گاهی فریب‌هایی در هنرهای معاصر هست که به زعم من فرصت‌های خوبی پیش روی بشر معاصر می‌گذارد. این که ما در زمانه‌ای زندگی می‌کنیم که مرز بین واقعیت‌های عینی و تصورات و خیالات ذهنی را درنوردیده‌ایم یا خطاهای بصری و فریب‌های گوناگون را شناخته‌ایم، هرچند خطرناک تلقی شود اما در خود دارای یک فرصت است. فرصت کم‌تر اعتماد کردن به واقعیت محسوس.... فرصتی که یا آدمی را به ورطه شکاکیت و توهم می‌کشاند یا اعتماد او را جلب بنیانی محکم‌تر می‌کند.

گروه هنرمندان استرالیاییUrban AU در مدت اقامت خود در برلین یک توهم جانانه را خلق کرده‌اند. آن‌ها با کمک نورپردازی و ایجاد یک سطح مه غلیظ بر سطح یک استخر، توهم یک استخر پر از آب را در یک استخر خالی برای مخاطب فراهم آورده‌اند.

هنرمندی ژاپنی به نام هیدکی توکوشیگه (که البته چندی‌ست مرده) با استخوان‌ها و عناصر فریزشده بدن موش‌های آزمایش‌گاهی اقدام به ساخت گل‌هایی یخی و سفیدرنگ می‌کند. او در مورد فلسفه کارهای خود می‌گوید که رابطه ما با استخوان‌ها و سابقه مجسمه‌سازی با استخوان از قدیم در میان جوامع بشری بوده است ولی در نگاه مدرن، نگاه‌ها به این مساله کمی انتقادی شده است! مشمئز کننده تر زمانی‌ست که فرآیند ساخت این گونه مجسمه‌ها را می‌خوانیم؛ خشک کردن و فریز کردن موش‌های مرده و استخراج قطعات بدن آن‌ها برای ساخت گل....

نظر شما نسبت به طراحی و ساخت آثار هنری با استخوان موجودات زنده چیست؟ به نظر شما آیا این‌ گل‌ها واقعا زیباست؟ آیا زیبایی تنها در فرم اثر هنری ست که مفهومی سیال میان اثر و موثر و تاثیر......

 به نظرم باید گفت بین غرفه های سرپنتاین این سال های هایدپارک بهترین غرفه ایه که طراحی و ساخته شده. و این یعنی جایزه پریتزکر بعدی باید به هرزگ و دمورن داده بشه :) !
غرفه ای که هم یک استخر بزرگ شهریه و هم یک سایه بان خوب و فضای نشیمن خنک و مطبوع

 یه هتل جنگلی با استخری نظیر استخر برج های پتروناس موشه صفدی! که تو ارتفاع استخر رو تا کناره نما پیش برده به طوری که انگار تا تو هوا ادامه داره.

این پست در واقع سی و هشت طرح از استخرها و حوض‌های خونه‌گیه اما به خاطر این که در معماری معمولا استخر و حوض در حیاط‌ها و بالکن‌ها و تراس‌ها تعبیه می شن، پست خوبیه برای دیدن چند نمونه طرح خوب و یا حداقل کارشده برای بام و تراس و حوض و استخر و خلاصه طراحی فضاهای باز و نیمه باز مسکونی.