هرچند اقلیم‌های گرم‌سیری و راه‌بردهای طراحی اقلیمی در آن‌ها چندان مناسب مقایسه و الگودهی در نسبت با اقلیم ما نیستند اما فهم این نکته که معماری معاصر تا چه میزان می‌تواند آغوش‌ش را برای حضور طبیعت باز کند، در پس توجه به نمونه‌های موفق دو اقلیم ممکن است. استودیو طراحی معماری ویتنامی ام‌آی‌ای در طراحی و ساخت مجتمع آب گرم نامان به الگویی قابل توجه از حضور طبیعت در معماری رسیده است.

طراحان با درنظرگرفتن یک فاصله قابل توجه در تمام جداره‌های بیرونی بنا، امکان ایجاد یک باغ عمودی یک‌پارچه را فراهم کرده‌اند که به نوعی بنا را به کل دربرگرفته است. این باغ عمودی علاوه بر زیباسازی بنا، دمای کلی ساختمان را در فصول گرم چند درجه کاهش می‌دهد و به نوعی عایق طبیعی مناسب رفتار می‌کند.

در برخی کشورهای دنیا مرسوم است که خانه‌ها و عمارت‌های قدیمی را حفظ می‌کنند و حتی در توسعه و نوسازی‌ها با وجود تغییر کامل تمام عناصر داخلی بنا به منظور استفاده امروزی، نما و کالبد بیرونی را کاملا حفظ می‌کنند. یک جور احترام به تاریخ و فرهنگ گذشته که با امتداد خود در زمان حال، به بهبود وضعیت فرهنگی معاصر نیز کمک می‌کند. اما همیشه برای مخاطب‌های این طور حرکت‌های فرهنگی، مساله به روشنی طراحان و مدیران ارشد فرهنگی نیست. مردم خیلی وقت‌ها بناهای قدیمی نه چندان فاخر را به عنوان سازه‌هایی کهنه و نه‌چندان ارزش‌مند تلقی می‌کنند و چون از تاریخ آن‌ها بی‌خبرند ظرفیت خاص فرهنگ‌سازی مورد انتظار هم به حداقل خود می‌رسد.

در حرکتی جالب توجه، طراحان نوسازی یک خانه قدیمی در خیابان ردچرچ لندن، صفحه‌ی فلزی سوراخ‌شده‌ای را به صورت یک کتاب باز یا کاتالوگ در مقابل بخشی از نمای خانه نصب کرده‌اند که تاریخ‌چه‌ی اشغال و استفاده این بنا را به نحوی هنرمندانه نشان می‌دهد. صفحه در نقش یک مشبک و سایه‌انداز به معماری کمک می‌کند و برای شهر هم در حکم یک شناس‌نامه تاریخی برای بناست.