یکی از اصول مرمت ابنیه‌ی تاریخی، قابل تشخیص بودن مداخلات مرمتی از شرایط اصلی بناست. پروژه‌ای که معماران xyz در پرتغال انجام داده‌اند، بازطراحی بنایی ۱۰۰ ساله است که این اصل مرمتی به شکلی جالب در آن رعایت شده است. اگرچه این بنا از لحاظ تاریخی اهمیت خاصی نداشته و استفاده‌ی مجدد از فضاهای آن تنها دلیل بازسازی‌اش بوده است، اما طراحان برای هویت پیشین ساخت‌مان و به خصوص فنون سازه‌ای آن احترام قائل شده و مانند اشیای گران‌بهای یک موزه آن‌ها را به شکل حفاظت شده نمایش داده‌اند.

پنهان بودن همیشه‌گی سازه‌ی ساخت‌مان‌ها انسان را به دیدن‌شان کنج‌کاو می‌کند. ظهور نصفه و نیمه‌ی این سازه‌ی چوبی سال‌خورده، احتمالا برای استفاده‌کنندگان ساخت‌مان تجربه‌ی جالبی را رقم بزند. تجربه‌ای که حرف‌هایی فراتر از تماشای سازه‌های اکسپوز مدرن دارد.

 در بازسازی یک خانه‌ی قدیمی در کشور پرتغال، ارنستو پریرا استفاده از طرح و زمینه‌ای خاص برای سطوح را به عنوان مشخصه‌ی کار خود انتخاب کرده است. سطوح این خانه تنها دو طرح متمایز دارند که یکی رنگ سفید و دیگری الوارهای چوبی است. پریرا با چینش مورب الورارها در همه‌ی سطوح افقی و عمودی در داخل و خارج ساخت‌مان، به پویایی بصری این بنا افزوده است. اگرچه که این نوع چینش کار برش چوب را سخت‌تر خواهد کرد. تخته‌های مورب پریرا انسان را یاد هاشورهای مدادی طراحان برای بیان سایه می‌اندازد و البته بعید هم نیست که چنین موضوعی در فرآیند طراحی او موثر باشد!

نکته‌ی دیگر، طراحی سطوح با استفاده از رنگ‌های ساده و سرد در کنار سطوحی با ظاهری گرم و غیر ساده است که اخیرا در ساخت‌های داخل کشور نیز زیاد دیده می‌شود. به خصوص استفاده از چوب صنعتی شده، که گذشته از مسائل بصری، کمک به ایجاد تعادلی بین مصالح طبیعی و غیر طبیعی در بنا می‌کند. حفظ شیوه‌ی به کار بردن این تکنیک در داخل و خارج بنا از نقاط جالب توجه طرح پریرا است.

گرمای این روزهای تهران وجوب داشتن فضاهایی شهری و خنک را به شدت برای‌مان روشن می‌کند. در طراحی این بخش افزوده به آکواریوم بزرگ شهر لیسبون در پرتغال، علاوه بر انتزاع خوب مفاهیم در اجزا و ساخت بی‌نظیر صنعتی پروژه که به کمک طراح آمده تا بتواند ایده‌ی خود را محقق کند، با ایجاد یک عرصه‌ی شهری خنک در میانه‌ی بنای افزوده و بنای قبلی روبه‌رو هستیم.

ساخت یک برج از یونجه‌های بسته‌بندی شده برای شرکت در مسابقه‌ی نماد کشاورزی حرکتی هوش‌مندانه و البته پر از بحثه.

از یک طرف پارادوکسی بین مفهوم یادمان و بنایی با استفاده از متریال‌های موقتی هست و نوعی تقابل ماندگاری و زودگذری ....

از سوی دیگه قرار دادن برجی بلند از الیافی گیاهی در کنار جاده‌ای که هر روزه ماشین‌های زیادی برای رسیدن به شهر از آن عبور می‌کنن یک جور تلنگره به بشر مدرن تمدن زده صنعتی. شاید برای همین هم باشه که طراحا از فرم‌های زیگورات شکل برای طراحی پایه برج و حتی شکل دهی به بخش بلند اون استفاده کردند؛ نوعی بهره‌گیری از آغازین دست‌ساخته های بشری و اشاره به ریشه‌های سنت.

طراح در کنار این دو نگاه ارزش‌مند که در کار گنجونده، اشاره ای هم به معماری و طراحی پایدار و استفاده از مصالح طبیعی داشته و در کنار همه این حرف‌های مفهومی، سعی کرده بنا در مقیاس کاربردی‌ش دارای تنوع کاربردی خوبی باشه که جواب‌گوی سطوح مختلف برخورد با خودش باشه. از سکوهای نشستن تا امکان بالارفتن از بنا تا اتاقک داخلی که امکان جمع‌شدن‌های محدود رو فراهم می‌کنه....