فضا ظرفیت بازی دارد. فضای خام بدون هر گونه وسیله بازی می‌تواند خودش برای بچه‌ها هیجان انگیز و جالب باشد و به نظر می‌رسد بازی در فضا -که کودک در آن محاط است- نسبت به بازی کودک با اشیا -که کودک بر آن‌ها محیط است- اخلاق بهتری را برای کودکان به همراه دارد. در چنین بستری برای بازی، بچه به جای آن‌که حاکم مطلق اسباب‌بازی‌هایش باشد و با هر کدام هر کاری که بخواهد بکند، خود در تزاحمات و چالش های طبیعی با فضای محیط بر خودش است و این در سازندگی روحی و واقع‌گرایی کودک تاثیر خوبی دارد.

خانه جری را استودیو پیاز طراحی کرده است. خانه‌ای که برای یک زوج جوان و چهار پسرشان در تایلند طراحی شده است و خود معماران طراحی آن را ملهم از خاطرات ذهنی‌شان از کارتون تام و جری و اتفاقات هیجان‌انگیز این کارتون می‌دانند. خانه درون خود یک خالی عظیم دارد که در ترازهای طبقات گوناگون با توری حساب شده بسته شده است. این تورها در ترکیب با نردبان‌ها، سطوح شیب‌دار، حفره‌ها و  تونل‌ها یک ظرفیت بازی عظیم را در تمام این خانه ایجاد کرده است. بچه ها می‌توانند بدون هیچ اسباب‌بازی خاصی تمام روز را مانند تام و جری دنبال هم بدوند و بارها لذت افتادن بی‌خطر از ارتفاعات را تجربه کنند..... فضا در این جا بزرگ‌ترین اسباب‌بازی بچه‌هاست.

بحران‌های کم‌بود فضا و گرانی زمین و بالطبع کم‌شدن سرانه مساحت فضای مسکون با خودش نیاز به طراحی‌های صرفه‌جویانه و روی‌کردهای زاهدانه به مصرف فضای زندگی را آورده است. طراحان تلاش‌های زیادی برای هرچه کم‌جا‌تر شدن مبلمان خانه‌ها دارند و در این میان مبلمان‌های مدولار جمع‌شو بازشو از استقبال خوبی برخوردار هستند. در کنار این چالش، هدف طراحان عرضه خلاصه‌هایی هرچه زیبا‌تر است. برند تازه‌کار مبلمان آلمانی یعنی آمبیوالنز در تازه‌ترین طرح خود و پس از طرح به شدت مینیمالی که از یک صندلی جمع‌شو ارائه داده بود، این بار یک منطق برای قفسه کتاب‌هایی به شدت خلاصه و با روی‌کرد گرافیکی ارائه داده است که تنها با نصب یک صفحه‌ی چوبی ساده روی دیوار شکل می‌گیرند. 

حتما خانه‌ها، فضاها یا حتی بخش‌های خاصی از بناهای معماری را دیده‌اید که به دلیل موقعیت خاص‌شان نور طبیعی نمی‌گیرند. این بخش‌ها معمولا اصطلاحا فضاهایی مرده هستند. فضاهایی سرد و تاریک و دوست‌نداشتنی. امروز معمولا برای رفع چنین فضاهایی با دادن بخشی از زمین و کم‌کردن بخش‌هایی از توده نور مستقیم را هرچند به صورت یک نورگیر محدود سقفی به آن‌جا می‌رسانند. اما در آینده چه؟ coelux یک نوآوری فن‌آورانه جدید است. به کمک آن شما به جای دادن بخشی از زمین و تعبیه نورگیر، یک صفحه‌ی متشکل از LED های مخصوص درست مانند یک مانیتور بزرگ را روی دیوار یا سقف فضا نصب می‌کنید. مانیتور بزرگ با تابش خاص خود، نوری معادل نور خورشید را با الگوی تغییرات نور آن در طول روز در فضا اعمال می‌کند.

نمی‌دانم شما این اختراع را خیری برای بشر تلقی می‌کنید یا نه اما به جز مشکلاتی که معمولا در آینده گریبان‌گیر چنین ابداعات بیگانه با طبیعت می‌شود، من این نوع استقلال از طبیعت را معادل سقوط بشر می‌بینم؛ سقوطی که حالا چون هنوز بین و زمین و آسمان هستیم دردمان نمی‌گیرد. خیلی زود با رسیدن به زمین و محکم به زمین سخت خوردن متنبه می‌شویم؛ اما گاهی خیلی دیر خواهد بود.

جهان فانتزی، جهان فرار از واقعیت، تصوری که به خصوص با ورود به عصر تلویزیون، انیمیشن و سینما به یکی از وجوه جداناپذیر هنر و فرهنگ تبدیل شده است، بستر مهیایی برای جولان ذهن و توهم -و نه خیال- است. تفاوت‌های میان توهم نهفته در جهان فانتزی با خیال شاید نتوان به راحتی برشمرد اما شاید در تعبیری کوتاه توهم را خیال بدون بنیان و اصل حقیقی دانستن مشکل را تا حد قابل قبولی حل کند. جهان فانتزی به جای آن که روح انسان را به افق‌های بالاتر بکشاند در سردرگمی ناشی از شکستن تمام قالب‌های عینی رها می‌کند. در جهان فانتزی ما با غیرقابل فهمی غیرقابل اتکا روبه‌رو هستیم که در اصل خود با اندیشه‌هایی غیر ذات‌گرایانه در ارتباط است.

با این وجود خلق فضاهای فانتزی در یک استودیوی محدود و کاملا عینی بدون بهره‌برداری از تکنیک‌های تصویری و دیجیتال، از آن حیث که ابتکار و پشت‌کار هنرمندی را نشان می‌دهد دیدنی خواهد بود. لی جین‌یانگ هنرمند کانسپچوال اهل کره‌جنوبی تصورات فانتزی ذهن خود را در فضاهای محدود (مختلف است؛ غالبا در حدود یک اتاق ۳ در ۴) یک به یک ساخته است و با عکاسی از آن‌ها دنیای ذهن خویش را شکل داده است. او این مجموعه را «بخشی از قلب، خاطره و رویاها» معرفی کرده است.