسکی مجسمه‌های مصمم خود را، با فولاد ضد زنگ و رزین ساخته است.

خلاقیت بالای الکساندرا ایکااوغلو و ماکسی ساویچ در طراحی این صندلی راحتی، در بازنمایی عناصر آن به صورت ابزارآلات بافتنی و امتداد سطح کرکی صندلی به صورت ادامه رشته‌ی بافته شده آن به شدت دیدنی ست. طراحان به خوبی با فهم تغییرات منطقی ناشی از تغییر مقیاس، در عین حفظ ویژگی‌های کاربری صندلی، توانسته‌اند القایی مناسب از حال و هوای بافتنی‌های دراز شب‌های دراز زمستان داشته باشند...

مجموعه عکس گودال تاریک با یک فن نوآورانه و در پس یک نگاه زیبا خلق شدند. عکاس با آغشته کردن یک محور چرخنده به رنگ‌های مایع و چرخوندن محور با سرعت بالا در زیر نورپردازی حساب شده و عکاسی از محور در راستای طولی اون، در کنتراست با شراره‌های رنگی، از گودالی سیاه و تاریک پرده برداشته؛ شاید اشاره‌ای به سیاه‌چاله‌های عظیم خلقت و تراوش امواج نوری خاص از پیرامون حریم اون‌ها......

تصویرسازی کنید!