خوانده‌ایم در داستان‌ها که نادرشاه چون به معابد هندوان درآمد، در معبدی بزرگ بتی عظیم را معلق میانه فضا یافت. سخت حیرت کرد و به رای رای‌مندان پناه آورد. دست آخر وزیری هوش‌یار پیش‌نهاد می‌کند که دیوارهای چهارطرف اتاق را خراب کنند.... القصه به میراث باستانی صدمه می‌زنند و خراب می‌کنند و در میانه‌ی دیوارها آهن‌رباهایی بزرگ می‌یابند که چون از چهار جانب به یک میزان میل کشش این بت بزرگ را دارند میان‌ گیس و گیس‌کشی‌شان بت فلزی را سال‌هاست معلق نگاه داشته اند....

کاری به صحت این داستان ندارم، هرچند از جهان کهن هرچیزی بگویند محتمل است. اما حالا با طراحی میز پذیرایی ساده‌ای روبه‌رو هستیم که به همین میزان جادویی ست! طراح با استفاده از الگوی معروف مکعب روبیک هندسه میز را شکل داده است اما استفاده از آهن‌رباهای قوی میان عناصر دافعه‌ای شدید ایجاد کرده است. دست‌ آخر با بستن مکعب‌های چوبی با کابل‌های نازک به هم و نگه‌داری آن‌ها در کنار هم یک میز جادویی را شکل داده است!

 این مجموعه مجسمه فلزی چقدر خوب ایجاد حس کشش می کنه در آدم. احساس وزن اون قطعات بتنی رو به تمامه به آدم انتقال می ده. در عین حال استفاده از رنگ‌های زنده و خام در کنار سطح بی روح و سرد بتن به پارادوکسی دوست‌داشتنی انجامیده که بر زیبایی کارها افزوده...

این ها که گفتیم زیبایی شناسی محتوایی این کارها بود. آیا به نظرتون این طور کارها از سطح زیباشناسی دیگه ای هم برخوردارن؟ به طور مثال آیا معنایی زیباشناسانه در اون‌ها یافت می شه؟‌ یا تنها یک "فرم چشم نواز" هستن؟

 کاربرد سازه های غشایی در آش‌پزخانه ها حتی! :)

اثری شاعرانه که اتفاقا از آخرین دستاوردهای سازه‌ای بشر هم استفاده کرده :)

می دونین که سازه های کششی و کابلی و آویز از دستآوردهای عصر اخیر در معماری بشره به نوعی...

استفاده از پوشش های چادری در نقش دیوار و جداره‌های پیرامونی بنا با همون منطق انحناهای دوگانه لازم برای سازه‌ای عمل کردن این پوشش ها...

فکر کنم فصلی نو در نحوه‌ی استفاده از این پوشش ها باشه چنین کاری

نوآوری و بهره وری؛ یک تکه لاستیک اون هم لاستیکی بازیافتی که غالبا تو چهارشنبه سوری و چیزی دود می شد می رفت هوا، با یه ایده خوب ، تحت کشش تبدیل به یک سینک باکلاس :) و کارا شده. کاش روزی فرا برسه که در جزئیات اجرایی معمار خودمون هم نوآوری های عاقلانه زیاد ببینیم.