بازدید از موزه‌ها و مشاهده‌ی مستقیم آثار هنری، امکان تجربه‌‌ای را فراهم می‌کنند، که تصاویر آن‌ها در اختیار نمی‌گذارند. نمایش‌گاهی از نقاشی‌ها و مجسمه‌های هنرمند بلژیکی، ویم دلووی، در موزه‌ی هنرهای معاصر تهران برگزار شده‌است. آثار دلووی به طرز قابل توجهی تفکربرانگیز هستند؛ به خصوص برای مخاطب‌هایی که جهان شرقی اندیشه آن ها را با سواد بصری و سابقه فرهنگی خود عجین کرده است. دلووی نگاه خاصی به هنر سنتی و دینی دارد که دیدن آثارش را دو چندان مهم می‌کند.

به علاقه‌مندان هنرهای مفهومی توصیه می‌کنیم، آثار تفکر برانگیز این نمایش‌گاه را از دست ندهند. ضمنا، این آثار برای علاقه‌مندان فن و تکنولوژی هم قابل توجه است؛ زیرا از نظر چگونه‌گی ساخت، نکات جالب و قابل توجهی دارند.

خوش‌بختانه با خبر شدیم چند روز پیش در نمایش‌گاه روزهای طراحی دبی امسال و در آستانه عید نوروز، مصطفی آروند طراح صنعت ایرانی و برنده مسابقه‌ی دوم طراحی یانون‌دیزاین، به عنوان به‌ترین طراح محصول خاورمیانه برگزیده شد. این انتخاب در کنار طرح‌های خوب مفهومی مصطفی که این‌ سال‌ها در مسابقات و روی‌دادهای مختلف طراحی جهان برگزیده‌ شدند، به واسطه‌ی فعالیت‌های وسیع آموزشی مصطفی در سال قبل صورت گرفت.

مصطفی آروند از آن دسته از طراحان ایرانی‌ست که همت خودش را در جهت ترویج طراحی صنعتی و خدمت به هنر ایران معاصر صرف کرده است. او بر خلاف بسیاری، به جای تبلیغ چهره خودش به تثبیت جای‌گاه طراحی در جامعه و اعتلای چهره‌ی بین‌المللی ایران از منظر هنر و طراحی‌ می‌پردازد. یانون‌دیزاین به نوبه خودش به مصطفی تبریک ویژه دارد و برای او و سایر طراحان ایران‌زمین در سال جدید آرزوی توفیقات بیش‌تر دارد.

تصاویر زیر از این روی‌داد هنری، هدیه یکی از دوستان یانون‌دیزاین است که در نقش خبرنگاری افتخاری از روزهای دیزاین دبی برای ما فرستاده است. روزهای دیزاین دبی، توسط انجمن طراحان کشورهای غرب و جنوب آسیا  برگزار می‌شود که تشکلی متمرکز  با تلاش در ارتقای سطح طراحی در منطقه ماست. تصاویر این پست هم به جز خبر مربوط به جایزه مصطفی آروند گزیده‌ای فضای روزهای دیزاین دبی است.

طراحان ژاپنی برای یک خانه‌ی مسکونی در شهر آنجو ژاپن، فضایی شبیه به ایوان‌های ایرانی طراحی کرده‌اند. البته این شباهت نه از لحاظ چهره و ظاهر بل‌که از نظر کارکرد و الگو به وجود آمده است. آن‌ها به جای تعریف یک لبه میان فضای درون و بیرون خانه، فیلتری بینابینی را در نظر گرفته‌اند تا علاوه بر اتصال این دو فضا به یک‌دیگر، عمل‌کردهای مهمی را نیز به این بنا اضافه کنند. ایجاد این فضای نیمه‌باز امکان فیلتر شدن نور با سلسله مراتبی مشخص را می‌دهد، علاوه بر این چنین کیفیت فضایی آن را برای کارکردهای جمعی نیز مناسب کرده است. شاید وجه ممیزه‌ی این طرح را بتوان در یک‌پارچه بودن حجم کلی ساخت‌مان با وجود این تنوع دانست، هم‌چنین پیوسته‌گی محسوسی که میان فضاهای گوناگون با امتداد بصری ایجاد شده است. 

پرینت سه بعدی هر روز بیش‌تر به عرصه‌ی دیزاین پا می‌گذارد و با بهینه شدن آن از لحاظ اقتصادی به بازار وسایل کاربردی هم‌چون پوشاک هم وارد شده است. اودو فیوراوانتی کیف دستی زنانه‌ای را با الهام از کیف محققان گیاه‌شناس در ترکیب با احجام منتظم طراحی کرده، که توسط تکنولوژی پرینت سه بعدی تولید و روانه‌ی بازار شده است. او هندسه‌ی کار خود را از تداخل دایره‌هایی محیط بر حجم کلی به دست آورده و قطاع‌های ایجاد شده از این تداخل، شکل برگ گیاهان را تداعی می‌کنند. اگرچه طرح او از منطق جالب توجهی برخوردار است و از لحاظ فرمی نیز منحصر به فرد است، اما این میزان از ناهم‌واری برای یک کیف دستی ممکن است برای کاربر آن آزاردهنده باشد، ضمن این‌که مواد معمول مورد استفاده در پرینت سه بعدی نیز هنوز نتوانسته‌ رابطه‌ای صمیمی با انسان برقرار کند.

اُکودا سن میگل تمام سطوح بیرونی یک کلیسای متروک در مراکش را نقاشی کرده است. او نقاشی‌های زیادی را بر دیواره‌های شهری کشیده است که در تمامی آن‌ها همین ساختار هندسی و ترکیب رنگی دیده می‌شود. کارهای او اغلب دارای کاراکترهایی است که چهره‌ای واضح ندارند و بعضی از آن‌ها با افکاری بیمارگونه ترسیم شده‌اند. او با این سبقه‌ی کاری حالا پیکر بی‌جان یک کلیسای کهنه را بوم خود کرده و با تنوع رنگی تمام، سطوح آن را پوشانده و یازده چهره‌ را در دهانه‌های آن ترسیم کرده است. اگرچه او در گوشه‌هایی از این نقاشی‌های انتزاعی به شکل نمادین آسمان را تصویر کرده و سعی در ارتباط دادن آن با کلیسا داشته است، اما به نظر می‌رسد تمام احترام او به کلیسا به همین اشاره‌های کوچک خلاصه شده و برای او محل عبادت با دیواره‌های یک سیلو تفاوتی نمی‌کند.

به تازه‌گی اثری را در یانون دیزاین دیدیم با عنوان «همه‌ی پاریس در یک بنا»، اثری که به دنبال بازنمایی یک‌پارچه از هویت معماری پاریس بود. در این پست نیز مجموعه‌ای را خواهیم دید که کاری مشابه را برای شهرهای گوناگون و البته در تصاویری دوبعدی و گرافیکی انجام داده است. انگار که تکثر روزافزون عالم و بمب‌باران تصویری رسانه‌ها همه را بر آن داشته تا با کنار هم قرار دادن عناصر مشترک، هویت هر مکان را به طور مجزا بازیابی کنند.

ساوینووا با سفر به سرتاسر اروپا و تصویربرداری از فضاهای زندگی مردم، مجموعه‌ای از خانه‌ها و عناصر شهری را برای خود جمع‌آوری کرده و آن‌ها را در کلاژی تصویری بازنمایی کرده است. او در این تصاویر تنها خانه‌های تیپیکال را کنار هم قرار نداده، بل‌که عناصر مهم‌تر هویت‌ساز را از دیدگاه خود برجسته کرده و در این ترکیب یک‌پارچه گنجانده است. اگرچه او در این تصاویر نگاه گرافیکی نیز داشته است، اما با این حال هر کدام از آن‌ها می‌توانند آیکونی متفاوت از معماری آن شهر نیز به حساب بیایند.