هوش‌مندی این اتود از مبلمان فضاهای سبز مثل پارک‌ها و فضاهای شهری در اینه که واحد مدولار نیمکت به طوری می تونه ترکیب بشه که مبلمان های بسیار پیچیده تر با کاربری های متنوع و متناسب با فضاهای گوناگون بسازه. مثلا به تصویری که از ترکیب‌های متعدد مدولارها گذاشته نگاه کنین.

یکی از چیزهایی که در این کار به طور ویژه برام جالب بود این بود که مدولار در دل خودش و در میون ترکیب های متنوع ش "فضا" می سازه؛ گوشه هایی پراستفاده که به هیچ وجه پرت و هدر نیستند و برعکس بر غنای عمل‌کرد واحدها اضافه می کنن.

هر کدوم از صحنه‌پردازی‌های زیر به تنهایی یک داستان کوتاه پر از حرفه.
تخیل های کودکانه و با حال  :)

" ای شهید، ای که بر کرانه ازلی و ابدی وجود برنشسته ای، دستی برآر و ما قبرستان نشینان عادات سخیف را نیز از این منجلاب بیرون کش. "
(شهید سید مرتضی آوینی)

مسابقه طراحی یادمان شهدای دانشگاه علم و صنعت ایران
یک مسابقه خوب به خصوص برای دوستان دانشجو و در سطح دانشجویی....

پیشنهاد می کنم پست رو با دقت ببینین و به سایت مخصوص مسابقه هم سر بزنین تا برای اتود زدن اسناد کافی در اختیار داشته باشین.

 یقین دارم خیلی از ما (اگر نگم همه مون!) تا به حال روان شدن عسل یا شکلات آب شده و روی هم انباشته شدن لایه های اون ها و فرم‌های عجیب و مسحورکننده‌ای که به خودشون می گیرن رو بارها و بارها دیدیم. مطمئنم اولین بارها که در کودکی به این فرم ها خیره شدیم اون ها رو به مثابه کشفی بزرگ، به مثابه تجربه‌ای عمیق از زیبایی های جهان نزد خودمون یافتیم. پس چی می شه که این قدر زود دنیا معمولا برای ما "طبیعی" و "ساده" و "پیش پاافتاده" می شه!؟

شاید یکی از وجوه تفاوت اصیل بین نگاه هنرمندانه و نگاه غیرهنرمندانه همین موضوع باشه. این که برای هنرمند هیچ چیزی طبیعی و پیش پاافتاده نمی شه پس به کشف و تجربه می پردازه و سعی می کنه زیبایی رو از جان چیزها بیرون بکشه و به نمایش بگذاره

(بماند که ممکنه فهمی غلط از زیبایی داشته باشه یا فهمی نازل؛ پس هنری نازل ارائه بده)

 

"دبی رها شده" نام مجموعه عکسی انتقادیه که به خوبی و درستی روند احمقانه توسعه تمدنی این شیخ نشین بی عقل عرب رو در کویر حاشیه خلیج نیل‌گون فارس به نقد می کشه؛ توسعه ای که به قیمت از بین رفتن تمام هویت ها و اصالت های انسانی و ارزش‌ها و منابع طبیعی منطقه انجامیده و از "دبی" شهری مسخ شده ساخته که مردمان‌ش تنها و تنها به سودای "شکم" غرق در تمتع هرچه بیشتر از پیرامون‌شون روند حیوانی خودشون رو طی می کنن......

ببخشین اگه کمی به ظاهر تندروی کردم. ظلم این عرب شیخ نشین احمق در حق بشریت و کره زمین خیلی زیاده......
(راستی تذکر بدم ها! بنده به هیچ وجه نگاه های ناسیونالیستی ایران پرستانه ندارم و اتفاقا اعتقاد دارم همین امروز هم از گروهی از مردم جهان که سرشون به تن شون میارزه، برخی عرب هستند و جانم فداشون..... اما با ظلم در هر لباسی و قومیتی دشمنم. چه فارس و چه عرب)

 

این کار به من نشون داد در همین ماژیک‌های ساده هم قدرت بیانی هست که تابه حال ازش بی اطلاع بودم!
کار در یک پرده شهری جهانی رو رقم زده که مجموعه ای از بناها و مکان های آیکونیک امروز جهان در قالب یک شهر هستند.

 یکی از نکات مهم در چرخه ایده پردازی و اجرای آثار هنری در غرب اینه که ایده خوب خیلی زود به اجرا و تولید انبوه می رسه و آدم های پیگیر زیادی با رصد جریان تولیدات ایده های هنری از طرح های خوب دفاع می کنند و اون ها رو به تولید واجرای انبوه می رسونن.
اگه یادتون باشه برخی از این ایده‌های چراغانی و نورپردازی رو همین چند وقت قبل با هم  در یانون‌دیزاین دیدیم. این ایده های خوب خیلی زود در چنین طرحی به طور یک‌پارچه به کارگرفته شدند.

این پست چراغانی یانون دیزاین باشه به مناسبت این روزهای فرخنده

 یک تجربه بی‌نظیر.

نقاشی پرتره با سایه زنی فوق العاده بدون استفاده از مداد و قلم و جوهر و ....
تنها و تنها با تداخل رشته های نخی و استفاده از تراکم نخ ها به مثابه سایه روشن ها.

این گونه کارها، به جهت ابداع در ابزار و نحوه بیان، فارغ از این که بیانی هنرمندانه و حرفی نو در باب بازنمایی هنری داشتن یا نه، عموما "هنر" تلقی می شن.