حسین سخا به رحمت خدا رفت....

-----

حوالی‌ سال‌های ۸۴-۸۵ جریانی در ایران به رای مردم مسئولیت اجرای امور رو به عهده گرفت که به طور جدی بر توانستن مردم ایران تاکید داشت و شعار معروفی هم داشت با عنوان می‌شود می‌توانیم... اگرچه آن جریان بعدها آرام آرام نتوانستن‌های خودش رو به حساب ملت ایران گذاشت و روند صعودی عجیب امیدبخش‌ش روزبه‌روز راه سراشیبی را طی کرد تا به امروز رسیدیم که حرف از تسلیم و سازش زده می‌شود، اما بذر خودباوری در دل بچه‌های این ملک از خیلی قبل کاشته شده بود و با کوتاهی قامت برخی اشخاص و جریان‌ها هیچ‌گاه قامت بلند ملت خم نخواهد شد....

یکی از جوان‌های خودباور و صاحب ایده این سال‌ها، حسین احمدی سخاست که با ایده گرفتن از این شعار خود به یک ابتکار جالب و پایدار دست زد و تا امروز هم الهام بخش خیلی حرکت‌هاست. احمدی سخا خودجوش با برگزیدن شعار ما می‌توانیم به دنبال دستاوردهای کم‌تر شناخته شده کشور در بین مردم رفت و با طراحی پرده‌های گرافیکی ساده اما تاثیرگذاری برای هر کدام از این دستاوردها نقش مهمی در شناساندن این دستاوردها به ما ملت ایفا کرد، آن هم در این سال‌ها که بیش از همیشه به خودباوری و خوداتکایی نیاز داریم.

جذابیت‌های دنیای جدید به خصوص رسانه‌های مجازی و در خط مقدم آن‌ها شبکه‌های اجتماعی مجازی، به طور کامل در حال انهدام روابط انسانی هستند. درست است که دنیا کوچک شده است و فاصله میان شرق و غرب عالم به آنی توسط یک پیام یا کامنت درنوردیده می‌شود اما این سرعت به بهای از دست رفتن کیفیت روابط است. کمیت رابطه کیفیت آن را بلعیده است. در این میان خانواده‌ با تعبیر سنتی موجود در فرهنگ ما بیش‌ترین آسیب‌ها را می‌بیند. خانواده سنتی ما یعنی گروهی که علاوه بر پیوند خونی، در تمام غم و شادی و راز و زندگی هم شریک و سهیم هستند و یک کل واحد! اما خانواده‌های ما نیز امروز از آسیب تقلیل کیفیت روابط مصون نمانده اند.

اخیرا طراحان گرافیک با طرح‌ریزی تبلیغاتی شهری این واقعیت را به ما گوش‌زد می‌کنند. طرح‌ها می‌خواهد بگوید به خانواده برگردیم! و سبب این جدایی را مشغولیت‌های فردی ما با رسانه‌های جدید می‌بیند. از نقد غیرفنی به این بسنده کنم که فرهنگ‌ معلول روابط پیچیده‌ای‌ست و تبلیغات شهری این میان ظرفیت مشخصی دارند. اما در نورپردازی‌ها نوعی تصنع عمدی وجود دارد که زمینه را کارکترها جدا می‌کند. این تعمد اگرچه مناسب تبلیغات شهری باشد، اما به نظر می‌رسد در موضوعات انسانی، نوعی جدایی مخاطب با رخ‌داد درون تصویر را به هم‌راه دارد. معلوم نیست نتیجه این جدایی ذهنی، خیلی به سود هدف‌گذار تمام شود.

از ویژه‌گی‌های منحصربه‌فرد گیاهان و درخت‌ها، قابلیت هدایت‌پذیری در مسیر رشدشان است. البته اعمال تغییر در نحوه‌ی رشد آن‌ها ممکن است بدون عوارض نباشد و دخالت بی‌جا تلقی شود. از طرفی ممزوج بودن زنده‌گی بشر ام‌روز با تولیدات صنعتی که با مواد طبیعیِ دگرگون شده و تغییر کرده ساخته می‌شوند، آ‌ن‌ها در بازگشت به طبیعت ترغیب می‌کند. گاویین مونرو انگلسی با ابداعی جالب از این ویژه‌‌گی استثایی گیاهان استفاده‌ای صنعتی گرده است. او با تعیین مسیر برای رشد درختان آن‌ها را وادار می‌کند تا پس از پیوند با یک‌دیگر یک صندلی چوبی بسازند! کاری که خود مونرو نام آن را پرینت سه‌بعدی طبیعت گذاشته است. او با کاشتن چهار نهال نزدیک به هم، آن‌ها را به وسیله‌ی بست‌هایی متصل به یک قالب فلزی حول قالب هدایت می‌کند و پس از اتصال درخت‌ها به هم و رسیدن به قطر کافی، صندلی‌ها وارد مرحله‌ی برداشت می‌شوند! و به استفاده درخواهند آمد. مونرو با این تکنیک مبل‌ما دیگری هم ساخته است. طبیعی‌بودن این روش قابلیت تنوع یافتن با انواع گیاهان و رشد دادن گیاه تا ابعاد مختلف را میسر کرده است. البته در این مراحل ابتدایی شاید محصول نهایی، دل‌پذیری یک مبل راحتی را نداشته باشد، اما به نظر می‌رسد با توجه به علاقه‌ی بشر به این ساخته‌های طبیعی در آینده شاهد موفقیت‌های بیش‌تری از این تکنیک باشیم.

جاکو یک دانش‌جوی رشته‌ی شیمی است که استعدادی ویژه در نقاشی دارد. او با کشیدن شخصیت‌های معروف کارتونی و کاراکترهایی با سبک مانگای ژاپنی در حالاتی خاص، از آن‌ها در یک کلاژ کامپیوتری استفاده کرده است. او هربار خود را در تعامل با شخصیت‌های کاغذی اش تصور کرده و از خود در حالاتی متناسب با فیگور نقاشی‌ها عکاسی کرده و با اعمال تغییراتی کامپیوتری آن دو را در ترکیبی جذاب و پویا به کار برده است. شبیه به این آثار را در فضای مجازی زیاد می‌بینیم (+)، اما تفاوت کار جاکو یکی استفاده از خود به عنوان بخش واقعی تصویر است و دیگری القای حس سه بعدی و ترکیب شدن دو قسمت تصویر به سبب کامپیوتری بودن آثار است.

رنگ چیست؟ رنگ در جهان مادی، به همان شکلی است که ما ادراک ﻣﻰکنیم؟ یا آن که ما نقاش هستیم و جهان بدون رنگ را در نظر خود رنگﺁمیزی ﻣﻰکنیم؟ رنگﻫﺎ به همان صورتی که در نگاه ما ﻣﻰﺁیند، در اجسام وجود دارند، یا آن که عادی شدن ادراک، بهشتی بودن این صورتﻫﺎ را از یادمان برده؟ هستند انسانﻫﺎیی که ذهنشان قدرت نقاشیﺍش را از دست دادهﺑﺎشد. این انسانﻫﺎ دنیا را خاکستری ﻣﻰبینند. نیل هربیسون یکی از این افراد است. او توانسته برای تشخیص رنگﻫﺎ از قدرت دیگری بهره ببرد؛ آهنگﺳﺎزی!

هربیسون توانسته با کمک افرادی به یک چشم الکترونیکی، مرکب از یک آنتن و یک چیپ دست یابد. با این وسیلهﻯ الکترونیکی، امواج نورانی (الکترومغناطیسی) که گوش را متاثر ﻧﻤﻰکنند به امواج صوتی که گوش را  مرتعش ﻣﻰکنند، تبدیل ﻣﻰشود. شبیه اتفاقی که در رادیو میﺍفتد. به این ترتیب، او ﻣﻰتواند صداهای متناظر با هر رنگ را بشنود. هربیسون با دست یافتن به توانایی برقراری چنین تناظری، از رنگﻫﺎ به صداها و از صداها به رنگﻫﺎ ﻣﻰرسد؛ مثلا صدای زنگ تلفن را سبز ﻣﻰیابد؛ یا پیچیدهﺗﺮ، با گوش دادن به یک قطعهﻯ موسیقی یا یک سخنﺭانی ترکیبی از رنگﻫﺎی موجود در آن را در یک تابلو نشان ﻣﻰدهد.

عجیب است! ولی تو یک آسمان داری! آسمانی بزرگﺗﺮ از آسمانی که ﻣﻰشناسیم! برای به دست آوردن‌ش یک سکه هم نپرداختهﺍی! از روز اول، این آسمان، آسمان تو بوده!

عجیب است! ولی تو در زیر کلاه‌ت یک آسمان داری! ﻣﻰتوانی هر جا بخواهی، آن را با خودت ببری!

خوب است آدم یک آسمان داشتهﺑﺎشد. از دار دنیا اگر تنها یک کلاه داشتهﺑﺎشی، که آسمان‌ت را در زیر آن نگه داری کافی است. آن وقت، نداشتن هیچ چیز تو را غمگین نخواهد کرد. هر وقت خسته و درمانده شوی، هر وقت تنها و فقیر شوی، هر وقت غم و ترس به سراغ‌ت آیند، آسمان‌ت را از زیر کلاه درمیﺁوری؛ پیش چشمان‌ت ﻣﻰگذاری. به عمق‌ش چشم ﻣﻰدوزی. در چنین مواقعی، باید منتظر پرندهﺍی باشی. شاید پایین بیاید، و به دانهﺍی که در منقار دارد، مهمان‌ت کند. شاید هم آن قدر بزرگ باشد، که تو را با خود بالا ببرد. آن بالا دیدنیﺗﺮ است!

این آسمان با تو به دنیا آمد. اول خیلی کوچک بود؛ به اندازهﻯ یک دانه! بعد انفجار بزرگی رخ داد! و آسمان شروع به بزرگ شدن کرد. شاید وقتی پرندهﺍی وارد آن شد این انفجار به وقوع پیوست.

اول آن را نمی‌دیدی، تا یک روز پرندهﺍی گفت: بر زندهﺍی تکیه کن که ﻧﻤﻰمیرد! پرسیدی، تو کیستی؟ گفت پرندهﺍی از آسمان تو. به بالا نگاه کردی. اما پرندهﺍی در آسمان نبود. گفتی تو کجایی؟ من که در آسمان پرندهﺍی نمیﺑﻴﻨﻢ! گفت: سعی کن خوب نگاه کنی. چشمان‌ت را بستی. صدا دوباره گفت، خوب گوش کن. صدا از زیر کلاه‌ت ﻣﻲآمد. چشمان‌ت بسته بود. کلاه را برداشتی. پلکﻫﺎیت را بر هم فشردی. چشمان‌ت را که باز کردی، آسمان را دیدی.

حتما خبر دارید که شرکت نرم‌افزاری خوش‌ذوق بیان، برگزارکننده یکی از مسابقات مطرح برنامه‌نویسی در سطح بین‌المللی‌ست. بیانی‌ها به مناسبت حضور فینالیست‌های این مسابقات در ایران یک مسابقه جالب عکاسی برگزار کرده‌اند که مضمون آن خوش‌آمدگویی به برنامه‌نویسان برتر جهان با عنوان «به ایران خوش آمدید» است. آن‌ها با این کار می‌خواهند در حرکتی هنرمندانه در مقابل جو ضد ایرانی موجود واکنش نشان بدهند.