تصور این که طراحان و نقاشان سده های اخیر و به خصوص دوران مدرن دقیقا چه زیباشناسی در انتخاب و بازنمایی مدل‌های طراحی‌ داشته‌اند کمی سخت است. آن‌ها به بازنمود عینی مدل‌ها قائل نبودند و بنابراین طور دیگر از مدل‌ها حکایت تصویری می‌کردند. به همین جهت معمولا در برخورد با آثار این‌ نقاشان سعی می‌کنیم وجه واقعی مدل را فهم کنیم و توجهات نقاش و تمرکز‌های او بر برخی عناصر مدل و ... همه را به صورت ذهنی تفسیر و تصویر کنیم.

اما فلورا بورسی با ساخت عینی مدل‌های نقاشی‌هایی معروف به صورت سه بعدی و مجسمه‌ این تخیلات را در هم می‌شکند. او با نمایش عین به عین فیزیکی نقاشی هایی غیرواقع‌گرا به نوعی به تصویر ذهنی و فرانمودی نقاش نقشی اوبژه‌ای می دهد که آن را هم ارز اوبژه‌ی مقابل نقاش می‌کند. شاید به این ترتیب سوژه ذهنی نقاش هم برتری چندباره پیدا می کند... 

خراردو فلدستین یک نقاش آرژانتینی است که از نقاشی به مجسمه‌سازی آمده. او که تجربه نقاشی و کاریکاتور را دارد در مجسمه‌سازی هم اقدام به ساخت کاریکاتورهایی حجمی می‌کند که در آن‌ها با بزرگ‌نمایی نامعقول برخی از اندام فیگورهای انسانی یک حس یا حالت خاص مورد تاکید قرار می‌گیرد.

با وجود این حالت کاریکاتورگونه در آثار فلدستین به دلیل واقع‌نمایی حیرت‌آوری که او در بازنمود تک‌تک اجزای فیگور به نمایش می‌گذارد، آثار به نحو غریبی در انتقال احساسات ویژه‌ی انسانی موفق هستند.

روزگاری مهم‌ترین دغدغه عالم هنر شبیه‌سازی عینی واقعیت بود. بازنمایی عینی معیار اصلی هنر به شمار می‌رفت و تابلوها و مجسمه‌ها هرچه که واقع‌گراتر بودند نفیس‌تر و هنرمندانه‌تر شمرده می‌شدن.

خیلی از اون روزگار نگذشته اما اون‌قدر سال‌های چند قرن معاصر با سرعت و شدت و اعتماد به نفس گذشته که تصور بازگشت‌ به اون نگاه زیباشناسانه و هنری کمی سخته. اما با دیدن این نقاشی‌ها که در اون‌ها بازنمایی واقع‌گرایانه صددرصد مورد نظر هنرمند بوده، کمی شاید سخت بشه حکم به گذشت اون دوران و معیارهاش داد. 

درسته در این آثار، موضوع طبیعت یا فیگور یا طبیعت بی‌جان نیست و این‌بار شهر و همه نازیبایی‌ها و شلوغی‌هاش دست‌مایه نقاش شده و درسته که نقاشی‌ها تنه به تنه عکس‌های اجتماعی و توریستی می‌زنن اما باید از یاد نبرد که به هر تقدیر هنرمند داره قدرت‌نمایی می‌کنه و توانایی‌ش رو در بازنمایی واقعی محیط به معرض نمایش می‌گذاره.... شاید هم این ها رو بشه مرثیه‌ای بر پایان نقاشی واقع‌گرا در پس انقلاب عکاسی دونست.

یک تصویر رو چندبار و چند روش می‌شه بازنمود کرد و در هر بار تخیلات جدید و کنایات و اشاراتی جدید به کار اضافه کرد؟ با بازنمودهای متفاوت از یک الگو پیام الگو نحوه ی تحلیل مخاطب از پیامی که داره توسط تصویر القا می‌شه هم فرق می‌کنه و شناخت این گونه ویژگی‌های هنرهای بصری هنرمندها رو مجهزتر می‌کنه

تلاش این هنرمند در بازنمود متفاوت از یک الگو می‌تونه یک تمرین خوب برای هنرمند در راه کشف ظرفیت‌های بازنمودهای گوناگون بصری به حساب بیاد. اما جالبه بدونین برنت هولومن ابتدا ده تصویر‌سازی رو از سایه‌ی نیم‌رخ بچه‌ی خودش با گرافیک و بازنمودهای مختلف ایجاد کرده که اولا تخیل بچه‌ش رو ارتقا بده و در ثانی وسیله‌ی داشته باشه که بتونه کوچولو رو سرگرم نگه داره :)

 چند شات اول از تصاویر این بنا رو که دیدم هنوز فکر می‌کردم با رندرهای سه بعدی از یک طرح معماری مواجهم نه یک بنای ساخته شده
با وجود اون‌که چندان فرم‌پردازی خاصی هم نداره این معماری اما کنتراست بالای مصالح در کنار خامی سطوح و کاشت مینیاتوری درختان در درون سایت، جلوه‌هایی غیرواقعی از بنا ایجاد کرده.

نمی‌دونم این برای معماری چیز خوبیه یا نه؟ این که روح و حال و هوایی بازنمودی داشته باشه...