آیا پیچیده شدن ساخته‌های بشر نشانه‌ی پیش‌رفت و تکامل اوست؟ پاسخ این سوال به شناخت ما از او بستگی دارد. اگر قلم‌روی که انسان می‌تواند در آن سیر کند، به اندازه‌ی هفت آسمان باشد، و او تنها سرگرم کاویدن آسمان اول شود، چگونه می‌توان پیش‌رفتی را برایش در نظر گرفت؟! توان حرکت در این پهنه‌ی بی‌نهایت به انسان داده شده. اما او که بسیار ستم‌گر و نادان است، با خروج از راه راست، همه‌ی عشق خود را نثار پیرزن عشوه‌گر دهر می‌کند. و این عشق‌بازی نافرجام و یک‌طرفه تنها چروک‌های این پیربانو را فزونی می‌بخشد. امروزه زندگی بشر، و ساخته‌هایش و تبیین‌ش از طبیعت بسیار پیچیده شده؛ به پیچیدگی پیکر چروکیده‌ی پیرزنی عشوه‌گر.

طراحی، روندی از فعالیت‌هاست که انسان برای پاسخ‌گویی به نیازها و مسایل خود در پیش می‌گیرد. این روند در نهایت به یک نتیجه منتهی می‌شود. بسیاری از نتایج روندهای طراحی در پاسخ به مسایلی پدید آمده‌اند، که خود زمانی پاسخ یک مسئله بودند. چه بسا این نتیجه‌ی جدید، خود تبدیل به مسئله‌ای برای طراحی‌های بعد شود. و این چنین است که رشته‌ی طراحی سری دراز می‌یابد. 

می‌گویند هنرمندان، در پیکره‌ی جامعه، اندامی حساس هستند. در پیکره‌ی آدمی، چشم آن عضو شفاف و حساسی است، که حقایق را منعکس می‌کند. پس اگر هنرمندان چشم جامعه باشند، باید چیزی از حقیقت این پیچیدگی بیهوده را بتوان در آثارشان مشاهده کرد. یکی از نام‌هایی که در این جست‌و‌جو به آن می‌رسیم، «ماشین روب گلدبرگ» است، که از نام کارتونیست و مخترع آمریکایی، روب گلدبرگ برگرفته شده. طراحی این ماشین نشان می‌دهد که گاهی پیچیدگی‌ها پوچ هستند؛ و تنها برای برداشتن یک گام ساده تراکم یافته‌اند. گامی که به سادگی می‌شد برداشته شود. 

تاگلیاونی عکاس، نقاشی‌های رنسانسی برونزینو را با تکنولوژی‌های ام‌روز به شیوه‌ای متفاوت بازسازی کرده است. برونزینو که جزو نقاشان تکلف‌گرای رنسانس به شمار می‌رود، در شماری از نفاشی‌های خود پرتره‌هایی از اشراف و شخصیت‌های معروف آن دوره را تصویر کرده است. تاگلیاونی در یک بازسازی کامل، با پوشاندن لباس‌هایی خاص، گریم چهره و فیگورهایی سرد و خیره، چند تن از انسان‌های قرن شانزدهمی را زنده کرده و این بار نه در قالب نقاشی که از لنز دوربین تصاویر آن‌ها را ضبط کرده است. پوشش‌های جالب توجه و البته کامل این زنان و مردان اروپایی، به نوعی دست‌مایه‌ی دست‌کاری‌های کامپیوتری او شده است تا با اغراق در ابعاد لباس‌‌ها، کشیده‌گی کاریکاتورگونه‌ی بدن سوژه‌ها را قابل باور سازد.

عصر گوشی‌های هوش‌مند عصری است که چشم انسان با صفحه‌ی دست‌گاه هوش‌مندش بیش‌تر آشناست تا محیط و افراد پیرامون‌ش! امکانات جذاب و فراوانی که توسعه‌ای سریع نیر دارند، غالب انسان‌های این عصر را با خود هم‌راه می‌کند و گاهی حتی فرصت نمی‌دهد که  با وارسی این تغییرات، انسان رابطه‌ی خود را با آن تنظیم و تعدیل کند. جین جولین گرافیست از جمله معترضانی است که با زبان و تکنیک خاص خود سعی کرده تا تلنگری به این استفاده‌های افراطی بزند. نقاشی‌های او ساده و اصطلاحا سبک هستند. در بعضی تصاویر تنه به کاریکاتور می‌زنند و در بعضی دیگر به هزل کشیده می‌شوند. جوان بودن جولین در تندی و صراحت آثارش اثرگذار بوده و طبیعی است که یانون‌دیزاین از نمایش تمامی آثار او معذور است.

صلح، امنیت، آزادی، حقوق بشر .... این‌ها همه اصطلاحاتی هستند که در جهان کاسب‌کار امروز معنای روشنی ندارند. نهادهای خودخوانده جهانی این کلمات را به هر صورتی که دل‌شان بخواهد و در هر زمان که دل‌شان بخواهد و به هر نحو که دل‌شان بخواهد تفسیر می‌کنند. صلح و امنیت برای مردمان اشغال‌گر اسرائیلی معنا دارد اما حتی جان برای فلسطینی‌های صاحبان زمین و تاریخ معنایی ندارد....

حسین یوزباشی تصویرگر و گرافیست جوان، در کاریکاتورهایی مستقل، این صلح کاسب‌کار را که در وقایع این‌روزهای فلسطین عزیز بیش از هر زمان به چشم می‌آید به تصویر کشیده است. صلحی که با تبلیغات وسیع چونان مشغول بازی‌های جام جهانی می شود که از تکه تکه شدن بدن‌ها و ویران شدن خانه‌ها -عامدانه- غافل می‌ماند. صلح کاسب‌کار کثیف....

عکاسی‌های سورئال جان ویلیام کیدی عکس‌هایی صرفا هنری با نگاه‌ بیان سورئال صرف نیست. این عکاسی‌ها را می‌توان با کاریکاتورهای اجتماعی مقایسه کرد؛ آن‌جا که کاریکاتوریست با بیانی بزرگ‌نمایی‌شده به رفع یک ناهنجاری اجتماعی یا ایجاد یک نگاه نو در مخاطب اقدام می‌کند. کیدی در طراحی این گونه تصاویر به دنبال نوعی مطالعه روان‌شناسی بر روی مخاطب است. مطالعه‌ای بر روی نسبت میان واقعیت و درک در مخاطب که از طریق آشنایی‌زدایی‌های معمولی به دست می‌آید.

خراردو فلدستین یک نقاش آرژانتینی است که از نقاشی به مجسمه‌سازی آمده. او که تجربه نقاشی و کاریکاتور را دارد در مجسمه‌سازی هم اقدام به ساخت کاریکاتورهایی حجمی می‌کند که در آن‌ها با بزرگ‌نمایی نامعقول برخی از اندام فیگورهای انسانی یک حس یا حالت خاص مورد تاکید قرار می‌گیرد.

با وجود این حالت کاریکاتورگونه در آثار فلدستین به دلیل واقع‌نمایی حیرت‌آوری که او در بازنمود تک‌تک اجزای فیگور به نمایش می‌گذارد، آثار به نحو غریبی در انتقال احساسات ویژه‌ی انسانی موفق هستند.