اگر بالا و پایین شهر یکی شود، و اگر فقیر و پول‌دار، متخصص و کارگر و خیلی متضادهای دیگر مجبور شوند در یک جا خانه بسازند و کنار هم زندگی کنند چه پیش خواهد آمد؟ طرحی که گروه معماری فرانسوی برای مسابقه‌ی شهرداری پاریس ارائه کرده، کنایه‌ای جالب را در قالبی طراحانه بیان کرده است. آن‌ها خانه‌های پاریس را به چند تیپ مشخص تقسیم کرده و همه را در مجتمعی یک‌پارچه گرد هم آورده‌اند. سقف‌های شیروانی و صاف، نماهای پرکار و ساده، ساختمان‌های چند طبقه و کوتاه و کلی پارادوکس دیگر در یک حجم عجیب جا گرفته‌اند. اگرچه معمارها سعی کرده‌اند با هم‌باد کردن سطوح و استفاده از گیاهان کمی این مجتمع را منسجم‌تر جلوه دهند، اما کماکان حرف اصلی این کار را تفاوت‌های فاحش و طنزآمیز آن می‌زنند.

لسیا ورلینگیری، طراح آلمانی، برای تبلیغات سطح آشغالی از محصولات شرکت وایپ اقدام به پوشاندن لباس‌های معروف یکی از طراحان مد آلمانی به تن این سطل آشغال‌ها کرده‌است. این پروژه که به شباهت از کلمه فشن Fashion و در ترکیب آن با کلمه لاتین آشغال، Trashion Bins نام دارد شاید به معنایی صریح زیبایی این سطل آشغال‌ها را با زیبایی ستارگان مد مقایسه کرد‌ه‌است. اما شاید چندان هم بی‌راه نباشد اگر جور دیگر نگاه کنیم. به هر تقدیر این مقایسه می‌تواند دوطرفه باشد.

مرز بین فضاهای داخلی و خارجی در زندگی ما آدم‌ها خیلی وقت‌ها با عناصر موجود در آن‌ها و روابطی که با ما برقرار می‌کنند مشخص می‌شود. مثلا هیچ وقت انتظار یک صندلی راحتی با پوششی چرمی را در یک پارک عمومی دارید؟ 

یوست گودریان طراحی هلندی با پوشش یک صندلی بتنی پارک به وسیله‌ی چرم کوبیده‌شده به این پارادوکس ذهنی جامعه عمل پوشانده است. 

 خیلی نگاه لطیف و زیبایی داشته، هرچند از پارادوکس کمک گرفته برای این کار.
انگار کنده هایی از یخ رو می سوزونی تا خونه رو گرم کنی.
لااقل از این کنده نسوزهای مزورانه آجری که خیلی بهتره.