قدیمیهای ما حضور کبوترها و پرندهها و خیلی وقتها مرغ و خروس را در خانه نعمت میدانستند. شاید گاهی به خاطر روزی دادن یک موجود و تجربه آینه خدایی بودن. شاید هم گاهی به خاطر نظرگاهی بلند که برگرفته از صحیفهی بلند سجادیه است؛ در شفیع قراردادن سایر موجودات برای جلب رحمت الهی....
همین چند روز پیش بر سر یک پروژه ساختمانی یکی از سازندهها داشت از فلان دیتیل اجرایی تعریف میکرد که هیچ جایی برای حضور هیچ موجودی نمیگذارد. البته که حق داشت چون موشها و سوسکها را برای خانه نعمت نمیدانست. شهرهای بزرگ ما با حجم عظیم آلودگی موجود در آنها خانههای ما را مامن سوسک و موش کردهاند و کمتر کبوتر یا پرندهای حاضر میشود در خانههای ما لانه کند. اما شاید هم باید این طور نگاه کرد. ما هم هیچ آغوشی برای حضور پرندهها در معماریمان باز نکردهایم. الا قفسهای خانگی تمامیت طلبانه!
آرون دانکرتون با طراحی دیتیلی ساده امکان زندگی گنچشکهایی کوچک را در دل دیوار ساختمان ایجاد کرده است. گنجشکهایی که به گفته خودش و بنا بر مطالعات منطقهای داشتند کمکم نسلشان در آن منطقه منقرض میشد.