هنوز هم که هنوزه در هزاره سوم میلادی عصر ارتباطات و سال واقعیت افزوده! (و + و +) هنوز هم طرح‌هایی که با احساس و اصالت‌های آدمی سروکار دارند طالب دارند. Lasso (که شاید در بهترین ترجمه‌ش بشه بهش بگیم کمند! کمی شاعرانه :) ) یک دمپایی نمدیه که به صورت بازشده در اختیار ما قرار می‌گیره و ما باید به وسیله‌ی طناب چرمی رنگی اون اون رو با دست خودمون بدوزیم :) یعنی سرهم کنیم و دمپایی نمدی خودمون رو ویژه فصول سرد سال درست کنیم. این دمپایی نمدی در پی ساخت ۱۶۴ پروتوتایپ یعنی ۱۶۴ بار ساخت نمونه اولیه و رفع ایرادات اون ساخته شده و بسیار هم با استقبال خوبی از طرف مردم روبه‌رو شده.

بافت طبیعی نمد که به خوبی با انسان‌های عاشق طبیعت دورافتاده از اون رابطه برقرار می‌کنه، در عین حال تجربه درست کردن کفش خود آدم به دست خودش حتی در این عصری که تنبلی و حاضر و آماده خوری سنت شده یک جورایی! گویا تجربه‌ای دوست‌داشتنیه برای مردم. و صدالبته رنگ‌بندی و هویت خاص کار که شاید حتی همین نو بودن و متفاوت بودن هم از دلایل مهم توفیق این کاره.

 نمد! چیزی که به وفور و به غایت صنعت و هنرمندی در ایران خودمون پیدا می شه اما الان سال‌هاست کسی نوآوری در تناسب با زمان در اون انجام نمی‌ده ؛ یا لااقل در سطح کاربرد شایع مردمی این مساله رخ نداده..
خیلی از صنایع دستی ما این طوری هستند. اگه از حالت یک کالای لوکس خارج بشن و بازطراحی بشن و متناسب با نیازهای عمومی بهشون نگاه بشه واقعا ممکنه کارگاه های تولید صنایع دستی خیلی خوب بتونن جاشون رو در زندگی های روزانه ما باز کنن.

درسته این قالیچه ها از پوست ساخته شدند، اما به دلیل قرارگیری تکه‌تکه‌ها در کنار هم، خیلی زیاد شبیه نمدبافی سنتی خودمون شدند.
پیشنهادی برای دوستان نمدباف و صنایع دستی دارم. آیا می شه در نمدبافی مون رنگ بندی ها رو متنوع کنیم و الگوهایی پیچیده تر از چیزهای معمول و حتی هندسی تر از این ها، نزدیک به طرح قالی‌های بافته شده به دست بیاریم؟
نمد خیلی ظرفیت عجیبی برای کار داره و ما به راحتی از کنارش می گذریم!