کافی‌ست یک روز کاری را به مناطق اداری و گره‌های جمعیتی شهر بروید. و البته با خودرو بروید تا بدانید که واقعا خوشا به حال دوچرخه سوارها! آن‌هایی که راه خود را خیلی راحت از میان توده‌های ماشین‌های پشت ترافیک مانده باز می‌کنند و خیلی‌ راحت‌تر هر کجا که می‌پسندند می‌ایستند.....

چرا ما عاقلان کارهایی کرده‌ایم که حالا پشیمانی به بار آورده است....

 مجموعه ای از مجسمه‌های چندمنظوره که در عین این که یک فرم یادمانی شهری هستند، مکانی برای پارکینگ خودرو هم هستن.
این طور کارها رو می شه هنرهای زیبای عصر ماشین تلقی کرد. :)
در چند کار هم سعی شده انتزاعی از محتوای مجسمه ها یعنی اتومبیل ، فرم ها رو شکل بده

متاسفانه  قوانین مندرس و کپی‌برداری شده ما که هیچ نگاه نقادانه عالمانه ای رو هم نمی‌پذیرن، به طور کلی دست طراحان ما رو برای به کارگرفتن نوآوری هایی این چنین در صنعت ساختمانی بستند. ما امروز مجبوریم مطابق قوانین بی ارزش اما لازم الاجرای معماری در شهرهامون، برای هر کدوم از این توده های آهنی سنگین و بی روح که هویت شهر و زندگی مون رو به بازی گرفتند (یعنی ماشین ها) فضایی ارزش مند و نه چندان کم از معماری مون رو به پارکینگ اختصاص بدیم و هیچ نوآوری در این راه پذیرفته نیست....

گاهی با خودم می گم خدا پدر بسازبفروش ها رو بیامرزه که با این وجود دارند می سازن.....

این روزها که بهار طبیعت با تمام قدرت داره مبارزه می کنه تا جای خودش رو میون سرما و زمستون باز کنه، این روزها که تهرون خودمون به خاطر همین بهار داره از دود و شلوغی و ترافیک خلوت می شه و آسمونش بر خلاف تمام سال آبیه، این روزها خیلی آدم دعا می کنه روزی رو که بهار سرتاسر زمین رو فرابگیره....
امروز جمعه، روزیه که وعده داده شده روزی بهار از اون آغاز می شه...
این مجموعه تصویرسازی Paradise Parking قدرت طبیعت رو به رخ می کشه انگار، اون قدر که می تونه حتی ناجورترین و ناسازترین دست‌ساخته بشری یعنی اتومبیل رو هم در خودش هضم کنه و پذیرا باشه.....