قریب به نه ماه از آخرین پست انتشاری یانون‌دیزاین می‌گذرد! و دقیق‌تر قریب به یک سال از کم فعالیت شدن و خسته شدن یانون‌دیزاین!
یانون‌دیزاین تا پیش از این یک سال، با جامعه بزرگ و علاقه‌مندی از حوزه طراحی ، معماری و هنر آمیخته شده بود. خیلی‌ها در سال‌های ۸۶ که فقط به فرستادن ایمیل‌های گاه‌به‌گاه دیزاین به صندوق ایمیلی معدودی از دوستان ورودی ۸۵ دانش‌گاه هنرم مشغول بودم تا همین آغاز سال ۹۶ ، کم کم روزانه با ایمیل روزنامه یانون‌دیزاین، سیر اینترنتی خودشان در جهان هنر و طراحی را شروع می‌کردند. خیلی‌ها ابراز لطف فراوانی را در این سال‌ها به تیم فعال یانون‌دیزاین ابراز کرده‌اند و همین خیلی‌ها و بسیاری که منتقدانه و تیزبین همیشه ما را مدنظر داشتند، عمده انرژی و انگیزه پیش‌برد حرکت یانون‌دیزاین بودند.
واقعیت آن است که مسائلی شخصی برای یک‌سالی این حرکت را متوقف کرد... اما عمده انگیزه‌ای که این سال‌ها پشت یانون‌دیزاین بود و اتفاقات خوبی که پیرامون آن در سال‌های گذشته افتاده بود مانع آن می‌شد که به کل یانون‌دیزاین را فراموش کنیم....
ما به امید خدا از امروز یعنی ابتدای اردی‌بهشت ۹۷ دوباره با انگیزه شروع خواهیم کرد. با هم از جهان هنر و طراحی خواهیم دید.... روزانه و پابه‌پای تحولاتی که در پیرامون ماست.
پل موسی، پلیه که بر خلاف تجربه مرسوم ما از پل‌های واقع بر رودخانه‌ها، از روی آب نمی‌گذره. بلکه از درون آب، از دل آب می‌گذره....
ایده پل و به مرتبه‌ی بالاتر نام‌گذاری ش فوق‌العاده ست....
البته لازمه یادآوری بکنم که چنین ایده هایی تنها با اجرای عالی و بدون خطا امکان پذیره و گرنه همه ما می تونیم ایده های بلندپروازانه بدیم اما در مرحله اجرا هر چیزی امکان اجرایی شدن نداره
![Moses Bridge Moses Bridge Cutting Through Fort de Rooveres Moat [Video]](http://cdn.freshome.com/wp-content/uploads/2011/11/Moses-Bridge.jpg "Moses Bridge")
منهتن اون طور که از توصیفات افراد و نوشته های روزمره و تصاویر سینمایی و منطق حاکم بر شهرسازی مدرنش برمیاد جای چندان زیبا و آرام بخشی نیست؛ هرچند به تمامه پایتخت تمدن جدیده و غرق در مظاهر اون... برای همینه که وقتی کسی به این قدرت بتونه چنین چیزی رو زیبا نشون بده لازمه کارش رو دید؛ فنی که در خلق تصویر به کار برده، و انتخاب های هنرمندانه ای که کرده
راستی چند شات دیدنی داره؛ یکی ش اون بخشی که از پروژه‌ی High line تصویربرداشته ، دیگری متروی منهتن و البته ریتم تصاویر شبش...
بعضی ها این میزان آمیختگی با طبیعت رو به صورت بکر می پسندن.
اما من این رو یک زیاده روی یا بهتره بگم یک تناقض می دونم. بلاخره شما یا قرار داری در دل طبیعت وحشی و بکر زندگی کنی یا می خوای از امکانات تمدن جدید بهره ببری! چرا آخه باید روی مبل‌مان و زیر کولر و مقابل تلویزیون نشست و بعد خودمون رو گول بزنیم که در دل یک غار طبیعی هستیم!؟
بازیه انگار....
سازنده این قطعه ویدیوی خلاق و شورانگیز و متفاوت (Susi Sie) گفته "تمام فیلم با دوربین Canon 5D Mark II و لنز ماکرو ۶۵ میلی متری فیلم برداری شده. فیلم هیچ گونه دخل و تصرف رایانه‌ای نداره و تمام صحنه ها با “دوربین” به صورت طبیعی فیلم برداری شده"
یعنی باورکردنی نیست....
ببینین.....
این کار رو دوست داشتم! ولی می خوام در حاشیه اش حرفی دیگه بزنم. چون به نظرم خلاقیت و ابتکارش بیشتر مورد توجه م قرارگرفت.
درسته این یک کار نمایش‌گاهیه. اما شما بیاین فرض کنین کسی امروز در خیابون‌های همین شهرهای ما چنین دکه ای بنا کنه و به مردم آب سیب و جوانه گندم بده! چه میزان فروش می‌کنه؟ به نظر حتی اگر هرچقدر هم گرون بفروشه باز هم جذابیت‌های موجود در کارش منجر می شه که مشتریش رو پیدا کنه...
سوال این‌جاست که چرا مشاغل مختلف ما به سمت ایده پردازی و نوآوری در کارهاشون نمی رن؟
من فکر می کنم ما با تعریف نظام آموزشی خودمون و سوق دادن هرکس که اندک زمینه های خلاقانه‌ای داشته به سمت علوم و دانسته‌های غیرخلاقه، راه رو برای تنفس و نوبه‌نو شدن جامعه مون تنگ کردیم . فکر می کنم با این روند اگرچه موشک‌های ساخته ما هر روز قوی ترو دوربردتر خواهد شد -و البته شکر خدا را برای این قدرت و صلابت- اما خلاقیت و ابتکار و هنر در این ملک هر روز بیشتر رو به افول خواهد رفت....
خانواده ها ! کاش براتون روشن بشه که برای بچه هاتون، مهندس و دکتر شدن به همون اندازه خوب و لازمه که هنرمند و تاثیرگذاری فرهنگی در جامعه شدن...
احتمال خیلی زیاد بیشتر ما صد و اندی سال آینده رو نخواهیم دید؛ پس این آخرین و تنها باری بود که در طول زندگی‌مون می تونستیم شاهد این پدیده شگرف، این آیت بزرگ الاهی باشیم.... باید اعتراف کنم که با وجود برنامه ریزی های ذهنی قبلی و با وجود اشتیاق فراوون به دیدن این رخ‌داد بزرگ، موفق نشدم در اون ساعت خاص نظاره گرش باشم.
و این پست یه جورایی غبطه‌ای و افسوسی به چیزیه که از دستم رفته؛
عبور سیاره‌ی عزیز زهره از مقابل خورشید گرم بهاری در صبح‌گاه هفدهم خرداد ماه، حوالی ساعت نه و نیم صبح، پدیده ای بود که ناکام‌هایی مثل من به احتمال زیاد صدواندی سال بعد دیگر نخواهند بود تا مشاهدش کنن. این پست تصاویری ویژه از این پدیده خاص و توضیحی تحلیلی-تاریخی از اون داره که دیدنش خالی از لطف نیست...
البته این پدیده در تهران خودمون هم توسط منجمان آماتوری کشور در سایت برج میلاد تهران رصد شد که در انتهای پست تصاویری گرفته شده توسط خانم بهبودی از این برنامه رو هم ضمیمه کردم.
وقت طلاست!
شاید واقعا تا این مفهوم تجسم عینی پیدا نکنه خیلی از ما باورش نکنیم و به راحتی آب خوردن زمان‌هامون رو از دست بدیم؛ فرصت هامون، جوانی مون و دنیامون رو... دنیایی که مقدمه ای برای متن بلند زندگی ابدی مونه....
طراحی های این جناب بارکووسکی، نمادپردازی هاش متناسب با هر واحد از زمان به طور خاص و نگاهی که به داستان‌ها و اساطیر داره و نمادپردازی های عمومی ش دیدنی و جالبن.
تایل‌های آکوستیک ویژه‌ای که با الگوی اوریگامی های شرقی با یک‌دیگر ترکیب می‌شن و علاوه بر این که هندسه‌ای پیچیده و غیر ساده تولید می‌کنن که کسلی فضا رو از بین می بره، می تونن بسته به شرایط بستر زاویه بگیرن و باز و بسته بشن و از این مهم‌تر این که می تونن بسته به شرایط صوتی به صورت اینتراکتیو از خودشون واکنش نشون بدن و زوایای بین صفحات‌شون تغییر کنه....
اگه براتون امکان داشت قطعه ویدیوی همراه پست رو هم حتما مشاهده کنین. تصویرهای خوبی از فرآیند ساخت و اجرا و نصب وعمل‌کرد این پانل‌ها ارائه می ده.
گاهی طبیعت هم چنین بازی‌هایی می کنه در چینش عناصر و اجزایش.
این مجموعه نگاهم رو جلب کرد، از این جهت که تنها از چیدمان شکل گرفته. سنگ‌هایی که به تنهایی شاید اصلا دیدنی نباشن، توده شنی که حتی ممکنه به عنوان چیزی کثیف درنظرگرفته بشه و هیچ زیباشناسی رو تحریک نکنه تنها با چیدمانی افراطی نظام مند به اثری هنری و دیدنی تبدیل می شه....
