بچه‌ها دوست دارند اسباب‌بازی‌های‌شان را به اسم صدا بزنند و خیلی وقت‌ها آن‌ها را موجودات زنده‌ای شبیه به خودشان تصور می‌کنند. معمولا در طراحی اسباب‌بازی‌های فردی برای بچه‌ها موضوع شخصیت‌پردازی مد نظر قرار می‌گیرد اما درمورد تجهیزات بازی در پارک‌ها و شهر بازی‌ها کم‌تر به این موضوع توجه می‌شود. شاید مواردی هم که تا به حال دیده‌ایم عروسک‌هایی بوده‌اند که مجسمه‌وار در میدان بازی وجود داشته و کودک امکان تعامل با آن‌ها را نداشته است.

طراحان دانمارکی اسبا‌ب‌بازی، تجهیزاتی را طراحی می‌کنند که هر کدام دارای شخصیتی زنده است. بچه‌ها می‌توانند تشخیص دهند که وسیله‌ای که با آن در تعامل‌ند، حیوان است روبات است یا یک خانه. گروه طراحی «نهنگ» در برخی از این تجهیزات با استفاده از جزئیات آناتومی حیوانات یا جزئیات یک بنای معماری، توانسته است ایده‌های جدیدی را برای خلق بازی بیافریند.

اُکودا سن میگل تمام سطوح بیرونی یک کلیسای متروک در مراکش را نقاشی کرده است. او نقاشی‌های زیادی را بر دیواره‌های شهری کشیده است که در تمامی آن‌ها همین ساختار هندسی و ترکیب رنگی دیده می‌شود. کارهای او اغلب دارای کاراکترهایی است که چهره‌ای واضح ندارند و بعضی از آن‌ها با افکاری بیمارگونه ترسیم شده‌اند. او با این سبقه‌ی کاری حالا پیکر بی‌جان یک کلیسای کهنه را بوم خود کرده و با تنوع رنگی تمام، سطوح آن را پوشانده و یازده چهره‌ را در دهانه‌های آن ترسیم کرده است. اگرچه او در گوشه‌هایی از این نقاشی‌های انتزاعی به شکل نمادین آسمان را تصویر کرده و سعی در ارتباط دادن آن با کلیسا داشته است، اما به نظر می‌رسد تمام احترام او به کلیسا به همین اشاره‌های کوچک خلاصه شده و برای او محل عبادت با دیواره‌های یک سیلو تفاوتی نمی‌کند.

جوزپه آرچیمبولدو یکی از هنرمندان ایتالیایی دورهﻯ منریسم از تاریخ هنر اروپا است. شهرت او به خاطر پرترهﻫﺎی سرشار از خیالی است که کشیده. او این پرترهﻫﺎ را نه به صورت یک تصویر عادی از انسان، بلکه با تخیل و کنار هم قرار دادن تصاویر اشیای روزمره ﻣﻰساخت. گذشته از قدرت تصور و تخیل فوقﺍﻟﻌﺎدهﻯ آرچیمبولدو در ابداع چنین تصاویری، نکتهﻯ قابل تامل در این حرکت هنرمندانه، رعایت تناسب و هماهنگی در انتخاب اشیایی است که قرار است پرتره را شکل دهند. او این کار را نه به صورت رندوم و تصادفی بلکه بر اساس نسبت و روابط اشیا با شخصیت صاحب پرتره انجام ﻣﻰداد؛ مثلا در کشیدن پرترهﻯ یک کتابﺩار از کتاب، برای الههﻯ گلﻫﺎ از گل، و برای کاراکتر هر کدام از فصلﻫﺎ از میوهﻫﺎی آن فصل استفاده کرد. و گویی سعی داشته با دادن صورتی مناسب به این اشیای متناسب و مرتبط، به شخصیت صاحب پرتره نزدیک شود. تلاش آرچیمبولدو برای نشان دادن لایهﻫﺎی پنهان شخصیتﻫﺎ بر قدر، زیبایی و عمق آثارش بسیار افزوده است. 

جاکو یک دانش‌جوی رشته‌ی شیمی است که استعدادی ویژه در نقاشی دارد. او با کشیدن شخصیت‌های معروف کارتونی و کاراکترهایی با سبک مانگای ژاپنی در حالاتی خاص، از آن‌ها در یک کلاژ کامپیوتری استفاده کرده است. او هربار خود را در تعامل با شخصیت‌های کاغذی اش تصور کرده و از خود در حالاتی متناسب با فیگور نقاشی‌ها عکاسی کرده و با اعمال تغییراتی کامپیوتری آن دو را در ترکیبی جذاب و پویا به کار برده است. شبیه به این آثار را در فضای مجازی زیاد می‌بینیم (+)، اما تفاوت کار جاکو یکی استفاده از خود به عنوان بخش واقعی تصویر است و دیگری القای حس سه بعدی و ترکیب شدن دو قسمت تصویر به سبب کامپیوتری بودن آثار است.

این روزها شبکه های اجتماعی، فضایی در دست‌رس و سهل الوصول برای همه‌ی انسان‌هاست، تا محتوای خود را به اختیار و سلیقه‌ی خودشان برای دیگران نمایش دهند. شاید پیش‌تر برای دیده شدن هر فرد یا هنرمندی نیاز به رسانه‌‌هایی خاص و محدود بود که راه یافتن به آن برای همه کس مقدور نبود. اما ام‌روز رسانه‌های فردمحور مجازی شبیه اینستاگرام این فرصت را در اختیار افراد می‌گذارد تا بدون دغدغه‌ی رد یا پذیرش توسط فرد بالادستی به خلق اثر دست بزنند. اتفاقا بسیار هم می‌بنیم که همین آثار ساده که بدون زحمت فراوان و به اصطلاح دلی تولید می‌شوند، از سوی مخاطبان هم با استقبال خوبی رو به رو می‌شود..

یکی از این افراد هانا اصلانی است که از روی ذوق و علاقه‌ی شخصی شروع به ساخت مجسمه‌های خمیری کرده است. او، به گفته‌ی خودش انسان‌های اطراف‌ش را در چهره‌هایی خمیری به تصویر می‌کشد و برای هر کدام داستانی متصور می‌شود. اصلانی سبکی خاص  و ایرانی را در خلق کارکترهایش دارد که وجه ممیز و امضای کار او تلقی می‌شود. فارغ از نگاه‌های غیرهنری که ممکن است در کارهای اصلانی بی‌تاثیر نباشند و آینده هنری او را نیز تغییر دهند، می‌توان گفت عروسک‌های خمیری این جوان تجربی‌خوان. به دلیل ادبیات منحصر به فردشان، از آینده هنری درخشانی برخوردار خواهند بود.

تا به حال در برخورد با تابلوهای راهنمایی رانندگی دوزبانه احساس نکرده اید که چه قدر بی دلیل شلوغ هستند؟ این مساله در اقلیم هایی با حضور چندین قومیت و چندین زبان ممکن است به معضلی جدی بدل بشود. آیا راهی برای حل معضل چندزبانی در تابلوهای راهنما نیست؟ 

 تورکنیچ یهودی از ساکنین سرزمین‌های اشغالی است. به گفته‌ی خود او گفتار و نوشتار روزانه‌ی ساکنین سرزمین های اشغالی تلفیقی است از سه زبان انگلیسی، عربی و عبری. این موضوع موجب آن است که به شکل ناخودآگاه، ظاهر حروف و صدای این سه زبان در ذهن آن‌ها هم‌زمان متبادر شود. او به کمک یک متخصص بینایی سنجی به بررسی رفتار ذهن به هنگام مطالعه و برخورد با حروف می‌پردازد و در پایان به نتایج جالبی می‌رسند. در نتیجه‌ی مطالعات آن‌ها متوجه می‌شوند که در حروف عربی نیمه‌ی بالایی حرف موجب اصلی تمایز و شناخته شدن آن است و حتی با حذف کردن نیمه‌ی پایینی باز هم قابلیت خوانده شدن دارند. همین موضوع را آن‌ها به عکس در حروف عبری مشاهده می‌کنند. جایی که نیمه‌ی پایینی حروف نقشی کاراکتریستیک دارند. تورکنیچ در روند مطالعه‌ی خود همه‌ی جای‌گشت‌های ممکن را برای روی هم قرار گرفتن حروف این دو زبان امتحان می‌کند و نتایج قابل قبول را حفظ می‌کند. در پایان او با اندکی تغییر در ابعاد حروف، الفبای جدیدی را می‌سازد.

البته جای این پرسش باقی ست که آیا می‌توان ریشه‌ش مشترک این زبا‌ن‌ها را عامل این هم‌خوانی دانست؟

وندی تسائو مادر پسری چهارساله‌ست که بر خلاف خیلی از مادر‌های این دوره زمونه که اصلا انگار نه انگار مادری بزرگ‌ترین نقشیه که خداوند در این جهان به اون‌ها داده، توجه عجیبی به کودک‌ش داشته و همین توجه در کنار ذهن خلاق جرقه‌ی فعالیتی مورد توجه رو زده.

این مادر خوش‌فکر و کارآفرین در سال 2007 با تبدیل نقاشی‌های بچه‌ش به عروسک متوجه می‌شه که کودک‌ش با عروسک نقاشی خودش خیلی زیاد رابطه برقرار می‌کنه و اون رو به عنوان یک کارکتر آشنا تشخیص می‌ده. این طور می‌شه که با ایجاد کارگاهی کوچیک و سایتی اینترنتی شروع می‌کنه سفارش تولید عروسک‌ از کارکترهای نقاشی‌های کودکان برای خودشون می‌گیره.

تا به حال هم سفارشات متعددی رو پذیرفته و قریب به 400 عروسک برای کودکان نقاط مختلف جهان و از نقاشی‌های خود اون‌ها درست کرده و انصافا هم ایده کلی فوق‌العاده ست و هم‌چنین عروسک برخی از این نقاشی‌ها بسیار ویژه و دیدنی از آب درآمده.

به شخصه بعد از خوندن سرگذشت این بنده خدا و ایده جالب‌ش نگاه‌م به نقاشی‌های کودکانه به کلی ارتقا پیدا کرد و نسبت خود بچه با نقاشی‌هاش رو بیشتر مورد توجه قرار می‌دم.

طراحی چهره با استفاده از حروف و عناصر سمبلیک خط.
کار از این منظر جالبه که تنه می زنه به مباحثی نظیر اون ها که برای خطوط و نگاره های زبانی مختلف معنایی خاص قائلن و اعتقاد دارن صورت نوشتاری زبان در آغاز شهودی بوده و کم کم به صورت ضابطه من درآمده.

یک شاعرانه‌ی ابری!
بدون تعارف باید بگم تنها بهانه‌م برای گذاشتن این پست، ناز بودن این کاراکترها و سیر روایت کوتاه انیمیشنشه، وگرنه هیچ حرف خاصی برا گفتن نداره!!! :)