قریب به نه ماه از آخرین پست انتشاری یانون‌دیزاین می‌گذرد! و دقیق‌تر قریب به یک سال از کم فعالیت شدن و خسته شدن یانون‌دیزاین!
یانون‌دیزاین تا پیش از این یک سال، با جامعه بزرگ و علاقه‌مندی از حوزه طراحی ، معماری و هنر آمیخته شده بود. خیلی‌ها در سال‌های ۸۶ که فقط به فرستادن ایمیل‌های گاه‌به‌گاه دیزاین به صندوق ایمیلی معدودی از دوستان ورودی ۸۵ دانش‌گاه هنرم مشغول بودم تا همین آغاز سال ۹۶ ، کم کم روزانه با ایمیل روزنامه یانون‌دیزاین، سیر اینترنتی خودشان در جهان هنر و طراحی را شروع می‌کردند. خیلی‌ها ابراز لطف فراوانی را در این سال‌ها به تیم فعال یانون‌دیزاین ابراز کرده‌اند و همین خیلی‌ها و بسیاری که منتقدانه و تیزبین همیشه ما را مدنظر داشتند، عمده انرژی و انگیزه پیش‌برد حرکت یانون‌دیزاین بودند.
واقعیت آن است که مسائلی شخصی برای یک‌سالی این حرکت را متوقف کرد... اما عمده انگیزه‌ای که این سال‌ها پشت یانون‌دیزاین بود و اتفاقات خوبی که پیرامون آن در سال‌های گذشته افتاده بود مانع آن می‌شد که به کل یانون‌دیزاین را فراموش کنیم....
ما به امید خدا از امروز یعنی ابتدای اردی‌بهشت ۹۷ دوباره با انگیزه شروع خواهیم کرد. با هم از جهان هنر و طراحی خواهیم دید.... روزانه و پابه‌پای تحولاتی که در پیرامون ماست.
علی حاجی‌اکبری : از جذابیت‌های این داستان به ویژه برای نقاشان و هنرمندان تجسمی، اشاره‌هایی است به روش‌ها، تکنیک‌ها، ابزار و وسایل، و باریک‌بینی‌های نقاشانه‌ی ورمیر. در ضمن، تصویری هم از هلند اواسط قرن هفدهم ترسیم می‌شود که جذابیت خود را دارد.
مارتین شولر عکاسِ سلبریتی‌های غربی، مجموعه عکسی را از خیابان‌خواب‌های آمریکایی تهیه کرده است. شولر به واسطه‌ی یک مراسم خیریه با این افراد ارتباط گرفته و بعد از مصاحبه با آن‌ها پرتره‌هایی بدون فیگور را از آنان ثبت کرده است. فقر، بیماری، تنهایی، اعتیاد و ناهنجاری عواملی بوده‌اند که این افراد را خیابان‌نشین و آواره کرده است.
تضاد و پارادوکس چیزی است که در نگاه اول به این تصاویر به چشم‌مان می‌آید. ما پرتره را معمولا با لباس‌ها، دکور و انسان‌های شیک و تمیزی دیده‌ایم که خود را برای یک عکس مهم آماده کرده و عکاس هم معمولا آن‌ها را در فیگورهای خاصی می‌نشاند، سوژه‌های شولر اما نه شیک و تر و تمیزاند و نه حتی سالم! فقرائی که آثار سختی و بیماری را به راحتی از چین و چروک صورت و زخم‌های‌شان می‌توان فهمید. عکاس سلبریتی‌های آمریکایی این بار به سراغ سلبریتی‌های ارزان‌تری رفته است که بخش زیادی از جمعیت آمریکا محسوب می‌شوند، آمریکایی که عادت کرده‌ایم آن را جور دیگری ببینیم...
جیسون سیفی ایرانی ساکن خارجی است که به الگوهای قالی ایرانی علاقه‌ی خاصی دارد. او الگوواره‌ها و خطوط هندسی و انتزاعی قالی‌های کهن ایرانی را دست‌مایه‌ی نقاشی‌های خود کرده و قالی‌های دو سه متری جدیدی را در مقیاس یک به یک بازآفرینی کرده است. او با رنگ آکریلیک و جوهر، جزئیات را با چنان دقتی ترسیم می‌کند که گاهی تشخیص این بوم‌ها از فرش واقعی دشوار است، به خصوص که او در کارهای‌ش بی‌نظمی‌های عمدی‌ای را در رنگ و خطوط هندسی گنجانده، که این بوم‌ها را به فرش‌های پاخورده‌ی قدیمی شبیه‌تر کند.
خواه ناخواه این میزان از شباهت آثار سیفی به قالی‌های نفیس حقیقی، ما را به مقایسه وادار می‌کند. مقایسه‌ی اینکه خَلق این فرش‌ها با قلم‌مو و بافتن آن‌ها با سر انگشتان دست چه میزان متفاوت است؟ و هنرهای تجسمی مانند نقاشی و گرافیک تا چه میزان می‌توانند خود را به آثار صنایع دستی همانند قالی‌بافی نزدیک کنند؟
افریقا قاره‌ی عجیبی‌ست. شاید به دلیل امپراطوری رسانه و پول، شاید هم به دلیل ویژگی‌هایی خاص از این قاره، کم‌تر کسی در جهان می‌تواند ادعا کند که درکی هرچند جزئی از افریقا بیشتر از احیانا چند خبر سیاسی و اخبار جنگ‌های قبیله‌ای و نهایت تیم‌های فوتبال مشهور افریقا در مسابقات دوره‌های جام جهانی دارد. افریقای سیاه در قسمت شب از توجه روزگار ما قرار دارد. مثلا شاید ما درست ندانیم که افریقا حتی چه طور و به دست چه کسانی اداره می‌شود. ما نهایتا از آمار جهانی متوجه فقر عظیم این قاره می‌شویم اما حتی ابعاد این فقر و نسبت فرهنگ با آن را نمی‌توانیم تصور کنیم.
دنیل لین، عکاس فرانسوی، از سال ۱۹۸۸ تا ۱۹۹۱ میلادی به جست‌و‌جو در افریقا و عکاسی از پادشاهان و افراد خاندان‌های سلطنتی این قاره پرداخته است. عکس‌های او از این جهت که در زمانه ما عکاسی‌شده‌اند معاصرند اما از حیث محتوا به دوران‌های دیگری انگار متعلق هستند. افریقای ابتدای هزاره سوم هنوز ملکی پادشاهانه است. راستی پادشاهان جهان‌های سنتی آیا واقعا بدون هیچ استحقاقی و تنها به ارث و رسومات پادشاهی می‌کرده‌اند؟
خیلی وقت‌ها پدیده‌های طبیعی را می‌بینیم و به سادگی از کنارشان می‌گذریم اما گاهی درنگ کردن و تعمیق در آن‌ها برای ما نشانه‌هایی را آشکار می‌سازد که پیش‌تر از آن بی‌خبر بوده‌ایم..
روبن وو به سراغ کشف پدیده‌های طبیعی در سرزمین‌های بکر آمریکای شمالی رفته است. اگرچه او چیز جدیدی را کشف نکرده و تنها عوارض خاص جغرافیایی را به گونه‌ای ثبت کرده که انگار تازه پیدا شده‌اند!. او با نورپردازی در شب در مناطقی کاملا تاریک و بدون نور مصنوعی تواسته پرتره‌هایی را از صخره‌ها و برجسته‌گی‌های این منطقه ثبت کند. وو برای این نورپردازی از دراون‌ها یا همان هلی‌کوپترهای کوچک کمک گرفته، وسیله‌ای که کاربردهای متنوع‌ش را هر روز بیشتر نمایان می‌کند.
گروهی از عکاسان اروپایی در قالب پروژه‌ای مشترک برخی تابلوهای مشهور تاریخ هنر را دست‌مایه ایده‌هایی برای عکاسی امروزی قرار دادند. عکاسی لحظه‌هایی که جزئی از تکنولوژی تمدن معاصر به جای روابط انسانی و طبیعی، محرک احساسات انسانی می‌شود. می‌توان رگه‌هایی از انتقاد به وضع موجود را در مجموعه‌هایی این‌چنین پیدا کرد.
در بین آثار برخی ایده‌ها مخصوصا تابلوی دختری با گوش‌واره مروارید ورمیر به بیان قابل توجهی دست‌پیدا کرده‌اند.
جوزپه آرچیمبولدو یکی از هنرمندان ایتالیایی دورهﻯ منریسم از تاریخ هنر اروپا است. شهرت او به خاطر پرترهﻫﺎی سرشار از خیالی است که کشیده. او این پرترهﻫﺎ را نه به صورت یک تصویر عادی از انسان، بلکه با تخیل و کنار هم قرار دادن تصاویر اشیای روزمره ﻣﻰساخت. گذشته از قدرت تصور و تخیل فوقﺍﻟﻌﺎدهﻯ آرچیمبولدو در ابداع چنین تصاویری، نکتهﻯ قابل تامل در این حرکت هنرمندانه، رعایت تناسب و هماهنگی در انتخاب اشیایی است که قرار است پرتره را شکل دهند. او این کار را نه به صورت رندوم و تصادفی بلکه بر اساس نسبت و روابط اشیا با شخصیت صاحب پرتره انجام ﻣﻰداد؛ مثلا در کشیدن پرترهﻯ یک کتابﺩار از کتاب، برای الههﻯ گلﻫﺎ از گل، و برای کاراکتر هر کدام از فصلﻫﺎ از میوهﻫﺎی آن فصل استفاده کرد. و گویی سعی داشته با دادن صورتی مناسب به این اشیای متناسب و مرتبط، به شخصیت صاحب پرتره نزدیک شود. تلاش آرچیمبولدو برای نشان دادن لایهﻫﺎی پنهان شخصیتﻫﺎ بر قدر، زیبایی و عمق آثارش بسیار افزوده است.
شاید عمده تفاوت هنرمندان با سایر مردم، تفاوت در نگاه آن‌ها به دنیا و همین‌طور بازنمایی متفاوت‌شان است. مثلا تا به حال در تخی خود به دنیا برعکس نگاه کرده‌اید؟! خب شاید در چنین نمای متفاوتی چیزهایی دست‌گیرتان شود که در زنده‌گی روزمره هرگز متوجه‌ش نشوید. مثل کاری که لوبزر انجام داده. پروژه‌ی عکاسی از چهره‌ی آدم‌ها، با صد و هشتاد درجه چرخش و البته به دنبال نگاهی خاص. آنیلا لوبزر با کادر بندی هدف‌مند و ویرایش روی تصاویر گرفته شده، نشان داده است که هر انسانی دو چهره دارد! یکی چهره‌ی زمینی و دیگری چهره‌ای است که او نام بی‌گانه را بر آن نهاده است. تصاویری که شاید در نگاه اول ساخته‌گی به نظر بیایند و ما را به یاد آدم فضایی‌ها بیندازند. لوبزر با سیاه و سفید کردن تصاویر و بازی با نور و درخشش و کنتراست تصاویر، به این فریب تصویری کمک کرده است.  |
هرچه جلو می‌رویم مرز بین هنرها یا حتی میان تخصص‌های مختلف کم‌رنگ‌تر می‌شود. برای مثال مرز میان هنر گرافیک، نقاشی، عکاسی و نقاشی‌های دیجیتال گاهی به کلی برداشته می‌شود. نیک جنتری، هنرمند انگلیسی این بار فقط با مفهوم این موضوع سروکار داشته و تنها از فن نقاشی برای کار خود استفاده کرده است. او نگاتیو دوربین عکاسی را به قطعات گوناگونی برش داده و از چیدن آن‌ها کنار هم تصاویر پرتره‌ای را شکل داده است. قسمت‌هایی از نگاتیو، که خود ظرفیت لازم از لحاظ رنگ و بافت را برای قرار گرفتن در تصویر داشت، بدون تغییر گذاشته و باقی برش‌ها را به نوعی نقاشی کرده است.
فارغ از نگاه تکنیکی به ماجرا، برداشت‌های دیگری نیز می‌توان از این مجموعه داشت. اینکه انسان‌ها ساخته شده از تک‌تک لحظاتی هستند که آن‌ها را زنده‌گی می‌کنند، لحظاتی که هر کدام تصویری لحظه‌ای‌ست که بر روی نگاتیو عمر به ثبت رسیده‌است!
