میگل لوش در یک فرآیند ساخت و ساز، دیواری را که سی سال دست‌نخورده مانده بود به یک گالری تبدیل کرده است. او آثار چسب و سنگ و نوشته‌های روی دیوار را جزئی از تاریخ و اصالت آن می‌داند و سعی کرده که آن‌ها را به شیوه‌ای حفظ کند. دیوارهای این بنا یک‌سره رنگ سفید خورده‌ مگر قسمت‌هایی که آن‌ها برای قاب کردن انتخاب کرده‌اند، قاب‌هایی که هر کدام بخشی از این تاریخ محدود ۳۰ ساله را نمایه می‌کنند. به راستی معیار اصالت چیست؟ آیا می‌توان هر شیئ قدیمی را درون قاب کرد و آن را اصیل دانست؟

بازدید از موزه‌ها و مشاهده‌ی مستقیم آثار هنری، امکان تجربه‌‌ای را فراهم می‌کنند، که تصاویر آن‌ها در اختیار نمی‌گذارند. نمایش‌گاهی از نقاشی‌ها و مجسمه‌های هنرمند بلژیکی، ویم دلووی، در موزه‌ی هنرهای معاصر تهران برگزار شده‌است. آثار دلووی به طرز قابل توجهی تفکربرانگیز هستند؛ به خصوص برای مخاطب‌هایی که جهان شرقی اندیشه آن ها را با سواد بصری و سابقه فرهنگی خود عجین کرده است. دلووی نگاه خاصی به هنر سنتی و دینی دارد که دیدن آثارش را دو چندان مهم می‌کند.

به علاقه‌مندان هنرهای مفهومی توصیه می‌کنیم، آثار تفکر برانگیز این نمایش‌گاه را از دست ندهند. ضمنا، این آثار برای علاقه‌مندان فن و تکنولوژی هم قابل توجه است؛ زیرا از نظر چگونه‌گی ساخت، نکات جالب و قابل توجهی دارند.

حتما شما هم احساس ناامنی ناشی از تعدد تبلیغات شهری را در شهرهای بزرگ کشور به ویژه تهران بزرگ خوب درک کرده‌اید. انگار از زمین و آسمان شما را محاصره کرده باشند.

شهرداری تهران در اقدامی درست و اصولی ده روزی تمام بنرهای تبلیغاتی شهر تهران را خالی کرد و همه را به آثار هنری اختصاص داد. بنرهایی سفید که به نحوه‌های مختلف - و گاهی نه چندان مناسب - روی هر کدام یک یا چند اثر هنری نقش بسته بود. فارغ از نقدهای مختلفی که به این کار شد، از نصب غیراصولی آثار تا ابعاد تا حتی برخی به ایرانی نبودن برخی آثار نقد داشتند و ..... به زعم ما حرکت شهرداری تهران در این حجم وسیع بی‌نهایت تقدیرپذیر بود. شهروندان برای ده روز توانستند نفس بکشند و حتی تهران زیبا را تجربه کنند! بس که تبلیغات تجاری تمام چشم و ذهن ما را در سرتاسر روز پر کرده است. اتفاقا آشنایی با هنر جهان در کنار میراث عظیم هنر ایران نیز کار ارزش‌مندی بود که در این کمپین رخ داد. 

ترکیب یک قطعه سنگ مرمر بزرگ مکعبی و یک نوار منحنی چرمی سبک، یعنی ترکیب دو چیز کاملا متضاد، و طراح فرانسوی، گریگوری دلافورست برای طراحی نیم‌کت‌های نشیمن گالری گوسرز در پاریس این ترکیب سخت را انتخاب کرده‌است. او با طراحی ویژه‌ی خود و انتخاب رنگ‌ و هندسه‌ی مناسب سبکی چرم و فرم بخش بالایی را به خوبی با سنگینی مرمر تلفیق کرده است. استفاده از دو پرده خاکستری در سطح چرمی نیز با ایجاد خطای دیدی به تلفیق مورد نظر کمک فراوان کرده است. قطعات این مبل راحتی به صورت جدا از هم طراحی شده‌اند و حمل و نقل و نصب در محل آن به راحتی صورت می‌گیرد.

عالم با تمام تزاحم‌ها و جمع میان اضدادش در گوشه‌هایی سخت تاثیرگذار وحدتی بی‌مانند دارد. جمیع حیوانات وحشی و طعمه‌های‌شان از یک آب زندگی می‌گیرند و از یک هوا تنفس می‌کنند. وحدتی در کنار تمام ضدیت‌ها..... ما انسان‌ها اما به این وحدت‌ها سخت بی‌احترامی کرده‌ایم و این به خصوص هنرمند شرقی را به شدت آزار می‌دهد.

کای گوجیانگ هنرمند چینی برای بیان رابطه میان انسان و طبیعت، انتخاب حیواناتی با مقیاس یک به یک و با ساختی بسیار طبیعی را در فضای انتزاعی موزه‌های مدرن برگزیده است. او در آخرین اثر خود با نام «میراث ۲۰۱۳» نود و نه حیوان وحشی را سر در آب‌گیری کریستالی و آبی‌رنگ در وسط سالن بزرگ یک گالری هنری نمایش داده است که خیلی دوستانه در کنار هم دارند آخرین میراث‌های زمین را سرمی‌کشند. میراثی که ما انسان‌ها با استفاده بی‌حساب و کتاب‌مان از زمین پهناور و غنی برای آن‌ها نگه‌داشته‌ایم.

در این پست اثر قبلی گوجیانگ در سال ۲۰۰۶ که حرکت موحشی از گله‌ای از گرگ‌ها بود و هم‌چنین یک تصویر از دیگر اینستالیشنی که گوجیانگ در سال اخیر در نمایش‌گاهی هنری به نمایش گذاشت را نیز می‌بینید.

معماران هلندی بیرمن هنکات, برای توسعه یک موزه نئوکلاسیک گنبدی متقارن و عجیب با پوشش واحدهای سرامیکی بعددار در دو اندازه ی مختلف که ترکیب های متنوعی در پوشش سطح می دهند, ساخته است. گنبد در دورنمای شهری بافتی سفید و یک دست پیدا می کند و در نمایی نزدیک پولک هایی درخشان با انعکاس های نوری مختلف.... اجرای تمیز کار و طراحی مدول پایه شکل دهنده پوسته از نقاط قوت کار است.  

معمولا در وادی هنرهای ناب هرازچندگاهی بروز خلاقیت و یا نبوغ یک کودک و عرضه آثاری خاص و متفاوت که محصول آموزش و تعلیم نیستند، خیلی خبرساز می‌شود. اما این روزها خانه هنرمندان میزبان بروز خلاقیت و نبوغ هنرمندی خداداد و تعلیم نیافته است که با وجود سرحالی کودک درون، چندان هم کودک نیست! 

منور رمضانی یا همان ننه حسن پیرزن یا بهتر بگویم مادربزرگی‌ست که با ارائه سبک و نگاه خاصی در نقاشی‌های ساده و متفاوت خود این روزها میزبانی نگاه اهالی هنر و نقاشی را پذیرفته است. مهم‌تر از همه این‌ها برایم جالب است که حضور در خانه هنرمندان و قاطی شدن با جامعه هنر، ننه حسن را از ننه حسن بودن نیانداخته است. برخلاف برخی که سعی می‌کنند با کمک هنر برای خود هویتی و شانی بسازند، این ننه حسن است که به هنرش شان و هویت می‌دهد و این به واقع ستودنی ست.....

 فیل هوا کردن! بار دیگری هم در یانون‌دیزاین چنین هیکل ناجوری داشتیم....

واقعا هدف چیه از این طور کارها!؟ این ها واقعا فکر می‌کنن فیل هوا کردن با این طور جانگولرها!!!؟