نقاشی‌های هایپررئال یا فزون واقع‌گرا جزو سبک‌های متاخر نقاشی در جهان هستند که سعی در هرچه واقعی‌تر نشان دادن سوژه‌های خود دارند. کار نقاشان این سبک تا جایی پیش می‌رود که گاهی آثارشان از خود واقعیت هم واقعی‌تر می‌شود!، برای همین گاهی عنوان فراواقعی  هم به آن‌ها می‌دهند.

امانوئل داسکانیو با سوژه قرار دادن میوه‌ها و با ایجاد چالش‌هایی مثل بارتاب نور از روی آب یا انعکاس شیشه، سعی در محک زدن خود در این سبک داشته و به نوعی اعجاب بیش‌تری را برمی‌انگیزد. آثار او با داشتن پس زمینه‌ی سیاه و چیدمان و نورپردازی حساب شده به عکاسی صحنه آرایی شده شباهت پیدا کرده است. از این جهت شاید بتوان کارهای او را در سبک فتورئال قرار داد. چرا که نقاشی‌های او به عکس شباهت بیش‌تری دارند تا واقعیت.

درون میوه‌ها چه می‌گذرد؟ اگر بخواهید این موضوع را برای کودکان مطرح کنید و برای‌شان توضیح بدهید چه خواهید کرد؟ پلی لیندزی اگرچه به قصد آموزش کودکان  دست به چنین کاری نزده اما برای معرفی صفحه‌ای اینترنتی در رابطه با سبزی‌جات، میوه‌هایی را به وسیله‌ی مقوا ساده‌سازی کرده است. او با قرار دادن لایه‌هایی از مقواهای رنگی به روی هم، درون هر کدام از میوه‌ها را به شکلی ساده و شماتیک به ما نشان می‌دهد و در حقیقت با بیانی فانتزی توجه ما را به‌ آن‌چه که میوه ها دارند اما نشان نمی‌دهند جلب می‌کند. 

ارتباط با گیاهان و رسیده‌گی به آن‌‌ها شاید از نیازهای یک انسان باشد که در عصر حاضر مغفول مانده است. تفاوت است میان پروش دادن یک گیاه با زمانی که افراد تنها مصرف کننده‌‌ی آن هستند. آنتونیو اسکارپونی برای یادآوری دوباره‌ی این موضوع به شهرنشینان گل‌خانه‌ای را طراحی کرده، که در ایست‌گاه‌های شهری برای دقایقی مردم را با گیاهان سرگرم می‌کند. در مکان‌هایی مثل ایست‌گاه اتوبوس، فضای بازی کودکان و حتی مدارس، این اتاقک‌ها با حفظ گیاهان در مقابل گازهای سمی هوا و حیوانات، زمینه‌ای را برای ارتباط بیش‌تر مردم با گیاهان فراهم می‌کنند. برای آب‌رسانی طبیعی به گیاهان، طراحان محفظه‌ای ۵۰۰ لیتری را بر بام این اتاقک قرار داده‌اند که به شیوه‌ی قطره‌ای آب را به آن‌ها می‌رساند و با پر شدن محفظه، پرچمی قرمز رنگ بر بالای نمایان می‌شود. طرح اسکارپونی از لحاظ ایده‌هایی که به خودگردان بودن این گل‌خانه منجر می‌شود حائز اهمیت است، اما بعید نیست که چنین کاربری‌های کوچکی در ارتباط با فضای نامتجانس پیرامون‌شان متروکه رها شوند. 

فن‌آوری لیزر و پرینت‌های لیزری نوری به قدری وسعت پیدا کرده است که دیگر حتی در عرضه محصولات کشاورزی هم ممکن‌ است به صرفه باشد به جای نصب لیبل‌های تجاری از این فن‌آوری بهره ببریم. کمپانی اروپایی در پروژه‌ای با عرضه‌ی محصولات مارک شده به وسیله لیزر چنین امکانی را مطرح کرده است. اگرچه به گفته طراحان با چنین راه‌کاری مواد شیمیایی نظیر چسب یا جوهرهایی که در لیبل‌زنی مرسوم استفاده می‌شود نیز حذف می‌شوند، اما معلوم نیست این طور کاربرد لیزرهای نوری خود ضرر کم‌تری نداشته باشد!

تو خیلی از مهمونی‌ها دیدم مهمون‌های خوش‌ذوق رو که بعد از صرف میوه یا حتی در حین اون، با برش‌ها و طرح‌هایی که روی پوست و یا خود میوه‌ها ایجاد می‌کنن ترکیب‌هایی بدیع خلق می کنن. اما چرا هیچ وقت این طور کارها به عنوان "اثر هنری" به حساب نمیان اما یک چنین مجموعه‌ای که البته نوآورانه و بدیع و جالبه در رسانه‌های هنری معروفی در جهان معاصر به عنوان یک کار هنری دیده می شه؟

می خوام به این نکته توجه بدم که "عرضه یک اثر" در زمانه ما امتداد خود اثره. چه کارهای خوب و بزرگی که برخی بچه های هنر خودمون در دل همین دانشگاه های هنر و تحت عناوین تمرین‌های درسی شون انجام نمی دن اما چون عرضه درست و حسابی وجود نداره اصلا دیده نمی شه و به کل حذف می شه....

اون‌هایی که دستی در آتش هنر دارین! لازمه کمی برای عرضه آثارتون هم دست بجنبونین! :)

--------

یک تبلیغ از یانون‌دیزاین هم بکنم :) یانون‌دیزاین باعث افتخارشه که کارهای هنری شما رو عرضه کنه. اگه تدوین خوب و متناسب با وب از کارتون بهمون برسونین