شاید مهم‌ترین عرصه‌ی طراحی خصوصا طراحی معماری، نیازهای اصلی و روزمره‌ی زنده‌گی باشد، نیازهایی که گاهی برآورده نشدن‌شان تاثیر زیادی در کیفیت زنده‌گی خواهد گذاشت. در این میان روستاییان و کسانی که دست‌رسی کم‌تری به علم روز و تحصیلات آکادمیک دارند، بیش‌ترین نیاز را به دانش‌آموخته‌گان شهرنشین خواهند داشت. مثلا در این روستا در ویتنام، زمین‌هایی مخصوص کشاورزی در کنار دریا واقع شده و وزش بادهای شدید هر بار کشاورزان را بامشکلات متعددی رو به رو می‌کند. گروه طراح می‌آیند با مواد بازیافتی هم‌چون بطری‌های پلاستیکی و استفاده از نی‌های بامبو به عنوان اسکلت و سازه، بنایی را درمیان این زمین‌های کشاورزی درست می‌کنند که با فرمی شبیه قایق‌های بادبانی ماهی‌گیران محلی، با بادبانی که به جای دریافت باد در مقابل آن ایستاده‌گی می‌کند، از این مشکل می‌کاهند. البته قرار گرفتن بامبوها در جهت افقی و جای دادن پایه‌ستون‌های بتنی در عمق زمین هم به کمک این بادبان می‌آیند. پوشش شفاف دیواره‌ها نیز باعث می‌شود که شب‌ها با روشن کردن چراغ درون بنا، محیط اطراف هم روشن شود و خود بنا نیز زیباتر به نظر برسد. خانه‌ای که حالا هم محلی است برای استراحت کارگران، هم جایی برای پرورش بذر در زمان‌های مختلف و هم مناسب برای حضور دانش‌آموزان و لمس به‌تر کار کشاورزان.

زباله رو در عصر اخیر طلای کثیف نام‌گذاری کردند؛ با این وجود روند تولید زباله‌ی بشر هر روز بیشتر از دیروز در حال گسترشه. به خصوص کیسه های نایلونی! به خصوص کیسه های نایلونی! به خصوص کیسه های نایلونی.......

این اثر یک اینستالیشنه جالبه که قیمت نهفته در این طلای کثیف رو به چشم شهروند ها میاره.

بر خلاف همیشه این بار سطل زباله شهری پر از زباله‌های بدبو و بدترکیب نیست؛ این بار می درخشه و محیط اطراف خودش رو در ورودی این موزه تعریف می کنه

خیلی به فرم‌پردازی این کار، کار ندارم، ممکنه برخی خوش‌شون بیاد و برخی هم نه، اما چیزی که مهمه اینه که چنین فرم و ساختاری رو از تافتن و بافتن همین کیسه های پلاستیکی نایلونی خودمون ایجاد کرده! مثل همین هایی که روزی چند ده تاشون رو می ندازیم تو سطل آشغال!

یک تیم بیست نفره دانشجویی دست به دست هم دادند و این فضا رو در  دانشگاه ایالتی پلی تکنیک کالیفرنیا اجرا کردند.