قریب به نه ماه از آخرین پست انتشاری یانون‌دیزاین می‌گذرد! و دقیق‌تر قریب به یک سال از کم فعالیت شدن و خسته شدن یانون‌دیزاین!
یانون‌دیزاین تا پیش از این یک سال، با جامعه بزرگ و علاقه‌مندی از حوزه طراحی ، معماری و هنر آمیخته شده بود. خیلی‌ها در سال‌های ۸۶ که فقط به فرستادن ایمیل‌های گاه‌به‌گاه دیزاین به صندوق ایمیلی معدودی از دوستان ورودی ۸۵ دانش‌گاه هنرم مشغول بودم تا همین آغاز سال ۹۶ ، کم کم روزانه با ایمیل روزنامه یانون‌دیزاین، سیر اینترنتی خودشان در جهان هنر و طراحی را شروع می‌کردند. خیلی‌ها ابراز لطف فراوانی را در این سال‌ها به تیم فعال یانون‌دیزاین ابراز کرده‌اند و همین خیلی‌ها و بسیاری که منتقدانه و تیزبین همیشه ما را مدنظر داشتند، عمده انرژی و انگیزه پیش‌برد حرکت یانون‌دیزاین بودند.
واقعیت آن است که مسائلی شخصی برای یک‌سالی این حرکت را متوقف کرد... اما عمده انگیزه‌ای که این سال‌ها پشت یانون‌دیزاین بود و اتفاقات خوبی که پیرامون آن در سال‌های گذشته افتاده بود مانع آن می‌شد که به کل یانون‌دیزاین را فراموش کنیم....
ما به امید خدا از امروز یعنی ابتدای اردی‌بهشت ۹۷ دوباره با انگیزه شروع خواهیم کرد. با هم از جهان هنر و طراحی خواهیم دید.... روزانه و پابه‌پای تحولاتی که در پیرامون ماست.
چه بیان قوی ای داره این بیلبورد تبلیغاتی! ادعا داره که در مورد هوای پاکه این کار، البته می شه چنین هم ازش استباط کرد اما بیشتر مفاهیمی از جنس پوچی و نیستی به ذهن من متبادر شد، البته کمی هم خاطره سه گانه فیلم های مومیایی در ذهنم زنده شد....
نمی دونم چرا شاید حتی خیلی بی ربط؛ یاد "هیچ" پرویز تناولی هم افتادم!
هر کدوم از آثار زیر انگار کوچک شده و یخ زده لحظه ای از زمان و مکانه که با دقت درشون می تونین به قدر یک رمان گاهی و غالبا در اندازه های یک داستان کوتاه روایت داشته باشین در مورد هر اثر.
حالا بیایید با این پست برخوردی کمی چالش انگیز بکنیم.
اگرچه در تمام مدل‌های مینیاتوری زیر اشاراتی طنز و لطیف وجود داره که آدمی رو علاقه‌مند بهشون بکنه اما وجه مشترک تمام این آثار کوچیک بودن خارج از معمول و تصورشونه. آیا ما این کارها رو "زیبا " می دونیم چون کوچیک و غیرمنتظره هستند یا لطیفه ها و نگاه طنزآمیزشون موجب می‌شه که برای ما جذاب باشند و ارزش‌های هنری پیدا کنن؟
چند روز پیش پست BIG ♥ NYC رو با هم دیدیم که یک قلب اینتراکتیو عشقی شهری بود مخصوص روز ولنتاین در نیویورک.
این طور هنرهای تعاملی شهری این روزها در تبلیغات و فضاسازی های شهری خیلی زیاد کاربرد دارند. متخصصین این طور نظر دارند که اگه شما بتونی مردم رو به تعامل در امری واداری خیلی جدی تر اون ها رو با مفهوم و پیامی که می خوای ابراز کنی درگیر خواهی کرد برای همین حتی در تبلیغاتی انتخاباتی یا تجاری سعی می کنند تا اشتراک و تعامل جامعه رو وارد کارها کنند. در موضوعات فرهنگی که خب یقینا بیشتر این چنین نگاهی سودمنده
این پست پنج پروژه اینتراکتیو شهری با روی‌کرد فرهنگی و هنریه که البته یکی ش رو قبلا با هم در یانون دیزاین دیده بودیم.
جالب بود این تایپوگرافی انیمیشن وار. خیلی از موضوعش حرف نمی زنم :) اما خیلی خوب بود. یعنی اگه حمل بر صحت کنین خوب می شه :))
مشابه این سایت معماری ما در شمال تهران و خیلی شهرهای کوهستانی دیگه کشور کم نداریم. سایتی که در شیب صخره ای کوه قرار داشته باشه و خونه لاجرم باید به داخل خاک بره. راه‌کار اصلی معمارهای ما در این موارد پاک کردن صورت مساله ست. خونه رو می برن تو دل توده و تمام بخش های بی ارزش رو به قسمت خاک و صخره تکیه می دن تا محافظت کنن خونه رو از اون بخش ها و نور رو تنها از بخش جنوبی می گیرن.
اما این معمار یهودی در قدس گرفته خونه ای طراحی کرده که اتفاقا همین جداره صخره ای پشت خانه شده جاذبه اون. نور رو از بالا گرفته و با جدار شیشه ای انگار صخره های طبیعی دکوری زنده و پویا و همیشه پرروح برای خونه هستند. واقعا در طرح هامون چقدر فرصت ها هست که توسط ما تبدیل به تهدید یا در بهترین حالت ها هدر می شه....
یکی از تکنیک های متداول در عکاسی معماری همینه. که کادر مورد نظر رو طوری انتخاب کنی که در انعکاسی عمومی دوبرابر بشه و گاهی فرم های متنوع و حتی کامل ایجاد کنه. حتی برخی معمارها و طراح ها این انعکاس عمومی رو در طراحی شون حتی لحاظ می کنن. یعنی فرض می کنن این بنا قراره تا همیشه در منظرهایی خاص به صورت آینه هم دیده بشه و این در طرح شون تاثیرگذاره.
اگه دوستان چیزی به نظرشون می رسه در مورد این اثر قدرت مند، برامون بگن.
برای دوستانی که مدام مجبورن قلم‌موهای با سایزهای مختلف بخرن تا جواب نیازهای کارشون رو بده، این اتود می تونه اتودی امیدبخش باشه و احتمالا برای کارخونه های تولیدکننده برعکس اتودی نامطلوب.
قلم موی مدولاری که می شه با تنظیم تعداد مدول‌هاش سایزش رو تغییر داد.
