حیات و زندگی هم‌واره یکی از مسایل مهم بشر بوده؛ فکر و عمل او را درگیر خود ﻣﻰکرده است. حیات چیست؟ آیا ماده خودبه‌خود ﻣﻰتواند به این مرتبه از هستی برسد؟ آیا دمیدن روح و حیات، ایجاد یک نظم و ساختار در یک کالبد جسمانی است؟ آیا کشاورز است که به گیاهان حیات ﻣﻰدهد؟ یا نهایت توان انسان، فراهم کردن زمینه برای دریافت این فیض از عالم بالا است؟ آیا انسان روزی خواهد توانست حیات را به موجودات افاضه کند؟

هنرمند هلندی، تئو یانسن از بیست و پنج سال پیش تاکنون مشغول آفرینش موجوداتی است، که به اعتقاد خودش واجد صورت جدیدی از حیات هستند. او برای این کار از تیوبﻫﺎی پلاستیکی زردرنگ استفاده ﻣﻰکند. و با آنﻫﺎ اسکلتﻫﺎیی ﻣﻰسازد، که بتوانند بدون نیاز به غذا خوردن و تنها با وزش باد، در ساحل حرکت کنند. 

جالب است! متفکر فرانسوی معروفی حیوانات را فاقد حیات ﻣﻰدانست. تصورش این بود که حیوانات ماشینﻫﺎیی مکانیکی هستند، که تنها به علت طراحی فوقﺍلعاده دقیقی که دارند، نسبت به محرکﻫﺎی بیرونی واکنش نشان ﻣﻰدهند. اما یانسن ماشینﻫﺎیی مکانیکی را که به علت طراحی فوقﺍلعاده دقیقی که دارند، و نسبت به بعضی از محرکﻫﺎ مانند آب و باد واکنش نشان ﻣﻰدهند، دارای شکلی از حیات ﻣﻰداند. نظر شما چیست؟ آیا یانسن توانسته روح حیات را در کالبد این حیوانات ساحلی بدمد؟

آقای دانش‌مند مشهور،

سلام.

اخیرا خبرهایی به گوشم رسیده، که آزردهﺍم کرده. شنیدهﺍم به گونهﺍی ماجرای افتادنم را از درخت تصویر کردهﺍید، که مردم به چشم موجودی بدون درک و فهم و احساس به من نگاه کنند. چرا این واقعهﻯ باشکوه را  آن گونه توصیف کردید؟! چرا دوستی و محبت را از گزارش خود حذف کردید؟! از شما خواهش ﻣﻰکنم توضیح دهید.

با سپاس

آقای سیب

 صد و چهل سال پیش، در روستایی در اوکمارک آلمان، اصطبلی ساخته شد. اکنون، این اصطبل، با طراحی استودیوی معماری توماس کروگر، تبدیل به خانه شده است. سازهﻯ اصطبل ترکیبی بود از اسکلت چوبی و دیوارهای باربر آجری. کروگر با گشودن سه روزن بزرگ، در یکی از این دیوارها و جایﮔﺰین کردن آن با سه قوس بزرگ، چشمان خانه را رو به باغ و پهنهﻫﺎی سبز اطراف گشوده است.

نکتهﻯ جالب توجه در این بازسازی، استفاده از ظرفیتﻫﺎی موجود بوده است. این امر موجب حفظ و تقویت زیباییﻫﺎی فضای پیشین شده؛ مثلا، تیم طراحی با بهرهﮔﯿﺮی از منطق و زبانی که ساختمان اصطبل را شکل داده بود، فضاهای جدیدی را بر سازهﻯ پیشین بنا سوار کرده است؛ و با اضافه کردن اتاقﻫﺎیی در اطراف، نشیمنی مرکزی خلق کرده‌اند. به این ترتیب، ساکنان همﭼﻨﺎن ﻣﻰتوانند وسعت اصطبل و بافت طبیعی چوب را که با بافت گرم و صمیمی آجر همراه شده، تجربه کنند.

پیتر زومووسکی، نقاشی اهل  شفیلد، و روایتﮔﺮ زندگی روزمره است. کارهای او کیفیتی رویاﮔﻮنه و فانتزی دارند؛ و بسیار پر جزئیات هستند؛ جزئیاتی که از کارهای زومووسکی، آثاری مینیاتورگونه می‌سازد. به عنوان نمونه ﻣﻰتوان به آجرکاریﻫﺎ یا شاخ  و برگ درختان اشاره کرد. نکتهﻯ دیگری که به هنگام مواجه شدن با آثار زومووسکی جلب نظر ﻣﻰکند، این است که آثار او جمله گی روایتﮔﺮ دورهﻯ خاصی در گذشتهﺍﻯ نه چندان دور هستند؛ دورهﺍی موسوم به ادواردین. نقاش زندگی آرمانی خود را در سال‌های دهه‌ی نخست قرن بیستم انگلستان موسوم به ادواردین چست‌جو می‌کند...