هر کجا نیزارهای فصلی هست ظرفیت کارهای بزرگی هست که به مدد بافتن نی‌ها ممکنه. معمولا بومی‌های این طور مناطق خودشون هنرها و صنایع جالبی با استفاده از همین روش دارند اما جرات و ایده انجام کارهای بزرگی در سطح معماری با این عناصر به ظاهر ظریف تنها پس از شناخت علمی و محاسبه‌ی ظرفیت‌های باربری و روش‌های درست به‌کارگیری اون‌ها ممکن شده

این پیله‌ی شیشه‌ای، یک مدول فضایی مستقله که به نظر طراحان می‌تونه در داخل فضای مسکونی قرار بگیره و کلیه امکانات لازم برای تامین نیازهای یک آدم رو اعم از آب و غذا و هوا و دید و منظر و سکوت و .... رو در خودش تامین می کنه. یک جورایی به درد کسایی می خوره که می خوان ساعت‌هایی رو خلوت کنن با خودشون؛ نویسنده‌ها، هنرمندها، و البته این روزها پشت کنکوری ها :) و اصلا به همین جهت هم کانسپت "پیله" برای نام‌گذاری کار انتخاب شده

راستی بذارین براتون بگم که فکر می‌کنم این طور طرح ها و ایده ها در جواب ناآرامی و پریشانی بشر معاصره نه ایده‌هایی لازم و مطابق با غریزه و فطرت بشری.....

 این بنای گل‌خونه مانند مثل یک پیله‌ی کرم ابریشمه انگار. پروژه خیلی با دیدی فلسفی و شاعرانه ساخته شده و کاربری‌های مرسوم معمارانه مورد نظر طراحا نبوده.
فضا قراره پیله‌ای باشه به دور مخاطب که در عین فردیت تجربه‌ی کرم ابریشم در عبور از کرم بودن تا پروانه شدن رو تجربه کنه.
کاری ندارم که چقدر این کار رو می کنه یا نه، اما نگاه‌ش و نحوه‌ی طراحی و اجرای متناسب با نگاهش خیلی خیلی خوب بود.