ترکیب همیشه چیزی بیشتر از کنار هم قرارگرفتن اجزاست. ترکیب عناصر یک گل می‌شه گل! اما تجزیه اون عناصر لزوما معرف گل نیست. معمولا ما دانش‌مندان علوم تجربی رو به این متهم می کنیم! که نمی‌فهمن و مدام در پس تجزیه سعی دارن ترکیب رو فهم کنن. اما هنرمندها طور دیگر هستند. هنرمند می‌تونه با تجزیه یک کل کلی جدید بسازه که ارزش‌هایی حتی افزوده بر کل اولی داشته باشه.

گرچه این گل‌های تجزیه شده به زیبایی گل‌های حقیقی نیستند اما با تجزیه‌ای علمی متفاوته و دارای ارزش‌های زیباشناختیه . البته بگم‌ها به نظر همین تجزیه زیبا هم ناشی از بهره‌گیری از روابط ترکیبی گل واقعیه 

طراحی ابزار اختصاصی در سطح کاربرهای معمولی امریه که به واسطه‌ی تولیدات انبوه صنعتی کم‌تر امروزه مورد توجه قرار داره. این طور می‌شه که برای انجام برخی کارها مجبوری چندین وسیله رو هم‌زمان به کار بگیری تا مشکل رو رفع کنی. به شخصه در دوچرخه‌سواری‌های بلند مدت این نیاز رو حس کردم که حداقل برای برخی سیستم‌ها نظیر یک دوچرخه یا مثلا در تعمیرات اتومبیل‌ها، یک شاه‌ابزار لازمه که جواب‌گوی جمله امور فنی اون سیستم‌ باشه.

مارک ویندزور با همین نگاه ابزار جالب زیر رو برای تعمیرات دوچرخه ویژه دوچرخه‌سوارها طراحی کرده و ساخته. ابزاری که بتونه در آن واحد جواب‌گوی محکم‌کردن و بازکردن جمله اتصالات موجود در یک دوچرخه باشه

 دوستانی که امثال بنده رو می شناسن، می دونن که کم نیستند آدم‌هایی که هنوز هم حتی در پس بیست و چند سال زندگی تو کتشون نرفته این که هربار خم بشن و بند کفش باز کنن و بند کفش ببندن و پاشنه وربکشن.
هرچند در پاشنه ورکشیدن اشاراتی اخلاقی هست اما فکر می کنم کم‌هزینه تر باشه اخلاق‌مون رو درست کنیم تا این که بخوایم عزم‌هامون رو گیر پاشنه ورکشیدن‌هامون  کنیم.

خلاصه، القصه این داستان‌ها رفت که بگم بلاخره یه آدم عاقل شرقی پیدا شد به این خواست عمیق پاسخ طراحانه بده و کفشی طراحی کنه که برای پاکردن و از پا درآوردن نیاز به هیچ گیر و بستی نداشته باشه در عین حال از پا به خودی خود درنیاد و وبال آدمی نباشه.

دست مریزاد طراح!

واقعا این هنره یا ترویج خشونت!؟ این که هر بار برای بازکردن درب اتاق عادت کنی ماشه بچکانی، این خوبه؟؟؟