با رواج کاربرد مصالح نو در ساختمان‌سازی و کنار رفتن روش‌های سنتی، نماسازی بناهای عصر اخیر نیز به سمت استفاده ا پوشش‌های وسیع صنعتی رفته‌اند. از میان این پوشش‌های صنعتی آن‌چه بیش‌تر از همه در ایران استفاده می‌شود ورق‌های کامپوزیتی آلومینیوم هستند که از متداول‌ترین ورقه‌های صنعتی در نماسازی به شمار می‌آیند. متاسفانه کاربرد این ورقه‌ها در نماسازی بناهای داخلی، به بدترین نحو ممکن و به ساده‌ترین وجه آن در حال رخ‌داد است. کم‌تر دیده می‌شود که معماران و سازندگان از ظرفیت‌های بالقوه این پانل‌ها درست استفاده کنند و سطوح وسیع آلومینیومی بدون هیچ سلیقه و طراحی خاصی نماهای شهری ما را در برمی‌گیرد.

متریال‌های جدید امکان فرم‌دهی‌های متنوع، سوراخ‌کاری‌های وسیع و ایجاد سطوح نورگذر و .... را برای ما ایجاد می‌کنند. همین آلومینیومی که در نماهای ساختمانی‌مان امروز به ساده‌ترین وجه تجربه‌اش می‌کنیم می‌تواند شکل بپذیرد و با سوراخ‌کاری حساب شده به یک نمای مشبک نورگذر متفاوت تبدیل شود. مانند نمای منحنی زیر که دفتر معماری توشیهیرو میزوتانی در ژاپن از ورقه‌های آلومینیوم ساختمانی، طراحی و اجرا کرده است.

کاردستی‌های سیستماتیک نامی‌ست که آئورلیا توو به دست‌ساخته‌های پیچیده‌ش با تکه کاغذهای کوچک برش‌خورده و درگیر با هم داده است. او در این کاردستی‌‌های با جست‌جوی فراوان در پی کشف ظرفیت‌های جدید کاربری و فرم‌سازانه این روش است.

هر متریالی حال و هوای خودش را دارد. و اصلا همین شناخت حال و هوای متریال‌های گوناگون‌ یکی از مهم‌ترین دلایل توفیق اثر هنری بسیاری از هنرمندان مشهور هنرهای تجسمی است. این که چگونه در بهترین وجه و به مناسب‌ترین حالت ویژگی‌ خاصی را از متریالی خاص در بیان حرفی مشخص یا انتقال حسی خاص به کار ببریم، در غالب هنرها و به خصوص در مجسمه‌سازی و معماری از اهمیت بالایی برخوردار است. اما استخراج حسی متفاوت یا بیانی متضاد با واقعیت یک متریال با استفاده از خود آن متریال کار چندان ساده‌ای نیست.

حتی تا پیش از ره‌یافت‌های معماران بزرگ اواخر عصر مدرن و بزرگان هنر صنعتی در سده اخیر که توانستند روش‌های رام کردن و فرم‌پردازی بتن را به جهان معرفی کنند، کسی تصور نمی‌کرد با چنین ماده صلبی بتوان سطوح منحنی و فرم‌های پیچیده ساخت. مثلا شما هیچ‌وقت از بتن به عنوان یک ماده سخت و صلب انتظار رفتاری پارچه‌ای ندارید! و حتی انتقال حس یک کاغذ یا پارچه! استودیو معماری سوئیسی L3P در تلاشی در طراحی جداره غرفه‌ای در یک نمایش‌گاه سعی کرده تا در کنار تجربه نوع جدیدی از به کار صفحه‌های فایبرگلاس بتنی در نما -که ممکن‌ است در صنعت ساختمان آینده نیز ورود جدی و متفاوتی داشته باشد- این حس را انتقال بدهد. 

لی هونگ‌بو با ساخت مجسمه‌هایی از توده‌هایی متشکل از هزاران لایه کاغذ بر روی هم این روزها اکثر سایت‌های طراحی دنیا رو متوجه خودش کرده.

این مجسمه‌ها به علت قابلیت لغزیدن صفحات روی هم به مجسمه‌هایی انعطاف پذیر با قابلیت تغییر شکل‌های مهیج تبدیل شدند و از این منظر یک نوآوری جدی به حساب میان؛ اگرچه قبل از این ها هم حتی در اسباب بازی‌های کودکانه نظیر این رفتارها دیده می‌شد.

پیچیدگی کار هونگ‌بو در اینه که با وجود ساخت مجسمه‌هایی واقع‌گرا و فیگوراتیو (نه انتزاعی و هندسی) تونسته رابطه‌ی بین لایه‌های کاغذی رو به نحو حفظ کنه که کل توده پیوسته باشه. مشابه تزئینات آویزی کاغذی اما این بار با هزاران لایه کاغذ اون هم به اشکال پیچیده و غیرهندسی. و البته حتما کمک رایانه در خلق چنین احجامی غیرقابل اغماضه. 

 یه کار خیلی خوب فابریکیشن! اتصالاتی ساده و البته به نظرم مرسوم (یادمه بچه بودیم هم اسباب‌بازی‌هایی شبیه این‌ها داشتیم به نظرم) رو با برش لیزر تهیه کرده و با ترکیب اون‌ها با کارت‌های بازی سازه ها و حجم‌های خلاقانه‌ای درست کرده.