به‌ترین ادراک از یک فضای معماری چه زمانی اتفاق می‌افتد؟ آیا برای فهمیدن یک اثر باید آن را از سکنه خالی کرد و سپس با قدم گذاشتن درون بنا آن را به قضاوت نشست؟ کاندیدا هوفر که سال‌هاست به عنوان فردی مطرح در عکاسی فضای داخلی ساخت‌مان‌‌ها شناخته می‌شود، نتیجه‌ی یک سال عکاسی از فضای خالی ابنیه‌ی تاریخی را در موزه‌ی آرمیتاژ به نمایش گذاشته است. او اعتقاد دارد که برای حرف زدن در مورد معماری، باید آن را مستقل از همه چیز بررسی کرد و مانند این مجموعه، معماری خالی را به تماشا نشست.

تصاویر هوفر، ساخت‌مان‌ها را هم‌چون مجسمه‌هایی زیبا به تصویر می‌کشد. ابنیه‌ی تاریخی‌ای که هریک به فراخور اهمیت خود دارای شکوهی خاص هستند. در بعضی تصاویر تنظیمات نور به گونه‌ای است که عکس‌ها به سمت تخت شدن و شباهت به نقاشی پیش می‌روند. این شکوه و زیبایی، سخت به انسان اجازه خواهد داد تا در زنده‌گی روزمره‌ی خود از آن‌ها استفاده کند و به ناچار آن‌ها را به سمت موزه شدن سوق خواهد داد. در ایران خودمان هم کم نداریم ساخت‌مان‌های ارزش‌مند و تاریخی که به موجب شکوه‌مندی  و تجلل، به موزه تبدیل شده و از حس زنده‌گی خالی شده‌اند.

عکس‌های لوفردو که به خاطر قطع مربعی می‌توان اینستاگرامی خطاب‌شان کرد، تصاویری پویا هستند. به عکس آن‌چه از قطع ساکن و زمینه‌ی الگووار عکس‌ها انتظار می‌رود، عکاس با استفاده از یک عنصر انسانی عکس‌ها را از تکرار و سکون نجات داده است. الگوواره‌هایی که غالبا از میان فضاهای شهری کشف شده با چینش یا انتخابی حساب شده از طرح و رنگ توسط عکاس تکمیل شده‌اند.

تاگلیاونی عکاس، نقاشی‌های رنسانسی برونزینو را با تکنولوژی‌های ام‌روز به شیوه‌ای متفاوت بازسازی کرده است. برونزینو که جزو نقاشان تکلف‌گرای رنسانس به شمار می‌رود، در شماری از نفاشی‌های خود پرتره‌هایی از اشراف و شخصیت‌های معروف آن دوره را تصویر کرده است. تاگلیاونی در یک بازسازی کامل، با پوشاندن لباس‌هایی خاص، گریم چهره و فیگورهایی سرد و خیره، چند تن از انسان‌های قرن شانزدهمی را زنده کرده و این بار نه در قالب نقاشی که از لنز دوربین تصاویر آن‌ها را ضبط کرده است. پوشش‌های جالب توجه و البته کامل این زنان و مردان اروپایی، به نوعی دست‌مایه‌ی دست‌کاری‌های کامپیوتری او شده است تا با اغراق در ابعاد لباس‌‌ها، کشیده‌گی کاریکاتورگونه‌ی بدن سوژه‌ها را قابل باور سازد.