به این طرح نگاه کنین، نمونه خوبی از یک ایده بسیار شایع که در قالب موارد بد اجرا می شه و ارزش‌های خودش رو از دست می ده
البته این کار هم ممکنه زمان ساخت به همون مشکلات برخی کارهای داخلی بربخوره و چیز خوبی از آب درنیاد اما فعلا که به عنوان طرح خوب نشون می ده

کاربرد تایپوگرافی و به خصوص سیاه مشق به صورت حجم در فضای شهری و معماری تجربه ای متداوله . به نظر در تناسب با صنعت امروز، این گونه آثار در فضای معماری و شهری، در صورتی که درست طراحی و اجرا بشن می تونن کار بخشی از تزئینات سنتی رو بگیرن و به آثاری تبدیل بشن که تا مدت ها برای مخاطب حرف داشته باشه.

 مشابه این کار رو در خرمشهر دیده بودم، اما یک تفاوت ریز و البته حساب شده این میون بود و هست. در کار ایرانی نورپردازی روی پل بود و پهنه‌ی نور طبعا خیلی کم بود اما در این کار هوش‌مندانه نور رو به سمت آب روانه کردند به این صورت پهنه‌ی بزرگی رو رنگین کمانی کردند؛

یک فکر مختصر و یک تفاوت ساده اما تاثیرگذار

 

پل موسی، پلیه که بر خلاف تجربه مرسوم ما از پل‌های واقع بر رودخانه‌ها، از روی آب نمی‌گذره. بلکه از درون آب، از دل آب می‌گذره....
ایده پل و به مرتبه‌ی بالاتر نام‌گذاری ش فوق‌العاده ست....

البته لازمه یادآوری بکنم که چنین ایده هایی تنها با اجرای عالی و بدون خطا امکان پذیره و گرنه همه ما می تونیم ایده های بلندپروازانه بدیم اما در مرحله اجرا هر چیزی امکان اجرایی شدن نداره

 این روز‌ها، چقدر خوب باغ‌سازی می کنن این چینی‌ها. حتی تونستن با ذائقه‌های غربی‌تر هم کنار بیان و از طراحی زاهدانه خودشون به طرح‌هایی موفق با پوشش گیاهی وسیع و کاربرد زیاد عناصر جان‌دار طبیعی دست پیدا کنن و باز هم طرح‌هایی بی‌نظیر و فوق‌العاده

اگه یادتون باشه پستی رو با هم دیدیم که باغی از باغ‌های خوب چینی در دوران اخیر رو در خودش داشت. باغ هزارپل! اگه یادتون نیست می تونین این جا رو ببینین دوباره: + ، +
هم در اون پست و هم در این جا مشاهده می شه که چینی ها چه خوب تونستن با اضافه کردن رنگ قرمز در طبیعت سبز که نوعی نماد ونشان خودشونه و جزو عناصر هویت‌ساز کهن معماری خودشون به حساب میاد، و کاربرد عناصر معمارانه سبک و یا مبلمان شهری آمیخته با بافت‌های طبیعی سبز رنگ اون هم به رنگ قرمز مورد نظر، نوعی امضای معمارانه نوعی هویت جدید به باغ‌چه های این روز‌هاشون بدن...

 حس تعلیق! زیباترین و عارفانه ترین حسیه که در جهان محسوس می شه حس‌ کرد. باور کن.

هرچند میون این تعلیق با تعلیقی که مثلا در این کار به کام مخاطب ریخته زمین تا آسمون فرقه اما بلاخره این چنین تعلیقی هم سطحی از تعلیق مورد نظر ما رو در خودش داره. و از این جهت با وجود نقد کلی به جریان پسامدرن از این یک کار ناراضی نیستم. خودتون رو به دست چیزی غیر از خودتون بسپرین و از اعتماد به نفس خالی بشین این بد نیست. مشکل قدکوتاه غرب اینه که اعتماد شما رو به خودتون می گیره و شما رو وابسته ابزار و ماده سنگین تر و نازلتر از خودتون می کنه و این اوج نامردیه...

 یک مجموعه شهری (میدان گاهی) به صورت پارک و چند فضای عمومی سرپوشیده و سرباز؛ خیلی من رو یاد مجموعه پارک‌های تپه های عباس آباد تهران می ندازه

چند کار خوب در این مجموعه دیدم. گنبد ژئودزی با پنلینگ پنیوماتیک خوش ساختش؛ توربین‌های بادی که به صورت المان هایی زیبا طراحی شدن و در کنار تولید برق محدود مربوط به روشنایی مجموعه پل رو هم به سایر بخش ها متصل کردند و استفاده نسبتا خوب از پوشش های سبز غیر از چمن و آب در حواشی گنبد و حاشیه مجموعه.

 یک پل عابر پیاده‌ی نمادین که به وسیله‌ی مسیر طبقه طبقه‌ش و پله دارش شما رو به تجربه‌ی سفری هوایی از جنس تجربه های ترن های هوایی شهربازی ها می بره!

درسته ایده ایه و تنها ایده ای و دردی دوا نمی کنه از کار بشر یا معرفتی نمی ریزه به کام اون، اما به عنوان یه تجربه بازی گونه در دل یک پارک و یک اثر هنری و مبدعانه می شه پذیرفتش!