همیشه  در وادی هنر بودند و همیشه خواهند بود کسانی که به واسطه تمرین و ممارست زیاد در فنی اون‌چنان قدرت پیدا می‌کنن که بیننده رو متوجه خودشون می‌کنن. مثلا این نقاش یعنی جیمز مایلن اون‌چنان با همین خودکارهای معمولی به روش نقطه گذاری خوب کار می‌کنه که می‌تونه تصاویری بسیار واقعی خلق کنه.

اما سوال این جاست که واقعا چنین آثاری رو باید هنری دانست یا تنها یک فن هستند؟ در ارزش‌های فنی این کارها تردیدی وارد نمی‌کنم اما بیشتر می‌خوام توجه بدم که دقت کنیم ببینیم چرا چنین آثاری رو هنری و دیدنی تلقی می‌کنیم؟ 

پرتره‌های کلوزآپ مایکل پاتریک اولری از حیوانات حیات وحش، مجموعه‌ای بی‌نظیره که حیوانات رو در فضاهایی انتزاعی و جدا شده از حیات وحش و در اکثر مواقع در حالاتی خاص و بیان‌گر احساسات خاص به تصویر می‌کشه.

پیش از این هم در پستی با عنوان فراتر از انسان‌ها، عکاسی‌های بی‌نظیر تیم فلیچ رو از حیوانات دیده بودیم که محصول یک تلاش بلند مدت و طاقت‌فرسای عکاس بود.

برخی از هنرمندها بیشتر از جوهرهای هنری، روی انجام کارهای متهورانه برای ابراز وجود هنری خودشون حساب می‌کنن.

این طور افراد بیشتر به درد کتاب گینس می خورن تا گالری‌ها و یا محافل هنری؛ اما به هر تقدیر نمی‌شه نادیده گرفت دقت و فن بالایی که این جناب رودریگرز به وسیله‌ی اون تونسته یک چنین اثر بزرگ مقیاسی رو در روی زمین ایجاد کنه؛ و البته نحوه‌ی تعریف سایه روشن‌ها در کار هم قابل توجهه.

تصویرسازی کنید!

یک پروژه‌ی عکاسی قبلا با هم در یانون دیزاین دیده بودیم که عنوانش بود: پرتره از اتاق‌ها.

در اون پروژه عکاس با قرار دادن دوربین در وسط اتاق در ارتفاع سقف به نوعی عکسی پرتره از اتاق از ناظر بالا تهیه کرده بود. اون پست خیلی زیاد مورد توجه دوستان عزیزم به خصوص بروبچه های معماری قرار گرفت؛ چرا که ناظری جدید به ما می داد و تجربه ای متفاوت داشت

در این پست کاری مشابه اون مطلب داریم. پرتره هایی که از وسط اتاق این بار از روی زمین تهیه شدند. یک جوریایی انگار پس کله اتاق رو داری می بینی :)

این هم تجربه ای نو و متفاوت.... معماری از هر ناظری یک جوری درک می شه
اون بار گفتیم بچه معمارها حواس‌شون باشه که معماری هاشون اون پلان های شق و رق و تر و تمیز با مبلمان چیدمان شده و بهینه نیست
این بار باید بگیم حواسمون هست با طراحی هامون چه بلایی سر دنیای مورچه ها و حشرات و موجودات ریز می گذاریم!!! ؟ :)

 یک تجربه بی‌نظیر.

نقاشی پرتره با سایه زنی فوق العاده بدون استفاده از مداد و قلم و جوهر و ....
تنها و تنها با تداخل رشته های نخی و استفاده از تراکم نخ ها به مثابه سایه روشن ها.

این گونه کارها، به جهت ابداع در ابزار و نحوه بیان، فارغ از این که بیانی هنرمندانه و حرفی نو در باب بازنمایی هنری داشتن یا نه، عموما "هنر" تلقی می شن.

 

Room Portraits یک پروژه تهیه پرتره از اتاق ها ست! یعنی اتاق ها رو از بالا ماننده پلان معماری عکاسی کردند و تمام رخ در ذیل مجموعه پرتره های فضای اتاق قرار دادند. به جز ایده جالب و نوآوری در انتخاب نمای عکاسی ش، چیزی که برام جالب بود مقایسه این تصاویر با تصویرسازی هایی بود که ما در معماری به منظور نشون دادن فضاهای معماری از بالا یعنی پلان تهیه می کنیم.

بچه معمارها حواس‌شون هست که معماری هاشون اون پلان های شق و رق و تر و تمیز با مبلمان چیدمان شده و بهینه نیست دیگه!!؟

سبک نقاشی شهری که به جای رنگ از اثر تخریب روی دیوار استفاده می شه و اتفاقا هم پایدارتره و هم حس و روح خوبی هم داره کارها....

 نقاشی با اثر فنجون قهوه! چیزی که به طور طبیعی یه کثیفی یه چرک تلقی می شه!

سوای این تذکر خوب که در چنین کاری وجود داره، اصولا یکی از چیزهایی که در عصر جدید کاری هنری رو اعتبار و اعتنا می ده برخورداری از سبک  و روشی نو برای بیانه. "نو" بودن و ابداع شاید در هیچ زمانی به ماننده عصر ما این میزان معتبر و شایسته احترام نبوده باشه