قالب‌های هنری متحول می‌شوند، روش‌های بیان هنری روزبه‌روز تغییر می‌کنند، چیزی که شاید در گذشته مهم‌تر بود یعنی قالب‌های بیان هنری هر روز کم‌رنگ‌تر می‌شود و جایش را به جوهر هنر می‌دهد. در واقع الان دیگر سال‌هاست کم‌تر کسی به قالب بیان هنری می‌پردازد و در حصار خاصی از روش بیان می‌ماند. شینتارو اوهاتا یک هنرمند ژاپنی است که در آثارش نقاشی و مجسمه‌سازی مرسوم را با هم ترکیب می‌کند. او برای این کار، بافت مجسمه‌ها را با الگوی رنگ‌گذاری نقاشی‌های رنگ روغن امپرسیونیستی رنگ آمیزی می‌کند و با بوم رنگ‌ روغن ترکیب می‌کند. انتخاب او در ترکیب مجسمه و بوم به نوعی بازسازی رفتار قوکوس در عکاسی‌ست. کارکتری خاص با فوکوس بالا آن‌چنان که حجمی ساخته در بستر بومی مبهم....باید گفت این ویژگی کیفیت پویایی در نقاشی‌های اوهاتا ایجاد کرده است.

میگل لوش در یک فرآیند ساخت و ساز، دیواری را که سی سال دست‌نخورده مانده بود به یک گالری تبدیل کرده است. او آثار چسب و سنگ و نوشته‌های روی دیوار را جزئی از تاریخ و اصالت آن می‌داند و سعی کرده که آن‌ها را به شیوه‌ای حفظ کند. دیوارهای این بنا یک‌سره رنگ سفید خورده‌ مگر قسمت‌هایی که آن‌ها برای قاب کردن انتخاب کرده‌اند، قاب‌هایی که هر کدام بخشی از این تاریخ محدود ۳۰ ساله را نمایه می‌کنند. به راستی معیار اصالت چیست؟ آیا می‌توان هر شیئ قدیمی را درون قاب کرد و آن را اصیل دانست؟

چشم انسان همه چیز را می‌‌بیند و همه چیز را درست هم می‌بیند. چشم در هم‌کاری با مغز اما گاهی به نتایج جالب و البته اشتباهی می‌رسند. تشابهات شکلی عامل اصلی این اشتباه است که غالبا یا به دلیل شباهت دو عتصر در مقیاس‌های مختلف رخ می‌دهد و یا شباهتی که به واسطه‌ی نگاه از پرسپکتیوهای گوناگون اتفاق می‌افتد (+). نقاشی‌های این پست به ظرافت از فریب‌های پرسپکتیوی استفاده کرده‌اند و با دنبال کردن گوشه به گوشه‌ی تصویر قطعا ما را دچار شگفتی می‌کنند.

عنوان نقاشی‌های این سبک را رئالیسم جادویی گذاشته‌اند،‌ آثاری که در آن‌ها همه‌ی عناصر، بازنمایی از واقعیت هستند اما با آرایشی خلاقانه و جدید، که منجر به درکی تازه و شگفت‌آور از واقعیت خواهد شد. نقاشی‌های گونسالوس اگرچه بیش‌تر به دنبال یافت‌های تصویری جدید است، اما به شدت ظرفیت داستان‌پردازی و پرداخت داستانی دارند.

عناصر و کیفیت‌های بصری (نقطه، خط، سطح، حجم، تعادل، تناسب، ریتم و ...)٬ زبان هنرهای تجسمی را می‌سازند. هنرمندان تجسمی از طریق تجربه و آزمون به درکی از این زبان دست می‌یابند؛ و موفق می‌شوند از این طریق با مخاطبان‌شان ارتباط برقرار کنند. از دیگر سو، این عناصر و کیفیت‌ها، شاید جلوه‌هایی هستند از معانی بلندی در عوالم دیگر؛ و هنرمندان، گاهی مشاهداتی را که از ره‌گذر سیر در باغ دل خود به دست‌ آورده‌اند، در کالبدهایی مجسم می‌یابند. آن گاه این تجسمات را به ماده می‌بخشند، تا برای دیگران هم دیدنی شوند.

صدیقه احمدی، هنرمند تصویرگری است، که پاره‌ای از تجارب تجسمی‌ خود را چنین شرح می‌دهد: «تکه‌های کاغذ حرف‌های زیادی برای گفتن داشتند. درکنار هم  رنگ‌هایشان دل‌نشین و چشم‌نواز بود. و من غرق در تماشای آن‌ها، به دنبال حرف‌های نگفته‌ی‌شان، آن‌ها را زیر و رو می‌کردم. هر پاره‌ی وجودشان برای من معنی داشت. شاید حرف ‌آن‌ها حرف دل من بود. آن‌ها آرامشی پرتلاطم داشتند. خوب که کنار هم چیدم‌شان، حرف آن‌ها را فهمیدم. من و کاغذها با هم یکی شده بودیم. ...» او این تجربه‌ها را در جریان به تصویرکشیدن جلوه‌هایی از زیبایی و جمال بلا در عاشورا به دست آورده؛ تصاویری که با تکنیک تکه‌چسبانی (کلاژ) خلق شده‌اند؛ و معصومیتی کودکانه دارند.

کاترین رثکی یک تصویرساز آمریکایی است. خط که از عناصر بصری و تجسمی است، در تصاویر او نقش پررنگ و قدرت‌مندی بازی می‌کند؛ خطوطی که آزاد و رها ترسیم می‌شوند.

رثکی برای کارش از ابزار دیجیتال استفاده می‌کند؛ ترسیمات اولیه و اسکیس‌هایش را در فتوشاپ می‌کشد، که منطقی پیکسلی دارد؛ در فتوشاپ، مربع‌های رنگی (پیکسل‌ها) هویت و اصالت دارند؛ پس از این مرحله، برای نهایی شدن تصویر، و کار با خط، از نرم‌افزار ایلاستریتور استفاده می‌کند؛ ایلاستریتور با پیروی از منطق وکتور، خطوط را به رسمیت می‌شناسد؛ و به آن‌ها شخصیت می‌دهد. استفاده از نرم‌افزارهایی با منطق‌های گوناگون، به رثکی کمک کرده، تا حال‌ و هوای خاصی به تصاویرش ببخشد.

اُکودا سن میگل تمام سطوح بیرونی یک کلیسای متروک در مراکش را نقاشی کرده است. او نقاشی‌های زیادی را بر دیواره‌های شهری کشیده است که در تمامی آن‌ها همین ساختار هندسی و ترکیب رنگی دیده می‌شود. کارهای او اغلب دارای کاراکترهایی است که چهره‌ای واضح ندارند و بعضی از آن‌ها با افکاری بیمارگونه ترسیم شده‌اند. او با این سبقه‌ی کاری حالا پیکر بی‌جان یک کلیسای کهنه را بوم خود کرده و با تنوع رنگی تمام، سطوح آن را پوشانده و یازده چهره‌ را در دهانه‌های آن ترسیم کرده است. اگرچه او در گوشه‌هایی از این نقاشی‌های انتزاعی به شکل نمادین آسمان را تصویر کرده و سعی در ارتباط دادن آن با کلیسا داشته است، اما به نظر می‌رسد تمام احترام او به کلیسا به همین اشاره‌های کوچک خلاصه شده و برای او محل عبادت با دیواره‌های یک سیلو تفاوتی نمی‌کند.

میراث فرهنگی گاهی نقشی فراتر از یک موجود قدیمی و جالب را بازی می‌کند. گاهی انسان‌ها برای بازیابی هویت‌شان مجبور به دست‌اندازی به همین میراث‌ شده تا به خودشان و دیگران ثابت کنند، که حضورشان در این دنیا بی‌ریشه نیست و فرزند پدرانی متمدن هستند. 

جنگ سوریه و عراق در مناطقی رخ داد که از لحاظ تمدنی و تاریخی جزو مهم‌ترین نقاط دنیا بود. موجوداتی مسخ شده که با بی‌رحمی بی‌سابقه‌شان هزاران انسان را از دم تیغ گذراندند و چندین میراث مهم تمدنی را نابود کردند. در این میان نکته‌ی جالب توجه دل‌سوزی گروهی برای این آثار تاریخی و نادیده انگاشتن قتل عام مردم بی‌دفاع در این چند سال بود.

اسماعیل حریری و چند هنرمند دیگر حالا به اسم پناهنده‌ٔ سوری شناخته می‌شوند. هنرمندانی که در مرز اردن، با هر آن‌چه در نردیکی‌شان بود دست به کار شده و با ساختن مجسمه و نقاشی یاد میراث معماری‌شان را زنده نگه داشته‌اند. آن‌ها مجموعه‌ای از آثار که بعضی به کلی نابود شده و بعضی در خطر نابودی هستند را به این شیوه بازسازی کرده و با هنر خود، نوعی مرثیه‌ی تجسمی سروده‌اند.

خلق آثار هنری تجسمی، همیشه به یک منظور انجام نگرفته‌است؛ مثلا، انسان، همیشه نقاشی را به منظور بازنمایی واقعیت‌های بصری، یا بیان یک احساس، یا آفرینش فرمی احساس‌برانگیز، یا از سر گذراندن تجربه‌ای زیباشناختی، یا رسیدن به لذتی محسوس، نکشیده‌است. ممکن است، انگیزه‌هایی غیر از این‌ها او را به این کار برانگیخته باشد. و احتمالا منطق صوری حاکم بر اثر، با این انگیزه در ارتباط است.

گاهی هنرمند در پی آن است که هر چیز را در روشن‌ترین نمود آن و به کامل‌ترین شکل ممکن بازنمایاند. در این حالت، او به دنبال بیان واقعیات، آن گونه که یک ناظر انسانی خاص، از زاویه‌ای معین و محدود ادراک می‌کند، نیست. شاید در نظر او، تصویر یک موجود، مرتبه‌ای از هستی آن موجود باشد، و این توانایی را داشته باشد، که به مراتب بالاتر صعود کند؛ و به گوهر حیات دست یابد؛ به شرط آن که کامل و واضح باشد. بر اساس یک روایت از تاریخ هنر، در سنت نقاشی مصر باستان، هنرمندان به دنبال چنان تصویری بودند. برای ترسیم یک انسان، هر بخش از بدن را از زاویه‌ای که نمود کامل‌تر، روشن‌تر یا زیباتری داشت، مجسم می‌کردند. در تصویری که به دست می‌آمد، چشم، شانه‌ و سینه‌ها از نمای رو‌به‌رو دیده می‌شد، در حالی که صورت، دستان و پاها نیم‌رخ بودند. این روایت، مجهولاتی را برایمان باقی می‌گذارد؛ مثلا، چرا هنرمندان مصری گاهی هر دو پا را با نمای داخلی‌شان نمایش می‌دادند؛ یعنی، هر دو پا را طوری می‌کشیدند، که فقط بزرگ‌ترین انگشت‌شان دیده می‌شود؛ و انگشتان دیگر، که پشت آن پنهان هستند، دیده نمی‌شوند؛ انگار یکی از پاها که قرار بود از نمای بیرونی دیده شود، صد و هشتاد درجه چرخیده. نتیجه جالب است! مردانی با دو پای چپ، یا دو پای راست!