در باب هنر پسامدرن گاهی با هم حرف‌هایی می‌زنیم. در این معنا که هنر دوران پسامدرن بعد از فروپاشی تمام ثابت‌ها و اصل‌ها و توصیف جهانی بدون ریشه و اصل و غیب -که البته کفره محضه- روی به معانی و بعدتر رو به جملات آورده. در باب جمله بعدها حرف خواهیم زد. اما معانی مورد نظر در نگاه پست مدرن صورت‌های تقلیل‌یافته و فاقد ارزش‌‌های بالا و پایینی از «معنی دادن»  و مفهوم داشتن هستند که می‌تونن حتی به بیانی کامل از مفهومی نظیر «چالش» بیانجامن. اصلا مهم نیست که چالش به چه معنا و چه منظور و در پی چه هدفی و چرا که اساسا این پرسش‌ها در نگاه پسامدرن فاقد اعتباره. چالش خودش موضوعه و معنای مورد نظر هنرمند همون چالشه و بس.

و در این کار چه کامل با فرم و رنگ و کنتراست این «معنی» رو بیان کرده

شاید مبلمان چوبی رو دوست داریم چون فکر می‌کنیم طبیعی‌تره و حال و هوای خالص‌تری رو داره اما پرداخت‌های صنعتی این دوره زمونه برعکس معمولا غالب روح طبیعت رو از متریال‌های طبیعی می‌گیره. میز و وسائل چوبی در خونه‌هامون داریم اما کم‌تر به چوب و عجایب اون و زیبایی های اون دقت می‌کنیم.

 

مجموعه کارهای جدید عکاسی این هنرمند علاوه بر بازی خوب با سایه‌روشن‌ها و جلوه‌های نور در عکاسی، بعد جدید از تنهایی بشر مدرن رو روایت می‌کنه.... 

عکاسی های بی نهایت جناب McKay ، عکاسی انگلستانی، که در اون‌ها بازی با فوکوس و انتخاب دیدهای خاص از طبیعت و کنتراست نوری شدید میان احجام، نوعی یگانگی و بی‌گانگی رو تداعی می‌کنه.

چنین فنی در تصویرسازی که محصول تقسیم تصویر به اجزای ارگانیک و هندسی کوچک‌تره و بر هر کدام از این جزئیات تصویر پرداختی خاص شده و حسی رو منتقل می کنه، یکی از فنون مورد علاقه من  در تصویرسازیه.
نمی دونم واقعا چنین بیانی برای بیان امور عالی و اخلاقی و مضامینی با احساس‌های نیکو و متعالی اصلا مناسب هست یا نه اما از سبک کارهایی این چنین خیلی لذت می برم.