خانه‌‌های جدید دیگر طاق‌چه‌های قدیمی را ندارند و ما وسایل تزئینی‌مان را معمولا یا روی میز می‌گذاریم یا به دیوار می‌زنیم. گل‌دان‌ها چه‌طور؟ اگر ما گل آپارت‌مانی داشته باشیم آن را کجا قرار می‌دهیم؟ گروهی از طراحان گل‌دانی را طراحی کرده‌اند که می‌تواند به سطوح محتلف بچسبد و وزن گل را تحمل کند. آن‌ها با الگوگیری از آناتومی نوعی قورباغه ، چهار پای بلند را برای این گل‌دان در نظر گرفته‌اند که می‌توانند با صفحات مکشی به سطوح گوناگون متصل شوند. البته طراحی این گل‌دان به گونه‌ای است که بر سطوح افقی هم قرار می‌گیرد. نمونه‌های اولیه این محصول با پرینت سه بعدی تولید شده و برای ورود به بازار، در صفحه‌ی کیک استارتر خود منتظر حمایت‌های مردمی است. 

اُکودا سن میگل تمام سطوح بیرونی یک کلیسای متروک در مراکش را نقاشی کرده است. او نقاشی‌های زیادی را بر دیواره‌های شهری کشیده است که در تمامی آن‌ها همین ساختار هندسی و ترکیب رنگی دیده می‌شود. کارهای او اغلب دارای کاراکترهایی است که چهره‌ای واضح ندارند و بعضی از آن‌ها با افکاری بیمارگونه ترسیم شده‌اند. او با این سبقه‌ی کاری حالا پیکر بی‌جان یک کلیسای کهنه را بوم خود کرده و با تنوع رنگی تمام، سطوح آن را پوشانده و یازده چهره‌ را در دهانه‌های آن ترسیم کرده است. اگرچه او در گوشه‌هایی از این نقاشی‌های انتزاعی به شکل نمادین آسمان را تصویر کرده و سعی در ارتباط دادن آن با کلیسا داشته است، اما به نظر می‌رسد تمام احترام او به کلیسا به همین اشاره‌های کوچک خلاصه شده و برای او محل عبادت با دیواره‌های یک سیلو تفاوتی نمی‌کند.

آدمی موجود بسیار عجیبی‌ست. موجودی پیچیده که لایه‌های متفاوت اندیشه و احساس حجابی در راه شناخت دقیق اوست.

 آلدو تولینو، هنرمند اتریشی با تلفیق ورقه‌های تاشده هندسی و پرتره‌هایی انسانی، به الگوهایی بدیع دست یافته است که ضمن تبدیل کاغذهای تاشده ساده به آثار هنری پیچیده، اشاره‌ای به تودرتو بودن و ناشناخته بودن شخصیت آدمی دارد. هر کدام از کارهای تولینو القای یک حس انسانی را برعهده دارند که این مهم از پس تاشدگی‌های متنوع و متفاوت با روحیات مختلف در ترکیب با پرتره‌های متوع انسانی به خصوص با محوریت چشم انسان به عنوان یکی از تاثیرگذارترین اندام چهره انسان در القای احساسات، به دست آمده است.

شاید پیش از این هم آثار هنرمندانه هنر سایه‌ی یاماشیتا کومی را در یانون‌دیزاین دیده باشیم؟ به هر صورت مجموعه صورت‌های او مجموعه‌ای مستقل است که از حیث قدرت بیان نمی‌توان از دیدن آن بی‌خیال گذشت. یاماشیتا که به هنر سایه‌ها مشهور است در این مجموعه برگه‌های کاغذ رنگی ساده‌ای را بر روی دیواری نصب کرده است که هر کدام چروکی حساب شده بر خود دارند. نورپردازی درست مجموعه نیم‌رخ‌هایی انسانی را در کنار هر کاغذ هویدا می‌کند. نکته قابل توجه در این مجموعه اختلاف چهره‌هاست. یاماشیتا در چروک دادن کاغذها به گونه‌ای عمل کرده است که شما هر کدام را کارکتری مستقل از فرهنگ‌ها و زبان‌ها و حالات مختلف تصور می‌کنید.

سباستین بینیک هنرمند آلمانی در مجموعه «دوچهره» تصاویری از زنان حاضر در اجتماع را نشان داده است که با نقاشی عناصری از چهره بر روی صورت آن‌ها از هر چهره، دو چهره اقتباس کرده‌است. چیزی که در مجموعه این تصاویر به طور ویژه به چشم می‌خورد تاثیر چشم واقعی انسان است. چهره‌های بازنمودشده با وجود شمایلی بودن عناصر نقاشی شده تنها به خاطر وجود همان یک چشم واقعی که در هر چهره مستقل گنجانده شده است، به طور خاصی دارای روح هستند و به راحتی مخاطب را گیج می‌کنند.

راستی چرا هنرمند زنان غربی را در حین زندگی روزمره و در دل اجتماع دوچهره نشان می‌دهد؟

در دوران رنسانس و پس از آن با شیوع نگاه اومانیستی در جامعه و تمایل اشراف به ابراز وجود فردی و انسانی، نقاشی‌هایی از نیم تنه اشراف در اروپا بسیار مرسوم شد. این نقاشی‌ها که عملا بخشی از محل درآمد و گذران زندگی هنرمندان بود گاهی خیلی زیاد تکراری و بی‌ارزش از آب درمی‌آمدند چرا که اشراف و اشراف‌زاده‌گان در مسابقه با یک‌دیگر و در نحوی مشترک سفارشاتی مشابه از چهره‌پردازی و نقاشی پرتره می‌دادند و همین امروز هم دیوارهای کاخ‌ها و قلعه‌های اشراف اروپایی مملو از این‌گونه سری کاری‌هاست.

حالا در زمانه‌ی صنعتی شدن همه چیز و دوران فردگرایی که دیگر همه ما هرکدام به قدر خودمان یک شخصیت مستقل و منفرد هستیم لازم است ساختاری نصب شود تا امکان بروز اشرافی همه ما فراهم باشد. برادران سولوکوسکی، طراحان و معماران بلغارستانی با ساخت تابلوی «قاب صندلی» در ضمن پاسخ‌گویی به این نیاز عصر فردگرایی ما، خاطرات آن دوران عجیب اروپایی را نیز زنده کرده اند. دورانی که به ادعای اندیشه بشر به قهقرای نادانی فروافتاد....

پرتره به بازنمود چهره یک جان‌دار می‌گن. برای همین در ابتدا اگر صحبت از پرتره یک گل بکنیم ممکنه کمی عجیب به نظر بیاد. پرتره‌ها معمولا حاوی پیام احساس و عاطفه و اندیشه شخص صاحب چهره هستند.

آیا تاکاشی تومو اوکا در مجموعه پرتره‌هایی که از گل‌ها به تصویر آورده تونسته از اون ها شخصیت‌هایی با عاطفه و احساس بسازه؟ آیا این گل‌ها تونستن در پس هنر هنرمندی مراحل نباتی رو طی کنند و به عالم حیوانی نزدیک بشن؟ قضاوت موفقیت یا عدم موفقیت اوکا با شما. می تونین کارهای بیشتری از اون رو این‌جا ببینین.

لی هونگ‌بو با ساخت مجسمه‌هایی از توده‌هایی متشکل از هزاران لایه کاغذ بر روی هم این روزها اکثر سایت‌های طراحی دنیا رو متوجه خودش کرده.

این مجسمه‌ها به علت قابلیت لغزیدن صفحات روی هم به مجسمه‌هایی انعطاف پذیر با قابلیت تغییر شکل‌های مهیج تبدیل شدند و از این منظر یک نوآوری جدی به حساب میان؛ اگرچه قبل از این ها هم حتی در اسباب بازی‌های کودکانه نظیر این رفتارها دیده می‌شد.

پیچیدگی کار هونگ‌بو در اینه که با وجود ساخت مجسمه‌هایی واقع‌گرا و فیگوراتیو (نه انتزاعی و هندسی) تونسته رابطه‌ی بین لایه‌های کاغذی رو به نحو حفظ کنه که کل توده پیوسته باشه. مشابه تزئینات آویزی کاغذی اما این بار با هزاران لایه کاغذ اون هم به اشکال پیچیده و غیرهندسی. و البته حتما کمک رایانه در خلق چنین احجامی غیرقابل اغماضه.