افریقا قاره‌ی عجیبی‌ست. شاید به دلیل امپراطوری رسانه و پول، شاید هم به دلیل ویژگی‌هایی خاص از این قاره، کم‌تر کسی در جهان می‌تواند ادعا کند که درکی هرچند جزئی از افریقا بیش‌تر از احیانا چند خبر سیاسی و اخبار جنگ‌های قبیله‌ای و نهایت تیم‌های فوتبال مشهور افریقا در مسابقات دوره‌های جام جهانی دارد. افریقای سیاه در قسمت شب از توجه روزگار ما قرار دارد. مثلا شاید ما درست ندانیم که افریقا حتی چه طور و به دست چه کسانی اداره می‌شود. ما نهایتا از آمار جهانی متوجه فقر عظیم این قاره می‌شویم اما حتی ابعاد این فقر و نسبت فرهنگ با آن را نمی‌توانیم تصور کنیم.

دنیل لین، عکاس فرانسوی، از سال ۱۹۸۸ تا ۱۹۹۱ میلادی به جست‌و‌جو در افریقا و عکاسی از پادشاهان و افراد خاندان‌های سلطنتی این قاره پرداخته است. عکس‌های او از این جهت که در زمانه ما عکاسی‌شده‌اند معاصرند اما از حیث محتوا به دوران‌های دیگری انگار متعلق هستند. افریقای ابتدای هزاره سوم هنوز ملکی پادشاهانه است. راستی پادشاهان جهان‌های سنتی آیا واقعا بدون هیچ استحقاقی و تنها به ارث و رسومات پادشاهی می‌کرده‌اند؟

تیم‌بوکتو شهری علمی و حوزوی در مالی‌ست که قرن‌هاست فعالیت علمی در آن جریان دارد. از مشاور افریقایی دی‌اچ‌کا خواسته شده است تا مرکز علمی فرهنگی احمدبابا را به منظور گردآوری میراث علمی این پای‌گاه قدیمی طراحی کند. مشاور در عین آن‌که با یک صورت مساله بسیار جدید و فضاهایی کاملا نو و امروزی روبه‌رو بوده است درنظر داشته تا فرهنگ بومی، موتیف‌ها و دست‌آخر معماری بومی منطقه را در طرح خود لحاظ کند. طرح نهایی ترکیب جالب و هم‌نشینی راحت چند توده ساختمانی سنتی و نو با استفاده از مصالحی عرفی در منطقه است که جریان هوای طبیعی و نور و سایر مولفه‌های معماری سنتی منطقه را در خود دارد. به جز موتیف‌های بومی، موتیف‌های اسلامی نظیر گره‌های هندسی اسلامی نیز علاوه بر هویت‌بخشی به بنا، نقش‌هایی کارکردی در مجموعه پیدا کرده‌اند و به صورت سایه‌اندازهایی بر روی سطوح نورگذر تعریف شده‌اند. سادگی و نوآوری اصلا مخالف یک‌دیگر نیستند.

 حتما تا به حال دیده‌اید مبل‌مانی شهری که برای کارکردی خاص در نظر گرفته شده، خودش مزاحمتی برای کارکردی دیگر در شهر است. مثلا نیم‌کت‌های ساده‌ای که امکان ترکیب‌شدن با یک‌دیگر را ندارند و همیشه در چینش‌های شهری فضاهای پرت و منفی بدی ایجاد می‌کنند.

آر وان، نام مستعار هنرمندی آفریقایی‌ست که آثار خود را معمولا در خیابان‌های شهر خلق می‌کند. او برای این موضوع فکری به سرش زده است. او مبل‌مانی تاشو را طراحی کرده که تنوعی در چینش و نحوه‌ی استفاده به کاربر می‌دهد و جابه‌جایی آن نیز به آسانی صورت می‌گیرد. استفاده از متریال طبیعی یعنی چوب -که یکی از اهداف اوست- به این نیمکت‌ها حس و حالی صمیمی بخشیده است. به تازه‌گی نیز در یانون‌دیزاین میزهای دافی لندن را با هم دیدیم که باعث چندکارکردی بودن آن و چینش‌های متعدد می‌شد. البته واقع‌نگر باشیم، قطعات زیاد و اتصالات متعددی که در این‌طور طرح‌ها وجود دارد آسیب‌پذیری آن‌ها را در فضاهای شهری دوچندان می‌کند.

با وفات ماندلا سایت‌ها و جریان‌های متعددی به طراحی‌ روی آوردند و نام او را به زبان تصویر و تصویرسازی زنده کردند. برخی به طعنه و طنز اما بیش‌تر به احترام و یادآوری. مجموعه زیر را جمع مناسبی از این حرکت دیدم که به احترام ماندلا و یک عمر تلاش‌ش در راه هدف‌های انسانی و آزادی‌خواهانه او منتشر می‌کنم. 

توجه به غذاها از مشهورترین روی‌کردهای هنری برای ایجاد روابط فرهنگی ملل در سال‌های اخیر است. پیتر مینزل عکاس، با سفر به دور دنیا سعی کرده‌است تا در بازسازی شات‌هایی خاص از خانواده‌های کشورها و مناطق مختلف در کنار توده‌ای از غذاهایی که آن‌ها در طول یک‌هفته می‌خورند، علاوه بر ایجاد هم‌زبانی با عنصری مشترک در بین همه اقوام یعنی غذا، به طور کنایی به فاصله‌ی فرهنگی و صدالبته طبقاتی اقوام مختلف بشری اشاره دارد.

در کارهای هفته‌ی دیزاین پاریس 2011 این کار رو دیدم؛ تخت خوابی کارتنی که به صورت هدیه‌ی سازمان مللی به مناطق محروم داده می شه و به راحتی سوار می شه و استفاده می شه! خب طرح از منظر مدولاریته و ساخت و بسته بندی و .. طرح خوبی هست
اما واقعا خداییش این درسته!؟ تمام منابع یک ملت رو غارت کنی و بعد در حالی که اون ها روزانه مرگ و میر فراوان از بابت فقر و گرسنگی دارند و شیوع بیماری های بزرگی نظیر ایدز و بیماری های کشنده‌ی نظیر وبا و فقر فکری و استضعاف و .... و بیایی سبک زندگی مذخرف غربی خودت را به عنوان دغدغه اول به دوش این مردم آوار کنی!؟ که آن ها هم مانند تو فرزند میمون‌های تکامل یافته، روی تخت خواب بخوابند!!!؟