متریال‌های جدید در کنار ایجاد فرصت‌های جدید، سوداهای جدید هم در طراحان ایجاد می‌کنن. مثلا این خونه رو نگاه کنیم. آیا به نظرتون در طراحی و ساخت این کلبه با متریال‌های پوششی نورگذر، طراح بیشتر در پی روشن شدن فضای داخل در روز بوده -که یک فرصته- یا در پی اون که خونه‌ای که می‌سازه مثل چراغی مثل فانوسی در دل شب روشن بشه؟ -که یک سوداست- :)

جدا کردن مرز بین این سوداها و عقلانیت‌ها خیلی مهمه. این که کجاها طراح بر فرصت‌های طراحی سواره و کجاها طراحی بر طراح سوار شده و اون رو داره راه می‌بره.

از این حرف‌ها گذشته در این کار باید اذعان کنم چه فرصت‌های طراحانه‌ش و چه سوداهاش جالب توجه و دوست‌داشتنیه :)

به تازگی تو رسانه‌های دیزاین و تکنولوژی خبری منتشر شده که در اون ادعایی عجیب مطرح شده. گرچه هنوز معلوم نیست این ادعا تا چه میزان به واقع نزدیکه اما طرح‌ ایده ش هم شنیدنی و دیدنیه.

موضوع بر سر روشیه که گویا به لحاظ نظری روشی معتبره و به عنوان "مخفی‌ کردن کوانتومی" مشهوره که اساس‌ش بر خم‌کردن امواج نور از سطح جسم و انحراف دادن اون‌هاست که منجر به عدم تشکیل تصویر از جسم می‌شه. البته روش به لحاظ نظری کلی حرف و حدیث و محدودیت و مقیاس‌بندی و ... داره اما حالا یک شرکت امنیتی کانادایی که بر روی روش‌های استتار کار می‌کنه ادعا کرده تونسته این روش رو در مقیاسی کاربردی تعمیم بده و به تولید ردایی نامرئی کننده مثل شنل معروف هری‌ پاتر موفق شده.

البته به ادعای رسمی خود شرکت تصاویر منتشر شده فوتوشاپی هستند اما شرکت مذکور گویا گفته به لحاظ مسائل امنیتی و لو نرفتن ایده این گونه تصاویر کانسپت رو منتشر کرده

نظر شما چیه؟ این حرف‌ها گزافه و لافه یا صحبت از درنوردیدن افقی جدید در علم و تکنولوژی به گوش می‌رسه؟

این پوشش آویز، به نوعی نسبت به رفتار مخاطب‌هایی که در زیرش قرار می گیرن عکس العمل نشون می ده و یه جورایی زنده ست.... کاری دانشجوییه که به عنوان تمرین درسی انجام شده