گفته می‌شود میراث عظیمی از گذشته‌گان ما بشر در زیر آب‌ها و خاک‌ها مدفون است که اگر دست ما به آن‌ها می‌رسید دانش‌هایی متفاوت از آن‌چه امروز در دسترس داریم را به دست می‌آوردیم. حتی در متون اساطیر و ادیان هم شواهدی دال بر این مدعا وجود دارد. راز‌آمیزی اعماق و قعر‌ها هم خود به تنهایی دلیل مهمی برای شکل‌گیری این چنین انتظاراتی‌ست. اما همیشه این انتظارات پیرامون بسترهای کهن و مستعد می‌گردد و کم‌تر باور می‌کنیم که در دل یک دریاچه‌ی مصنوعی هم بشود شهری زیرآبی و کهن پیدا کرد.

«شهر شیر» یکی از شهرهای کهن چین قدیم است که شاید در حدود ۱۳۰۰ سال با سکنه‌ای قریب به ۳۰۰ هزارنفر برپا بوده است و حالا در عمق ۴۰ متری دریاچه‌ی مصنوعی جیان‌دائو پیدا شده است. در واقع دریاچه‌ را به اشتباه بر زمین‌هایی بنا کرده‌اند که گور شهری عظیم از چین باستان بوده است.

اگرچه امکان برش لیزر در خیلی موارد در بین دانش‌جوهای هنر و هنرمندها تبدیل به یک کارآسون‌کن شده و جور تنبلی جوون‌های عصر ما رو می‌کشه اما این گونه ابزارها یک امکان بالقوه هستند که اگر متناسب با امکانات‌شون به کار گرفته بشن به آثار متفاوتی دست پیدا می‌کنیم.

اریک استندلی با استفاده از ظرفیت‌های بالای برش لیزر به خلق آثار ظریف و جالبی دست می‌زنه که تنه به تنه آثار دوران کهن و نگاره‌های بناهای اساطیری می‌زنن. و جالب اون‌جا که همه این ظرافت‌ها تنها با دست انجام می‌شن.

یک دسته از شاه‌کارهای باستانی به جا مونده از اقوام کهن، تقویم‌های باستانی هستند که نشونه‌ی رشد بالای علوم در بین اقوام گذشته هستند. با وجود چنین مدارک مستدلی سخته برای من پذیرش این که چه طور غربی ها در کتب تاریخی شون بشر کهن رو بدوی خطاب می کنن. در حالی که گاهی این چنین بازمانده هایی به صراحت روشن می کنه بشر کهن خیلی بیشتر از تصویر مخدوشیه که غرب ازش ساخته. به زعم من تصویر مخدوش غرب از جهان کهن برای اثبات دروغ هاییه که از تاریخ به خورد ملت دادن. وگرنه بشر از آغاز هبوطش بر زمین موحد و متمدن و دانش مند و صاحب توانایی بوده ....

راستی با محاسبات و تخیل هایی از روی یکی از همین تقویم های قدیمی گفتند امسال یعنی 2012 میلادی پایان جهانه ها!