بحران‌های کم‌بود فضا و گرانی زمین و بالطبع کم‌شدن سرانه مساحت فضای مسکون با خودش نیاز به طراحی‌های صرفه‌جویانه و روی‌کردهای زاهدانه به مصرف فضای زندگی را آورده است. طراحان تلاش‌های زیادی برای هرچه کم‌جا‌تر شدن مبلمان خانه‌ها دارند و در این میان مبلمان‌های مدولار جمع‌شو بازشو از استقبال خوبی برخوردار هستند. در کنار این چالش، هدف طراحان عرضه خلاصه‌هایی هرچه زیبا‌تر است. برند تازه‌کار مبلمان آلمانی یعنی آمبیوالنز در تازه‌ترین طرح خود و پس از طرح به شدت مینیمالی که از یک صندلی جمع‌شو ارائه داده بود، این بار یک منطق برای قفسه کتاب‌هایی به شدت خلاصه و با روی‌کرد گرافیکی ارائه داده است که تنها با نصب یک صفحه‌ی چوبی ساده روی دیوار شکل می‌گیرند. 

حتما خانه‌ها، فضاها یا حتی بخش‌های خاصی از بناهای معماری را دیده‌اید که به دلیل موقعیت خاص‌شان نور طبیعی نمی‌گیرند. این بخش‌ها معمولا اصطلاحا فضاهایی مرده هستند. فضاهایی سرد و تاریک و دوست‌نداشتنی. امروز معمولا برای رفع چنین فضاهایی با دادن بخشی از زمین و کم‌کردن بخش‌هایی از توده نور مستقیم را هرچند به صورت یک نورگیر محدود سقفی به آن‌جا می‌رسانند. اما در آینده چه؟ coelux یک نوآوری فن‌آورانه جدید است. به کمک آن شما به جای دادن بخشی از زمین و تعبیه نورگیر، یک صفحه‌ی متشکل از LED های مخصوص درست مانند یک مانیتور بزرگ را روی دیوار یا سقف فضا نصب می‌کنید. مانیتور بزرگ با تابش خاص خود، نوری معادل نور خورشید را با الگوی تغییرات نور آن در طول روز در فضا اعمال می‌کند.

نمی‌دانم شما این اختراع را خیری برای بشر تلقی می‌کنید یا نه اما به جز مشکلاتی که معمولا در آینده گریبان‌گیر چنین ابداعات بیگانه با طبیعت می‌شود، من این نوع استقلال از طبیعت را معادل سقوط بشر می‌بینم؛ سقوطی که حالا چون هنوز بین و زمین و آسمان هستیم دردمان نمی‌گیرد. خیلی زود با رسیدن به زمین و محکم به زمین سخت خوردن متنبه می‌شویم؛ اما گاهی خیلی دیر خواهد بود.

جهان فانتزی، جهان فرار از واقعیت، تصوری که به خصوص با ورود به عصر تلویزیون، انیمیشن و سینما به یکی از وجوه جداناپذیر هنر و فرهنگ تبدیل شده است، بستر مهیایی برای جولان ذهن و توهم -و نه خیال- است. تفاوت‌های میان توهم نهفته در جهان فانتزی با خیال شاید نتوان به راحتی برشمرد اما شاید در تعبیری کوتاه توهم را خیال بدون بنیان و اصل حقیقی دانستن مشکل را تا حد قابل قبولی حل کند. جهان فانتزی به جای آن که روح انسان را به افق‌های بالاتر بکشاند در سردرگمی ناشی از شکستن تمام قالب‌های عینی رها می‌کند. در جهان فانتزی ما با غیرقابل فهمی غیرقابل اتکا روبه‌رو هستیم که در اصل خود با اندیشه‌هایی غیر ذات‌گرایانه در ارتباط است.

با این وجود خلق فضاهای فانتزی در یک استودیوی محدود و کاملا عینی بدون بهره‌برداری از تکنیک‌های تصویری و دیجیتال، از آن حیث که ابتکار و پشت‌کار هنرمندی را نشان می‌دهد دیدنی خواهد بود. لی جین‌یانگ هنرمند کانسپچوال اهل کره‌جنوبی تصورات فانتزی ذهن خود را در فضاهای محدود (مختلف است؛ غالبا در حدود یک اتاق ۳ در ۴) یک به یک ساخته است و با عکاسی از آن‌ها دنیای ذهن خویش را شکل داده است. او این مجموعه را «بخشی از قلب، خاطره و رویاها» معرفی کرده است.

برخلاف کمی قبل که سودای طراحان داخلی، طراحی فضاهای سبز و گل‌آرایی در محیط‌های داخلی بود، طراحان این روزها به دنبال حل مشکل و ایجاد امکان فضای سبز در داخل هستند. طراحان فهمیدند که خلا فضای سبز در محیط‌های داخلی به دلیل این نیست که مثلا مخاطبین آن‌ها ذوق لازم را برای سبز کردن فضای پیرامون خودشان ندارند! بلکه مشکل از امکان و عدم امکان و نبود بستر‌های مناسب ایجاد فضای سبز در محیط داخلی‌ست. بسترهایی که با تمام مشکلات فضاهای اداری و مسکونی کنار بیایند و رسیدگی چندانی نیز نداشته باشند و علاوه بر کمک به غنای بصری و حسی فضای داخل در تغییر و تحولات عناصر سبز و زنده نیز مستقلا کیفیت خوبی به فضا بدهند.

طراحان سوئدی توکی دروبجانکوویچ و پر ساندبرگ با ایده‌گرفتن از ساختمانی در ابعاد بزرگ صفحه‌های شکل‌پذیر بتنی متخللی طراحی کرده اند که امکان رشد گیاهانی خاص را در حفره‌های خود ایجاد می‌کنند. اگرچه بافت این صفحات مستقلا تاثیر خاصی بر کیفیت فضایی محیط خواهد گذاشت اماشکل پذیری این صفحات نیز می‌تواند امکانات خوبی را پیش پای طراحان داخلی بگذارد. مثلا ایجاد مجسمه‌هایی که حتی اگر سبز هم نباشند خود آثاری هنری بر روی دیوار به حساب بیایند.