از ویژه‌گی‌های منحصربه‌فرد گیاهان و درخت‌ها، قابلیت هدایت‌پذیری در مسیر رشدشان است. البته اعمال تغییر در نحوه‌ی رشد آن‌ها ممکن است بدون عوارض نباشد و دخالت بی‌جا تلقی شود. از طرفی ممزوج بودن زنده‌گی بشر ام‌روز با تولیدات صنعتی که با مواد طبیعیِ دگرگون شده و تغییر کرده ساخته می‌شوند، آ‌ن‌ها در بازگشت به طبیعت ترغیب می‌کند. گاویین مونرو انگلسی با ابداعی جالب از این ویژه‌‌گی استثایی گیاهان استفاده‌ای صنعتی گرده است. او با تعیین مسیر برای رشد درختان آن‌ها را وادار می‌کند تا پس از پیوند با یک‌دیگر یک صندلی چوبی بسازند! کاری که خود مونرو نام آن را پرینت سه‌بعدی طبیعت گذاشته است. او با کاشتن چهار نهال نزدیک به هم، آن‌ها را به وسیله‌ی بست‌هایی متصل به یک قالب فلزی حول قالب هدایت می‌کند و پس از اتصال درخت‌ها به هم و رسیدن به قطر کافی، صندلی‌ها وارد مرحله‌ی برداشت می‌شوند! و به استفاده درخواهند آمد. مونرو با این تکنیک مبل‌ما دیگری هم ساخته است. طبیعی‌بودن این روش قابلیت تنوع یافتن با انواع گیاهان و رشد دادن گیاه تا ابعاد مختلف را میسر کرده است. البته در این مراحل ابتدایی شاید محصول نهایی، دل‌پذیری یک مبل راحتی را نداشته باشد، اما به نظر می‌رسد با توجه به علاقه‌ی بشر به این ساخته‌های طبیعی در آینده شاهد موفقیت‌های بیش‌تری از این تکنیک باشیم.

شاید مهم‌ترین عرصه‌ی طراحی خصوصا طراحی معماری، نیازهای اصلی و روزمره‌ی زنده‌گی باشد، نیازهایی که گاهی برآورده نشدن‌شان تاثیر زیادی در کیفیت زنده‌گی خواهد گذاشت. در این میان روستاییان و کسانی که دست‌رسی کم‌تری به علم روز و تحصیلات آکادمیک دارند، بیش‌ترین نیاز را به دانش‌آموخته‌گان شهرنشین خواهند داشت. مثلا در این روستا در ویتنام، زمین‌هایی مخصوص کشاورزی در کنار دریا واقع شده و وزش بادهای شدید هر بار کشاورزان را بامشکلات متعددی رو به رو می‌کند. گروه طراح می‌آیند با مواد بازیافتی هم‌چون بطری‌های پلاستیکی و استفاده از نی‌های بامبو به عنوان اسکلت و سازه، بنایی را درمیان این زمین‌های کشاورزی درست می‌کنند که با فرمی شبیه قایق‌های بادبانی ماهی‌گیران محلی، با بادبانی که به جای دریافت باد در مقابل آن ایستاده‌گی می‌کند، از این مشکل می‌کاهند. البته قرار گرفتن بامبوها در جهت افقی و جای دادن پایه‌ستون‌های بتنی در عمق زمین هم به کمک این بادبان می‌آیند. پوشش شفاف دیواره‌ها نیز باعث می‌شود که شب‌ها با روشن کردن چراغ درون بنا، محیط اطراف هم روشن شود و خود بنا نیز زیباتر به نظر برسد. خانه‌ای که حالا هم محلی است برای استراحت کارگران، هم جایی برای پرورش بذر در زمان‌های مختلف و هم مناسب برای حضور دانش‌آموزان و لمس به‌تر کار کشاورزان.

فن‌آوری لیزر و پرینت‌های لیزری نوری به قدری وسعت پیدا کرده است که دیگر حتی در عرضه محصولات کشاورزی هم ممکن‌ است به صرفه باشد به جای نصب لیبل‌های تجاری از این فن‌آوری بهره ببریم. کمپانی اروپایی در پروژه‌ای با عرضه‌ی محصولات مارک شده به وسیله لیزر چنین امکانی را مطرح کرده است. اگرچه به گفته طراحان با چنین راه‌کاری مواد شیمیایی نظیر چسب یا جوهرهایی که در لیبل‌زنی مرسوم استفاده می‌شود نیز حذف می‌شوند، اما معلوم نیست این طور کاربرد لیزرهای نوری خود ضرر کم‌تری نداشته باشد!

با پیش‌رفت فن‌آوری‌های دیجیتالی و ورود آن‌ها به عرصه‌های مختلف طراحی هر روز شاهد استفاده‌های جدیدی از این فن‌آوری‌ها هستیم. در پروژه‌ای در جنوب آلمان در سایتی کشاورزی و آن هم به مساحت ۱۱ و نیم هکتاری، طراحان برای رسیدن به راه‌بردهایی برای تولید بیوگاز به جای محصولات کشاورزی نیاز می‌بینند که طراحی و الگوی کاشت زمین را تغییر دهند. هندسه‌ی Voronoi  برای این تقسیم‌بندی جدید مناسب شناخته شد اما طراحان به جای روش‌های سنتی با نصب یک سامانه جی‌پی‌اس بر دستگاه کمباین به سیاق فن‌آوری‌های پرینت دیجیتال با پیمایش خطی کل بستر زمین موفق به شکل دادن این الگو شدند. نتیجه کاشت ۸۵ درصد زمین به صورت واحدهای ورونوی از جو و ۱۵ درصد آن به صورت خطوط میان قطعات از گل‌های صحرایی مختلف بود.

این بنا ترکیب یک هتل ۱۵ اتاقه و یک بازارچه محلی با تمرکز بر فروش محصولات محلیه. این دو بخش در همون لابی و آتریوم میونی با هم تماس پیدا می‌کنن که در ادامه تصاویری ازش می بینین. وقتی از معماری آمیخته‌گی با فرهنگ و سنتی قدیمی مراد بشه دیگه نمی‌شه به راحتی از عناصر ساختمانی معماری مدرن و متریال‌های صنعتی اون هم به نحوی بی‌پروا استفاده کرد. و به طور ویژه اون که خیلی اوقات برای اتصال کالبد به خاطرات و حال و هوای فرهنگ سنتی لازمه معمار بکوشه.

در این بنا گروه معماران به خوبی تونستن با نوآوری در به کارگیری عناصر بومی و سنتی که با موضوع کشاورزی و محصولات بومی اقلیم ژاپن هم هماهنگه، به بنایی با هویت مشخص فرهنگی دست پیدا کنن. حتی در این میون انتخاب این معماران در بخش نما موفق‌تر از انتخاب متریال و نحوه‌ی فضاسازی داخلی بناست چرا که صادقانه تر و متناسب‌تر انتخاب شده و مانند داخل به صورت نمایشی با طبیعت تطبیق نداره.

ساخت یک برج از یونجه‌های بسته‌بندی شده برای شرکت در مسابقه‌ی نماد کشاورزی حرکتی هوش‌مندانه و البته پر از بحثه.

از یک طرف پارادوکسی بین مفهوم یادمان و بنایی با استفاده از متریال‌های موقتی هست و نوعی تقابل ماندگاری و زودگذری ....

از سوی دیگه قرار دادن برجی بلند از الیافی گیاهی در کنار جاده‌ای که هر روزه ماشین‌های زیادی برای رسیدن به شهر از آن عبور می‌کنن یک جور تلنگره به بشر مدرن تمدن زده صنعتی. شاید برای همین هم باشه که طراحا از فرم‌های زیگورات شکل برای طراحی پایه برج و حتی شکل دهی به بخش بلند اون استفاده کردند؛ نوعی بهره‌گیری از آغازین دست‌ساخته های بشری و اشاره به ریشه‌های سنت.

طراح در کنار این دو نگاه ارزش‌مند که در کار گنجونده، اشاره ای هم به معماری و طراحی پایدار و استفاده از مصالح طبیعی داشته و در کنار همه این حرف‌های مفهومی، سعی کرده بنا در مقیاس کاربردی‌ش دارای تنوع کاربردی خوبی باشه که جواب‌گوی سطوح مختلف برخورد با خودش باشه. از سکوهای نشستن تا امکان بالارفتن از بنا تا اتاقک داخلی که امکان جمع‌شدن‌های محدود رو فراهم می‌کنه....

 یه نیم‌کت خوش ساخت و طراحی شده از الیاف و اضافات گندم. از شلتوک!
چه کسی ابا داره که چنین مبلمانی رو در زندگی ش به کار نگیره؟ می دونین؟ اگه خوب بتونیم بازیافت ها و به ظاهر دورریزها رو به‌آوری کنیم و چیزهای خوب از اون‌ها تولید کنیم حتما مخاطب هم به اون‌ها اقبال می کنه

خدا خیرش بده این طراح رو :) همه طرح هاش به نوعی بازیافتی و به‌آوری دورریزهای کشاورزیه به نوعی.