قریب به نه ماه از آخرین پست انتشاری یانون‌دیزاین می‌گذرد! و دقیق‌تر قریب به یک سال از کم فعالیت شدن و خسته شدن یانون‌دیزاین!
یانون‌دیزاین تا پیش از این یک سال، با جامعه بزرگ و علاقه‌مندی از حوزه طراحی ، معماری و هنر آمیخته شده بود. خیلی‌ها در سال‌های ۸۶ که فقط به فرستادن ایمیل‌های گاه‌به‌گاه دیزاین به صندوق ایمیلی معدودی از دوستان ورودی ۸۵ دانش‌گاه هنرم مشغول بودم تا همین آغاز سال ۹۶ ، کم کم روزانه با ایمیل روزنامه یانون‌دیزاین، سیر اینترنتی خودشان در جهان هنر و طراحی را شروع می‌کردند. خیلی‌ها ابراز لطف فراوانی را در این سال‌ها به تیم فعال یانون‌دیزاین ابراز کرده‌اند و همین خیلی‌ها و بسیاری که منتقدانه و تیزبین همیشه ما را مدنظر داشتند، عمده انرژی و انگیزه پیش‌برد حرکت یانون‌دیزاین بودند.
واقعیت آن است که مسائلی شخصی برای یک‌سالی این حرکت را متوقف کرد... اما عمده انگیزه‌ای که این سال‌ها پشت یانون‌دیزاین بود و اتفاقات خوبی که پیرامون آن در سال‌های گذشته افتاده بود مانع آن می‌شد که به کل یانون‌دیزاین را فراموش کنیم....
ما به امید خدا از امروز یعنی ابتدای اردی‌بهشت ۹۷ دوباره با انگیزه شروع خواهیم کرد. با هم از جهان هنر و طراحی خواهیم دید.... روزانه و پابه‌پای تحولاتی که در پیرامون ماست.
بهار شده؛ و دشت پر از گل.
بعضی در کلبهﻯ خود ﻣﯽمانند؛ و با گلی که در گلدان دارند شادند.
بعضی به گلستان ﻣﯽروند؛ و مانند زنبورهای عسل و پروانهﻫﺎ از گلی به گل دیگر.
بعضی در گلستان و در میان این گلﻫﺎ جست‌و‌جو ﻣﯽکنند تا آن گل را بیابند؛ وقتی یافتند، «بوی گل چنان مست‌شان ﻣﯽکند که دامان‌شان از دست ﻣﯽرود.»
اما بعضی به گلستان ﻣﯽروند؛ جست‌و‌جو ﻣﯽکنند؛ آن گل را ﻣﯽیابند؛ چنگ ﻣﯽزنند؛ بالا ﻣﯽروند؛ بالا و بالاتر؛ و در هیچ حدی بازنمیﺍیستند....
واله و شیدا و حیران پروانهﻫﺎ بود؛ به بال رنگارنگ‌شان نگاه ﻣﻲکرد.
قلم‌مو و رنگ را برداشت، تا خود را بر اساس طرح بال آنﻫﺎ نقاشی کند. کار دشوار و خستهﻛﻨﻨﺪهﺍی بود. پروانهﻫﺎ «خسته نباشید ﻣﻲگفتند.» با این که در فراق‌شان چون شمع ﻣﻲسوخت، داشت کمﻛﻢ شبیه آنﻫﺎ ﻣﻲشد.
یک بار که از نقاشی خسته شده بود، دیوی تور به دست آمد. گفت: چرا خود را خسته ﻣﻲکنی؟! بیا. من یادت ﻣﻲدهم چگونه پروانهﻫﺎ را شکار کنی. ﺁنﻫﺎ را بگیر؛ در شیشهﻱ مربا بینداز؛ روی طاق‌چه بگذار؛ و از دیدن‌شان شاد باش. او گفت: اما ... . دیو گفت: مگر ﻧﻤﻲخواهی به وصال‌شان برسی؟ بیا ... .
پروانهﺍی را در تور انداخت. پروانه ترسید؛ گفت: چه ﻣﻲکنی؟! این گونه به وصالم ﻧﻤﻲرسی. به بالﻫﺎیم نگاه کن. خود را بر اساس‌شان نقاشی کن؛ پروانه شو. اگر من را در شیشهﻱ مربا بیندازی چند روزی بیشﺗﺮ زنده ﻧﻤﻲمانم! اما او ﻧﻤﻲخواست سختی نقاشی را بکشد؛ این بود که شکار پروانهﻫﺎ شد.
آن قدر شکارشان شد که خود دیوی شد تور به دست؛ دیگر نه تنها پروانهﻫﺎ را دوست نداشت، قلب‌ش هر پروانهﺍی را پس ﻣﻲزد.
بخار آب یا شب‌نمی که برای من و شما اصلا به حساب نمیاد این موجودات بی‌چاره رو چنان دربرمی‌گیره که حتی احتمالا زندگی‌شون رو کلی مختل می‌کنه! :)
و البته عکاس خوش‌بخت با یافتن چنین فرصتی می‌تونه عکس‌هایی بی‌نظیر از تلالو قطرات ریز آب روی بدن زیبایی این موجودات کوچک ثبت کنه... رویاییه.
خیلی ساده و کم‌هزینه اما جذاب و بااحساس! می دونین برخی تولیدات صنعتی و کارخونه ای هم حتی به مدد طراحی می‌تونن حال و هوایی غیرصنعتی پیدا کنن. فکر کنم هزینه‌ای مشابه این کار برای خیلی از چای‌های کیسه‌ای انجام می‌شه اما به تولیداتی شق و رق و با حال و هوای صنعتی می‌انجامه.
تولیدکننده های صنعتی ریز و کلان هم باید متوجه باشن که با خرج‌های متناسب برای هویت‌سازی باخت نخواهند کرد. هویت مستقل داشتن به فروش بهتر و بیشتر کالا می‌انجامه و سود ناشی از اون تمام ضررهای اندک ظاهری رو جبران می‌کنه.
کلسیون داری حشرات همیشگی از بچه گی پیش من کاری غیرانسانی بوده. این که موجوداتی رو بگیری و خشک کنی و ثابت کنی و از زندگی ساقط کنی تا مثلا خوشت بیاد!
کماکان هم از این کار منزجرم. اما مجموعه زیر که متشکل از حشرات خشک شده و فسیل ها و عناصری از طبیعته یک کلکسیون ساده نیست. اگرچه از همون منظر قبل ناپسنده اما ترکیب‌هایی از رنگ و انتخاب های دقیق و حساب شده و هندسه های جالبی که در مجموعه به کار رفته ما رو با یک کلکسیون متفاوت مواجه می کنه که ارزش‌های بصری جدی داره... ناخودآگاه از این گوناگونی طبیعت و قدرت خداوندی هم به شگفت میای....
