عکاس جوزف فورد با ایجاد تقابل‌های هوش‌مندانه میان منظره‌هایی هوایی از مراکش و سیسیل با بافت پارچه‌ها و لباس‌ها و برخی اشیای تجاری چند برند مشهور اگرچه به منظور تبلیغاتی، اما درکی نو و متفاوت به جغرافیا و جهان را برای مخاطب به ارمغان می‌آورد. تصور این که یک صحرای سوزان در مقیاس وسیع‌ش با چین و چروک‌های ساده‌ی یک پلیور زمستانی شباهت‌های فرمی جدی دارد در کنار همه نظریات ریاضی‌وار فرکتالی و .... ناگهان جهانی ساده را پیش روی مخاطب قرار می‌دهد. جهانی که در عین گستردگی و گوناگونی انگار سادگی عجیبی بر آن حکم‌فرماست....

عکاسی طبیعت بی‌جان یکی از علاقه‌های خیلی از عکاسان حرفه‌ای‌ست. ولی به خاطر این‌که پس از چند سال تجربه کم‌تر موضوعی جدید به نظر می‌رسد، این عکاسان نیز برای این‌که بتوانند به حیات هنری خود ادامه دهند باید به فکر کارهای جدید و نوآوری‌های اختصاصی باشند.

کارل وارنر عکاس انگلیسی با عکاسی جزئی از تکه‌های خوردنی و بعد کلاژ آن‌ها توانسته‌است مجموعه‌های بی‌نظیری از طبیعت بی‌جان خلق کند که به شکل بسیار پر دیتیلی، مناظری طبیعی را بازنمود می‌کنند. رودخانه‌هایی از رشته‌های ماکارونی، تپه‌ها و کوه‌هایی از قطعات نان، درختانی از انواع سبزیجات و کلم و کاهو و ..... خلاصه دنیاهایی بسیار افسانه‌ای و رویایی که به دلیل ترکیب‌بندی‌های خوب و عکاسی پرجزئیات آن‌ها در عین تخیلی بودن باورپذیر هستند

در این روزها که تب کشت و کشتار در مغرب زمین وجود دارد و هر روز اخباری از کشتار شهروندان و کودکان و ... توسط خود مردمی که به طور جدی از وضعیت اسف‌بار غیرانسانی غرب به ستوه آمدند، شنیده می‌شود دیدن این مجموعه انتقادی حتما مناسب خواهد بود. 

اسلحه‌هایی که تنها با برش‌هایی از گیاهان ساخته شده‌اند در مجموعه‌ای تحت عنوان «آسیب کم‌تر» توسط سونیا رنتچ ارائه شده‌اند. بدون درنظرگرفتن نام مجموعه و در خوانشی جدید از آثار بد نیست توجه کنیم که طبیعت این بار در قالب سلاح‌هایی چیدمان شده و این یعنی مجموعه حرکت تمدنی انسان، حتی از طبیعت همیشه دوست هم دشمن‌هایی درست کرده که خیلی زود گریبان او را خواهند گرفت.... 

وقتی شهر ارتفاع می‌گیره و هر روز آسمان سهم کم‌تری در زندگی‌ها پیدا می‌کنه، اون وقت شات‌های هر چند محدودی که در فضای خالی میون توده‌های عظیم ساختمون‌های شهر از آسمون به چشم آدم میان غنیمت‌هایی فوق‌العاده هستند که برای لحظاتی آدم رو محسور خودشون می‌کنن. این نگاه‌های گاه به گاه به بالای سر خیلی زیاد شبیه نگاه‌های پرخیال آدمی به ابرها و گذران و تحول فرم‌های اون‌هاست و اگر کمی با تخیل آمیخته بشه از همین فرصت اندک استفاده فراوانی می‌شه کرد.

طراح فرانسوی، توماس لامادیو همین کار رو کرده. تخیل کرده و از این فضای آسمان میان توده‌ها شخصیت‌هایی خیالی اقتباس کرده و با اضافه کردن تصویرسازی تخیلاتش به تصاویر واقعی شات‌های داستانی زیر رو خلق کرده

چندی پیش سبکی کلاژ-نقاشی با عنوان کلاژهای سه بعدی از ایکو اوجالا با هم دیدیم که در اون‌ کارها اوجالا با سایه‌زنی هوش‌مندانه سعی‌ می‌کرد به کلاژهای کاغذی‌ش عمق ببخشه. در اون پست قصد معرفی کارهای او رو داشتم. اما کمی بعد اثری ویژه از او دیدم که به جز کاربرد این سبک جالب نو نگاه و طرز بیان شاعرانه‌ش اون رو به کاری دیدنی تبدیل می‌کنه.

منظره‌ای عمودی که با شاعرانه‌گی خاصی و به سبک کلاژهای سه بعدی توسط اوجالا تصویر شده. یاد نقاشی‌های کودکانه و درک ناب بچه‌ها از طبیعت و کلبه به خیر....

برخی از عکاس‌های حرفه‌ای به این کار علاقه‌مندند که با چیدمان‌ برخی عناصر و ساخت برخی صحنه‌ها و تصویربرداری از اون‌ها، تصاویری متفاوت خلق کنند. یک جور کلاژ واقعی که عکاسی وظیفه ثبت نهایی اون رو برعهده داره

دیوید شوون هم از این گونه عکاس‌هاست اما بیشتر در کارهاش به دنبال نگاهی سورئال و فراواقعه و برخلاف خیلی از سورئال‌ها که بیشتر در مفاهیم ناپاکی غوطه می خورن گاهی هم منجر به ایهامات و اشارات و شعرگونه‌گی‌هایی در کارهاش می‌شه

کلاژهای انسانی جین لی آثار گرافیکی متفاوتی هستند که در اون ها سعی شده تا با ترکیب هوش‌مندانه تصاویر گرفته‌شده از افراد ‌ و توده‌های انسانی اون هم از ناظری دور، الگوواره‌های انتزاعی جالبی شکل بگیره. به طور ویژه کار ارائه‌شده در اول پست که به نحو شاعرانه‌ای ترکیب‌بندی کل مانند یک نت موسیقایی نوشته شده می‌مونه!

لیو دی عکاس چینی با ترکیب حرفه ای فیگورهایی دفرمه شده از حیوانات با بافت‌های در حال توسعه شهری به جنایت انسان معاصر در نسبت با حیات وحش طبیعی نظر داشته و روند رشد افسارگسیخته‌ای که هیچ شانی برای طبیعت و تغییر زندگی حیوانات قائل نیست رو به انتقاد گرفته

ایکو اوجالا در کلاژهاش با اضافه‌کردن بعد اندک به سطوح رنگی تونسته به تصاویر دوبعدی عمق و فضا ببخشه و با این کار به بیانی تازه دست پیدا کنه. حالا جالبه اگه بدونین که این بعدها و عمق‌ها تنها به وسیله‌ی سایه‌زنی و به اصطلاح با فریبی تصویری ایجاد شدند و اصل اثر تنها یک اثر مسطحه کلاژه! :)

مجموعه تصویرسازی‌های "دیوید ریویز" ترکیبی از پیکره‌های بریده شده از کاغذ هست که توی فاصله‌هایی از هم قرار‌گرفته و  و با عمق میدان کم عکاسی شده. 

ترکیب مناسب کلاژ و عکاسی برای ایجاد تصویرسازی‌هایی قابل باور و تاثیرگذار فضایی معماگونه همراه با ترس و اضطراب رو ایجاد می‌کنه.