کدام یک از شما دوست ندارید در همین آپارتمان‌های نقلی‌تان باغچه‌ای منحصر به فرد با امکان تولید محصولات کشاورزی مورد نیاز روزانه خانواده خودتان داشته باشید؟ کمی عجیب به نظر می‌رسد چرا که کم‌تر فکر می‌کنیم زندگی شهری امروز و محدودیت‌های متعددش اجازه چنین تخیلاتی را به ما بدهد!

نوریشمات بی‌شک یکی از بهترین جواب‌هایی ست که به این سودای بسیار بسیار محترم داده شده است. نوریشمات شبکه‌ای الیافی با یک طراحی بی‌نظیر است که بر روی خود به صورت گرافیکی نیازهای عمومی محصولات کشاورزی یک خانواده معمولی را دسته‌بندی کرده است و متناسب با نیاز هر محصول، حفره‌هایی برای کاشت بذر آن محصول دارد. گرافیک عمومی سطح الیافی نوریشمات آدم را یاد بازی‌های کاغذی و فکری می‌اندازد، انگار شما باغبانی را به مثابه بازی و سرگرمی ارزش‌مندی در زندگی خودتان وارد می‌کنید. نوریشمات را رول می‌کنید و در هر کجا که مورد نظرتان است پهن می‌کنید. لایه‌های فشرده خاک غنی شده و مواد معدنی پس از بازشدن رول سطح حدودا ۱ در ۲ متر به صورت یک زمین بازی بزرگ در اختیارتان می‌گذارند که به خوبی روشن کرده است نیازهای کشاورزی‌ خانوادگی چگونه است و تنها از شما می‌خواهد خانه‌های بذرهای درنظرگرفته شده را پر کنید. در میانه‌ی هر کرت محصولات غذایی مسیرهایی ترسیمی درنظرگرفته شده است که مانند جوی‌بارهای کناره زمین‌های کشاورزی هستند و با اتصال ورودی آب نوریشمات به آب شهری، آب‌یاری جامع کل صفحه‌ را انجام می‌دهند و در عین حال مینیاتوری از یک باغ‌چه واقعی کشاورزی‌ را ترسیم می‌کنند. دستورالعمل‌های نحوه‌ی رسیدگی به برخی محصولات و آب‌یاری و ... نیز در بخش پایین نوریشمات گنجانده شده است.

نوریشمات تنها یک بستر خوب نیست. یک فرهنگ‌سازی و عمل فرهنگی ست. طراحان نوریشمان با ارائه اسلوبی کامل مسیر تحقق این فرهنگ و ایده را خیلی زیاد هم‌وار کرده‌اند. فرهنگ خودبسندگی و تولید حداقل‌های اولیه غذایی توسط خود خانواده‌ها در زمانه‌ای که می‌رویم و می‌رفتیم تا کوچک‌ترین خدمات و مواد را نیز تهیه کنیم و همیشه وابسته باشیم. 

اگر چه معمولا تبلیغات خوب از کیفیت اجرایی و اصطلاحا تکنیکی بالایی نیز در نحوه‌ی بیان هنری برخوردارند اما آشنازدایی‌ و ارائه نگاهی متفاوت از مهم‌ترین تفاوت‌های تبلیغات خوب در مقابل تبلیغات معمولی‌ست. وقتی توانستید به دنیا «جور دیگر» نگاه کنید طبعا مخاطب‌تان را نیز می‌توانید با کشف خودتان هم‌راه کنید.

این مهم در آگهی‌هایی که بار فرهنگی یا هنجاری دارند دو چندان مهم است. جامعه معمولا و به حق از شعارزدگی و تکرارهای مکرر ابراز خستگی می‌کند و قاعدتا نسبت به حرکت‌های تکراری علاقه‌ی خاصی نشان نخواهد داد. شما می‌توانید مانند خیلی وقت‌ها از اهمیت پاکیزگی یا تجربه‌های بیماری بگویید و نشان دهید که شستن دست‌ها با یک ماده شوینده و بهداشتی چه قدر می‌تواند خوب باشد! اما چرا که نه!؟ جور دیگر دنیا را ببینید.

مخاطب را به یک رقابت ساده با میکروب‌ها ترغیب کنید؛ 

سنگ کاغذ قیچی!

در یانون‌دیزاین به لندآرت خیلی زیاد پرداختیم. از طراحی با زباله‌ها و دورریزها هم گاه به گاهی طرح‌هایی می دیدیم. جرمی آندروود در آخرین اثر خود یک توجه مهم دارد. او با سیاق کارهای لند-آرت با بقایای زباله‌های مردم در سایت‌های طبیعی پیکره‌هایی را خلق کرده‌ و از آن‌ها عکاسی کرده است. درست مانند فرآیند طراحی‌های لند-آرت. 

انگار که باید پذیرفت یکی از اجزای طبیعت پیرامون بشر معاصر همین زباله‌هاست. همین بقایای -گاهی متعفن- بشری....

راستی با جمع‌آوری‌های آندروود حالا خوب می‌فهمیم چقدر این مناظر و بسترهای طبیعی می‌توانند زیباتر باشند.

فن‌آوری همیشه خوب نیست. و شاید حتی روزی مجبور باشیم بگوییم فن‌آوری اصلا خوب نیست....

مبنای نگاه فن‌آورانه در عصر ما بر حاکمیت بدون مسئولیت بشر بر کره خاک مستقر شده است و این یعنی اجازه تمتع و بهره‌برداری و دست‌برد در طبیعت به هر میزان که ممکن است. معنای واقعی فن‌آوری در واقع تمرکز برای فنون و توانایی‌ها به منظور رفع نیازها نیست، بلکه به دنبال درنوردیدن مرزهای ناپیدا و حاکمیت بی‌چون و چرا بر تمام محدودیت‌هاست. در بطن این نگاه تغییر طبیعت هیچ تابو یا معصیت یا امر مذمومی نیست، چرا که اصالتا طبیعت چیزی جز یک بستر نابخرد در مقابل یک میمون متکامل خردمند نیست....

زنبورها حشراتی بسیار خردمند هستند و تا به امروز اسرار بزرگی در زندگی آن‌ها برای ما ناشناخته مانده است. قرآن کریم نیز زنبور عسل را دارای الهام از جانب خدا و دست‌اندرکار تولید یکی از گران‌بهاترین گوهرهای طبیعی می‌داند که شفای انسان‌ها را در خود دارد... این زنبور شریف به دست جریان فن‌آورانه جز ابزاری برای رسیدن به اهداف تمامیت طلبانه چیزی نیست. به کمک نگاه موجود در فن‌آوری پرینت سه‌بعدی، این زنبورهای بی‌چاره با حصر در محفظه‌ای بطری‌شکل موظف شده‌اند تا یک بطری مشروب را با موم‌سازی خود ایجاد کنند. بیش از ۸۰ هزار زنبور عسل بی‌نوا.

اگرچه ممکن است به عنوان یک آزمایش و یک نمونه‌سازی خرده‌ چندانی به این فعالیت‌ها وارد نباشد، اما واقعا ما نوع بشر برای رفع احتیاجات خود نیاز به این گونه تغییرات ناجوان‌مردانه در طبیعت داریم؟ آیا ما عضو طبیعی یک اکوسیستم کامل نیستیم که فکر می‌کنیم باید کاری متفاوت بکنیم؟

نوآوری در طراحی چیزهایی که خیلی برای‌مان عادی شده است و کم‌تر به نوآوری در آن‌ها فکر می‌کنیم خیلی جالب توجه است. طرح نوآورانه مدال‌های مسابقات جهانی شنای ۲۰۱۳ یکی از همین نوآوری‌هاست.

استودیوی طراحی اسپانیایی لاگرانجا، با ارائه بندی ضدآب و لاستیکی برای مدال‌ها که به جای آن که مدال‌های فلزی از آن آویزان شوند، آن‌ها را در بر می‌گیرد، و ساخت مدال‌هایی فلزی با تحدبی ملموس، مدال‌هایی به شدت متناسب با مسابقات آبی شنا عرضه کرده است.

اگر اهل کوهستان و مسافرت‌های پیاده بلند مدت باشید حتما گاهی به ذهن‌تان خطور کرده که چگونه می‌شود در فضای وحشی کوهستان تابلوهای راه‌نمایی نصب کرد تا راه‌نابلدها و مبتدی‌ها هم بتوانند راه خود را پیدا کنند. معمولا هرازچندگاهی در کوهستان‌های پرتردد هم با سنگ‌هایی رنگ شده یا نوشته‌هایی اسپری شده بر سطوح صخره‌ها مواجه می‌شویم که ثمره اصلاحات فعالان حقوق بشری ! و اهالی دل هستند.

فلش‌های بتنی ۲۰ متری طرح زیر باقی‌مانده‌های سال‌های نخستین پرواز بشر هستند. آن‌ سال‌ها راه‌نمایی خلبان‌های نخستین در میانه‌ی آسمان بدون سیستم‌های مخابراتی پیچیده امروزی به هیچ نحو ممکن نبود. امکان این هم نبود که خلبان مدام هواپیما را بنشاند و از زارع و عابر و مسافر راه بپرسد. لاجرم ایستگاه‌هایی این چنین در فواصل معینی در خاک سرزمینی امریکا ایجاد شد که علاوه بر ارائه خدماتی برای پرواز با بستر فلش مانند خود راه‌نمای خلبان‌ها بودند.

طرح این فلش‌ها را برای آدرس دهی در دل دشت‌ها و کوهستان‌ها مناسب دیدم. طرحی که با گذر زمان و گردش ایام هم تخریب نشود و ماندگاری داشته باشد.

حلقه هنر چهارشنبه دوم مردادماه ۹۲ برگزار می‌شود:

قدیمی‌های ما حضور کبوترها و پرنده‌ها و خیلی وقت‌ها مرغ و خروس را در خانه نعمت می‌دانستند. شاید گاهی به خاطر روزی دادن یک موجود و تجربه آینه خدایی بودن. شاید هم گاهی به خاطر نظرگاهی بلند که برگرفته از صحیفه‌ی بلند سجادیه است؛ در شفیع قراردادن سایر موجودات برای جلب رحمت الهی....

همین چند روز پیش بر سر یک پروژه ساختمانی یکی از سازنده‌ها داشت از فلان دیتیل اجرایی تعریف می‌کرد که هیچ جایی برای حضور هیچ موجودی نمی‌گذارد. البته که حق داشت چون موش‌ها و سوسک‌ها را برای خانه نعمت نمی‌دانست. شهرهای بزرگ ما با حجم عظیم آلودگی‌ موجود در آن‌ها خانه‌های ما را مامن‌ سوسک‌ و موش کرده‌اند و کم‌تر کبوتر یا پرنده‌ای حاضر می‌شود در خانه‌های ما لانه کند. اما شاید هم باید این طور نگاه کرد. ما هم هیچ آغوشی برای حضور پرنده‌ها در معماری‌مان باز نکرده‌ایم. الا قفس‌های خانگی تمامیت طلبانه!

آرون دانکرتون با طراحی دیتیلی ساده امکان زندگی گنچشک‌هایی کوچک را در دل دیوار ساختمان ایجاد کرده است. گنجشک‌هایی که به گفته خودش و بنا بر مطالعات منطقه‌ای داشتند کمکم نسل‌شان در آن منطقه منقرض می‌شد.