یادم هست کوچک‌تر که بودیم، یکی از جذابیت‌های ویژه‌ی سوارشدن هواپیما به غیر از متفاوت بودن تجربه مسافرت با آن، هدایایی بود که شرکت‌های هواپیمایی آن زمان‌ها به بچه‌های کوچک می‌دادند. حداقل آن زمان‌ها می‌دادند! و معمولا هم ماکت‌هایی در مورد پرواز و هواپیما و .... خلاصه سعی می‌کردند بچه‌ها را در طول پرواز و پس از آن راضی نگه دارند. طبعا این مساله هزینه‌های اضافی قابل محاسبه‌ای برای شرکت‌های هواپیمایی داشته و دارد که امروزه می‌بینیم حداقل در ایران کم‌تر دیگر مورد توجه قرار می‌گیرد.

طراح اوگنی کوئیتلت با نگاهی متفاوت به این موضوع هزینه‌های مالی این کار خوب را از دوش هواپیمایی فرانسه برداشته است. او با طراحی قاشق‌چنگال ویژه‌ای که با ترکیبی ساده با قطعه‌ی پلاستیکی کوچک دیگری به پرنده‌هایی انتزاعی تبدیل می‌شوند، در عین پاسخ‌گویی به نیاز عمومی مسافرین به کارد و چنگال و قاشق برای آن‌ها فرصت بازی با کودکان‌شان و برای بچه‌ها هدیه‌ای ساده و کم‌خرج دست و پا کرده است.

کارگاه دو روزه‌ی آموزش خط کوفی، توسط استاد موسوی جزایری، مولف دانشنامه خط کوفی، در دانشگاه‌های هنر و تهران برگزار می‌گردد.

مسابقه یانون‌دیزاین برگزار شد و از هفته گذشته پس از اتمام فرصت ثبت‌نام و شمارش معکوس مهلت ارسال آثار تا به امروز منتظر ارسال آثار دوستان هستیم. بد نیست بدانید در این مدت برگزاری مسابقه: 

• بیش از ۱۸۰ نفر / گروه در مسابقه یانون‌دیزاین ثبت نام کردند و برای همه شرکت‌کنندگان ایمیل ثبت‌نام به همراه کد شرکت در مسابقه ارسال شد.
• تاکنون (۲۰ مهرماه ۱۳۹۲) ۲۰اثر به دبیرخانه الکترونیک یانون‌دیزاین به آدرس yanondesign@gmail.com ارسال شده است.
• زمان شرکت در مسابقه تمدید نخواهد شد و ثبت‌نام کنندگان می‌توانند تا پایان مهرماه آثار خود را ارسال نمایند

ار شرکت‌کنندگان در مسابقه یانون‌دیزاین خواهش‌مندیم هرچه سریع‌تر آثار خود را طبق دستورالعمل دریافتی در ایمیل تایید ثبت‌نام به آدرس

yanondesign@gmail.com

ارسال نمایید.

مجموعه «تصویرسازی‌های مطبوعاتی» عرفان محمدی‌آذر در سیزدهمین جلسه حلقه هنر نمایه شد. توضیحات خوب محمدی‌آذر در مورد تصویرسازی مطبوعاتی، روند و اجرا و مشکلات و فرصت‌ها به خوبی برای تازه‌کارها درس‌آموز بود. خود تصویرسازی‌های محمدی‌آذر هم حال و هوای خاصی داشت. سفیدخوانی‌های حساب شده، کاربرد و هم‌نشینی معقول رنگ‌ها، ترکیب‌بندی‌های متنوع و البته استفاده از تکنیک‌های مختلف نقاشی در خلق آثار از شاخصه‌های نقاشی‌های محمدی‌آذر بود.

در این پست سه داستانی را که محمدی‌آذر در حین نمایش تصاویر آن‌ها در حلقه هنر تعریف کرد با هم می بینیم. داستان خرگوشی که با پی‌بردن به این که فرزندخوانده -و نه فرزند واقعی- پدر و مادر گاو خود است از خانه فرار می‌کند و بعد تلاش می‌کند تا خود را شبیه پدر و مادر خود یعنی یک گاو کند! داستان ضرب‌المثل شتر دیدی ندیدی و آن سه برادر تیزهوشی که شتری را بدون دیدن توصیف کرده‌بودند و همین به دردسر انداخته بودشان و داستانی از روباه و خروس.

کلیسای ساگرادا فامیلیای آنتونی گائودی بی‌شک یکی از عجیب‌ترین و مشهورترین بناهای دوران معاصر است که البته با روش و حال و هوایی به شدت سنتی و در طول زمان بیش از ۱۳۰ سال در حال ساخته شدن است. ساخت این کلیسا در سال ۱۸۸۲ میلادی شروع شد اما به دلیل پیچیدگی‌های فوق‌العاده زیاد طراحی و جزئیات اجرایی و البته عظمت ساختمانی آن نتوانست طبق برنامه در ۱۹۲۶ به بهره‌برداری برسد و پس از آن پروسه ساخت طولانی مدت آن همین طور ادامه پیدا کرد و تا امروز هم ادامه دارد و طبق برآوردهای نهایی تا ۲۰۲۶ میلادی به پایان می‌رسد. اگرچه این کلیسا روی مصلای تهران را در تجربه ساختمانی طولانی مدت و بیش از پیش‌بینی‌ها و برنامه‌ریزی‌ها کم کرده است اما کماکان انگیزه‌ی کافی برای تکمیل این سازه عظیم و متفاوت وجود دارد.

در این پست انیمیشنی یک دقیقه‌ای و البته تصاویر ثابت و متحرکی وجود دارد که روند توسعه و ساخت این کلیسا را به خوبی نمایش می‌دهد.

یکی از شاخصه‌های بدون دردسر فرهنگ‌ها، غذاهای آن‌هاست! یعنی شاخصه‌ای که به هیچ کس برنمی‌خورد و در مخالفت با فرهنگی دیگر قرار نمی‌گیرد. کسی شما را به خاطر این که مثلا قرمه‌سبزی می‌خورید و هات‌داگ نمی‌خورید به جنگ تهدید نمی‌کند! اما به راحتی شما را به خاطر آن‌که کلمه توحید سر می‌دهید و عبادت بت‌ها و یا طاغوت سرمایه‌داری را نمی‌کنید، شایسته نبودن قلم‌داد می‌کنند. فرهنگ‌ها خیلی راحت در وجوه اصلی‌شان با هم در تعارض قرار می‌گیرند اما در وجوه عرضی و غیرواقعی‌شان به راحتی دوستی شکل می‌گیرد چرا که انگیزه‌ای برای تعارض وجود ندارد! شاید این مهم‌ترین دلیل شاخص‌شدن دیپلماسی غذا در سال‌های اخیر است. شاید این مهم‌ترین دلیل برای سفارت‌ها و کنسول‌گری‌های فرهنگی راحت‌طلب کشور انقلابی ماست که با تبلیغ غذاها و فرهنگ جشن‌ها و لباس‌های محلی و ... ایران زمین سعی در شناساندن ما به دنیا دارند! آهسته آهسته بروند تا کسی شاخ‌شان نزند!

آژانس تبلیغاتی وایبین در حاشیه فستیوال بین‌المللی غذای سیدنی (یکی از بسترهای مواجه بی‌خطر وجوه ساده‌ی فرهنگ‌ها) با ایده‌ای جالب و اجرایی بسیار خوب با عرضه کلاژهایی از پرچم کشورها ساخته‌شده با غذاهای غالب‌شان به میدان آمده است. شاید اگر قرار بود ایران چند هزارساله و اسلامی و انقلابی و اخلاقی ما را هم این طور به دنیا می‌شناساندیدم، پرچمی سه‌رنگ نه به نماد سبزی سرزمین و خون شهیدان و پاکی روان که به نماد گوجه و خیار و پیاز سالاد شیرازی ایرانی می‌‌داشتیم! 

در طراحی این دو خانه ساحلی در مکزیک، بیش‌ترین تلاش برای استفاده حداکثری از انرژی طبیعت و سازگاری کامل با زیست‌بوم طبیعی منطقه شده است. با وجود آن‌که خانه‌ها از بتن و نه از مصالح بومی ساخته شده است اما طراح با درنظرگرفتن جریان‌های طبیعی هوا و جهت تابش مناسب نور و سیرکولاسیون حرارتی مناسب در بنا، حتی با مصالح مدرن نیز به جواب مناسبی در تطبیق با اقلیم رسیده است. جالب آن‌جاست که در این میان برخی راه‌کارهای ترکیب و استفاده از مصالح سنتی نیز به کار طراح آمده است تا با تلفیق هوش‌مندانه با ساخت مدرن بنا، به ساختمانی با رفتار درست اقلیمی و در عین حال بهره‌مند از هویت مستقل بصری دست‌پیدا کند.

آنا گارفورث هنرمند خیابانی‌ انگلیسی‌ست که در تلاش‌های اخیر خودش در قالبی اعتراضی، گرافیتی‌هایی با ماده خام متفاوتی خلق کرده است. گارفورث ورقه‌های چمن سبز به عنوان پوشش‌هایی رنگی برش می‌زند و گرافیتی‌های خودش را به صورت کلاژ روی دیوار نصب می‌کند.

تصور کنید که بعد از چند روز کم کم این چمن‌ها خشک می‌شوند و منظره تغییر رنگ و خشک شدن این عبارات همه در امتداد اثر و پیش چشم مخاطب در حال رخ‌داد است. به این ترتیب کلمات طبیعت و رشد و ... که خشک می‌شوند معنایی دوچندان دارند. و یا حتی نصب ورقه‌های سبز چمن بر دیواره‌ی سرد فلزی هم معنای افزوده خاصی به خود دارد.

یکی از چالش‌های مهم وادی نقد و تاریخ هنر مساله اصالت آثار هنری و ارزش‌های احتمالی نهفته در آن است. یادم می‌آید در برخی متون تاریخ هنر پس از به چالش‌ کشیدن نظرات مربوط به اصالت آثار هنری، نویسنده با رد یک‌سانی ارزش میان اثر هنری و کپی‌های عین به عین از آن، مساله عدم امکان کپی‌برداری عین به عین از یک اثر نقاشی مثلا یک تابلوی رامبراند را مطرح می‌کرد و استدلال خود را بر این پایه می‌گذاشت که اصلا مگر می‌شود تمام حرکات قلم رامبراند و پستی‌ها و بلندی‌های توده‌ی رنگ را به صورت عین به عین کپی کرد؟؟؟

حالا با وجود فن‌آوری‌های نو، مرز دیگری میان آثار هنری اصیل و کپی‌های آن‌ها برداشته شده است. تیم زامان، پژوهش‌گر هلندی با به‌کاربردن نوعی تصویربرداری سه‌بعدی با رزولوشن بالا در فاصله‌ی نزدیک از آثار هنری نقاشی کلاسیک و ارسال اطلاعات به‌دست آمده به یک پرینتر سه‌بعدی با قدرت تفکیک بالا توانسته‌است کپی‌های عین‌به‌عین از این آثار پدید آورد. کپی‌هایی که حتی پستی‌ و بلندی رنگ‌گذاری‌ها و چرخش‌ها و جهت‌های قلم را نیز از قلم نیانداخته است.