جوزپه آرچیمبولدو یکی از هنرمندان ایتالیایی دورهﻯ منریسم از تاریخ هنر اروپا است. شهرت او به خاطر پرترهﻫﺎی سرشار از خیالی است که کشیده. او این پرترهﻫﺎ را نه به صورت یک تصویر عادی از انسان، بلکه با تخیل و کنار هم قرار دادن تصاویر اشیای روزمره ﻣﻰساخت. گذشته از قدرت تصور و تخیل فوقﺍﻟﻌﺎدهﻯ آرچیمبولدو در ابداع چنین تصاویری، نکتهﻯ قابل تامل در این حرکت هنرمندانه، رعایت تناسب و هماهنگی در انتخاب اشیایی است که قرار است پرتره را شکل دهند. او این کار را نه به صورت رندوم و تصادفی بلکه بر اساس نسبت و روابط اشیا با شخصیت صاحب پرتره انجام ﻣﻰداد؛ مثلا در کشیدن پرترهﻯ یک کتابﺩار از کتاب، برای الههﻯ گلﻫﺎ از گل، و برای کاراکتر هر کدام از فصلﻫﺎ از میوهﻫﺎی آن فصل استفاده کرد. و گویی سعی داشته با دادن صورتی مناسب به این اشیای متناسب و مرتبط، به شخصیت صاحب پرتره نزدیک شود. تلاش آرچیمبولدو برای نشان دادن لایهﻫﺎی پنهان شخصیتﻫﺎ بر قدر، زیبایی و عمق آثارش بسیار افزوده است. 

تیم‌بوکتو شهری علمی و حوزوی در مالی‌ست که قرن‌هاست فعالیت علمی در آن جریان دارد. از مشاور افریقایی دی‌اچ‌کا خواسته شده است تا مرکز علمی فرهنگی احمدبابا را به منظور گردآوری میراث علمی این پای‌گاه قدیمی طراحی کند. مشاور در عین آن‌که با یک صورت مساله بسیار جدید و فضاهایی کاملا نو و امروزی روبه‌رو بوده است درنظر داشته تا فرهنگ بومی، موتیف‌ها و دست‌آخر معماری بومی منطقه را در طرح خود لحاظ کند. طرح نهایی ترکیب جالب و هم‌نشینی راحت چند توده ساختمانی سنتی و نو با استفاده از مصالحی عرفی در منطقه است که جریان هوای طبیعی و نور و سایر مولفه‌های معماری سنتی منطقه را در خود دارد. به جز موتیف‌های بومی، موتیف‌های اسلامی نظیر گره‌های هندسی اسلامی نیز علاوه بر هویت‌بخشی به بنا، نقش‌هایی کارکردی در مجموعه پیدا کرده‌اند و به صورت سایه‌اندازهایی بر روی سطوح نورگذر تعریف شده‌اند. سادگی و نوآوری اصلا مخالف یک‌دیگر نیستند.

متاسفانه بنای مرقد امام خمینی (ره) ساخته شد. بنایی پرکار با معماری التقاطی سراسر مزورانه‌ای که تنها برای اثبات قدرت و مکنت مالی عده‌ای خاص مناسب است. طرح بنا گویا از اتود اولیه دکتر محمد تهرانی( و یا توسط پروزیر مویدعهد) شروع شده است که به فرمایش تا به این جا رسیده است. اسف‌ناک آن‌که مسئول سازنده جرات می‌کند و در برنامه زنده تلویزیونی از اصالت ایرانی-اسلامی!، از سادگی!، از عظمت الاهی! و از مشاوره طراحان برجسته! و حتی‌تر از هزینه‌های -به نسبت بنا- اندک! آن صحبت می‌کند. 

بنای قبلی مرقد امام که به صورت پیش‌ساخته و در فاصله زمانی اندک بنا شده بود الگویی کامل از معماری اسلامی انقلاب ما بود. معماری‌ که نه ارزش خود را در تکرار پرخرج فرم‌های سنتی که در سودمندی و کارایی و البته زیبایی بومی جست‌جو می‌کرد. خلوص و سادگی آن بنا اصلا مترادف شخصیت امام بود. اما بنای جدید در عین این که به مسیر صدبار تجربه شده بناهای التقاطی و بی‌هویت مذهبی حکومت‌های ثروت‌مند مذهبی تاریخ رفته است از منظر منطقی و فرم‌پردازی و زیبایی نیز یک ناقص‌الخلقه نامحترم است و به واسطه قدرت فرم‌های بدعت‌شده‌اش کم‌تر نسبتی حتی با معماری تاریخ‌گرای اسلامی دارد و بیش‌تر تنه به کاخ‌های مسرفانه اعراب خلیج می‌زند.... و صد اسف که این هیکل ناجور مسرفانه باید بر قبر امام خوبی‌ها باشد. نقطه عطف توجیهات سخیف، فرم خیمه‌های ناجور بنا است که گفته خواهد شد به نشانه خیمه عبادت ساده موسای نبی(ع) ساخته شده است که از حصیر خرما بود و موسی زیرسایه‌بان کوتاه آن به نماز مشغول بود.

هنر معماری این‌جاست که قدرت خود را پیدا می‌کند. معماری پوستر گرافیک یا فیلم سینمایی نیست که بشود سانسورش‌ کرد یا بعد از اندی از منظر چشم‌ها کنار برود. معماری عصاره تمدن‌ها و بستر تجسم یافتن ارزش‌های یک تمدن است و ما متاسفانه عنان این تجسم ارزش‌های‌مان را به دست بد کسانی داده‌ایم.

پیچیده‌گی زمینه ایجاد الگوواره‌هاست و الگوواره‌ها براساس برخی نظریات قابل توجه‌تر هنری، محمل درک زیبایی هستند. ذهن ما در پس پیچیده‌گی برای خود تصویرها و الگوهایی می‌سازد یعنی در میان پیچیده‌گی‌ها آشنایی‌هایی پیدا می‌کند. توصیف همان چیزی که در نگاره‌ها و تزئینات پیچیده هنر اسلامی پیدا می‌شود. البته این توصیف کامل همه چیزی نیست که رخ می‌دهد بل‌که توصیف بخش مادی و جسمی چیزی‌ست که طبعا لایه‌های وجودی متعدد دیگری نیز دارد.

همیشه این پیچیده‌گی نیاز نیست محصول هندسه‌های پیچیده باشد. طراحان گروه پوسکو به کمک یک شبکه‌ی هندسی ساده و تنها با بهره‌گرفتن از عمق فضایی به پبچیده‌گی ظرفیت‌سازی در طراحی این غرفه محیط زیستی رسیده‌اند. این‌جا ناظرهای مختلف درک‌های جدید و الگوواری از فضا پیدا می‌کنند.

حتما شما هم احساس ناامنی ناشی از تعدد تبلیغات شهری را در شهرهای بزرگ کشور به ویژه تهران بزرگ خوب درک کرده‌اید. انگار از زمین و آسمان شما را محاصره کرده باشند.

شهرداری تهران در اقدامی درست و اصولی ده روزی تمام بنرهای تبلیغاتی شهر تهران را خالی کرد و همه را به آثار هنری اختصاص داد. بنرهایی سفید که به نحوه‌های مختلف - و گاهی نه چندان مناسب - روی هر کدام یک یا چند اثر هنری نقش بسته بود. فارغ از نقدهای مختلفی که به این کار شد، از نصب غیراصولی آثار تا ابعاد تا حتی برخی به ایرانی نبودن برخی آثار نقد داشتند و ..... به زعم ما حرکت شهرداری تهران در این حجم وسیع بی‌نهایت تقدیرپذیر بود. شهروندان برای ده روز توانستند نفس بکشند و حتی تهران زیبا را تجربه کنند! بس که تبلیغات تجاری تمام چشم و ذهن ما را در سرتاسر روز پر کرده است. اتفاقا آشنایی با هنر جهان در کنار میراث عظیم هنر ایران نیز کار ارزش‌مندی بود که در این کمپین رخ داد.