قریب به نه ماه از آخرین پست انتشاری یانون‌دیزاین می‌گذرد! و دقیق‌تر قریب به یک سال از کم فعالیت شدن و خسته شدن یانون‌دیزاین!
یانون‌دیزاین تا پیش از این یک سال، با جامعه بزرگ و علاقه‌مندی از حوزه طراحی ، معماری و هنر آمیخته شده بود. خیلی‌ها در سال‌های ۸۶ که فقط به فرستادن ایمیل‌های گاه‌به‌گاه دیزاین به صندوق ایمیلی معدودی از دوستان ورودی ۸۵ دانشگاه هنرم مشغول بودم تا همین آغاز سال ۹۶ ، کم کم روزانه با ایمیل روزنامه یانون‌دیزاین، سیر اینترنتی خودشان در جهان هنر و طراحی را شروع می‌کردند. خیلی‌ها ابراز لطف فراوانی را در این سال‌ها به تیم فعال یانون‌دیزاین ابراز کرده‌اند و همین خیلی‌ها و بسیاری که منتقدانه و تیزبین همیشه ما را مدنظر داشتند، عمده انرژی و انگیزه پیش‌برد حرکت یانون‌دیزاین بودند.
واقعیت آن است که مسائلی شخصی برای یک‌سالی این حرکت را متوقف کرد... اما عمده انگیزه‌ای که این سال‌ها پشت یانون‌دیزاین بود و اتفاقات خوبی که پیرامون آن در سال‌های گذشته افتاده بود مانع آن می‌شد که به کل یانون‌دیزاین را فراموش کنیم....
ما به امید خدا از امروز یعنی ابتدای اردی‌بهشت ۹۷ دوباره با انگیزه شروع خواهیم کرد. با هم از جهان هنر و طراحی خواهیم دید.... روزانه و پابه‌پای تحولاتی که در پیرامون ماست.
خلاقیت بالای الکساندرا ایکااوغلو و ماکسی ساویچ در طراحی این صندلی راحتی، در بازنمایی عناصر آن به صورت ابزارآلات بافتنی و امتداد سطح کرکی صندلی به صورت ادامه رشته‌ی بافته شده آن به شدت دیدنی ست. طراحان به خوبی با فهم تغییرات منطقی ناشی از تغییر مقیاس، در عین حفظ ویژگی‌های کاربری صندلی، توانسته‌اند القایی مناسب از حال و هوای بافتنی‌های دراز شب‌های دراز زمستان داشته باشند...
روند توسعه معماری‌های تجربی به سمت هم‌زیستی‌های نو با طبیعت در حال حرکت خواهد بود.
در تجربه‌ای جدید و متفاوت پژوهش‌گران MIT گنبدی بافته‌شده از نخ توسط بازویی رباتیک را در معرض هزاران کرم ابریشم قراردادند تا دست آخر به ساخت غرفه‌ی ابریشم با مشارکت صنعت نوین و طبیعت دست پیدا کنند. نتیجه را مشاهده می‌کنید
هر کجا نیزارهای فصلی هست ظرفیت کارهای بزرگی هست که به مدد بافتن نی‌ها ممکنه. معمولا بومی‌های این طور مناطق خودشون هنرها و صنایع جالبی با استفاده از همین روش دارند اما جرات و ایده انجام کارهای بزرگی در سطح معماری با این عناصر به ظاهر ظریف تنها پس از شناخت علمی و محاسبه‌ی ظرفیت‌های باربری و روش‌های درست به‌کارگیری اون‌ها ممکن شده
پستی داشتیم که نوعی جدید از کاربرد گرافیک در معماری رو نشون می داد. در این پست نقاشی تنه‌ای به معماری می زنه و به کمک معماری میاد تا فضایی متفاوت بسازه.
در معماری داخلی این فضا، پوشش‌های سطوح به گونه‌ای با نخ نقاشی شده‌اند که گویا کل فضا یک نقاشی از فضای معماریه. بر روی هر کدوم از سطوح الگوهایی ساده به وسیله‌ی نخ‌های رنگی نقاشی شده و در پرسپکتیو رفته که علاوه بر القای درست عمق‌ها و حجم‌ها لطافتی نقاشی گون به فضا داده و شاید بشه اون رو تعاملی نو از معماری و نقاشی دونست. چرا که در برخی از سطوح فضاهای دروغین و فریب‌های نقاشی هم به کار رفته و عمق و کیفیت فضا به کلی چیزی متفاوت از پلانیه که روی کاغذ می شه از فضا ترسیم کرد.
پاتریک با مجموعه کارهای شورانگیز معماری رشدکردنی‌ش قبلا هم دو باری در یانون‌دیزاین به شما معرفی شده ؛ این‌جا+ و این‌جا+ اما نمی‌دونم چرا اون‌قدر برام این کارها جالبه که هر نمونه جدیدی هرچند خالی از نوآوری نسبت به نمونه‌های قبلی می‌بینم باز هم انگیزه دارم در این‌جا منتشرش کنم.
پاتریک در کار جدیدش یک کلیسای مسیحی کوچک اما با الگوی کلیساهای جامع رو در یکی از میادین مشهور ملبورن، با قطعات بریده شده از شاخه‌های درخت بید مجنون بافته! کاری بکر و الگویی نوآورانه که ویژه شخص خود پاتریک دوگارتیه و در اتودهای مختلف به صورت زنده و غیرزنده -یعنی از درخت های در حال رشد تا استفاده از قطعات بریده شده درختان- پیاده کرده.
نکته دیگه ای که خوبه این جا بگم توجه به شخصیت مذهبی پاتریکه و این که هنوز هم که هنوزه ایده های دل‌نشین انگار از وجود آدم‌های عمیقا معتقد بلند می شه :)
این مدت (حدود یک ماه قبل که این پست در انتظار انتشار بود) هر بار سعی کردم تفسیری مثبت و در ستایش هنر کلاسیک از این کار به دست بیارم باز می بینم نمی شه
هر طور این کار رو تفسیر می کنم نوعی شوخی یا حتی طعنه یا هجو صلابت و اقتدار و سرسختی معیارهای زیباشناسی و عناصر هنری معماری کلاسیکه
ستون‌های بلند این نمای کلاسیک ساختمان مرکزی دانشگاه UCL در لندن، به جای تارهای یک دار بافندگی، توسط پودهای پارچه‌ای به هم بافته شدند واگر چه پوششی خوب برای آفتاب مستقیم ایجاد کردند و ترکیب خوبی از نور و سایه رو برای بنا به وجود آوردند اما ارزش‌های نمادین و نشانه‌های نهفته در کار هم باید مورد توجه قرار بگیره
این فضای عظیم سه هزار و دویست مترمکعبی که در بالاترین نقطه ارتفاعی معادل هشت متر داره بدون استفاده از فلز یا استراکچر صنعتی که تنها و تنها با الگویی حصیری و از الیاف طبیعی بافته و تنیده شده...
این یعنی ظرفیت عظیم مواد طبیعی. ظرفیتی که خیلی راحت از کنارش عبور کردیم و خودمون رو محتاج صنعت نو و مواد و متریال جدید کردیم. به راستی چه نیازهای جدی ای که توسط یک چنین الگویی و با چنین ساختی توسط بامبوی طبیعی برآورده نمی شه اما ما به سمت متریال های صنعتی نفتی و معدنی سوق داریم و معمولا اولین جوابی که برای حل مسائل در ذهن مون میاد با استفاده از اون‌طور متریال‌ها ست...
خیلی به فرم‌پردازی این کار، کار ندارم، ممکنه برخی خوش‌شون بیاد و برخی هم نه، اما چیزی که مهمه اینه که چنین فرم و ساختاری رو از تافتن و بافتن همین کیسه های پلاستیکی نایلونی خودمون ایجاد کرده! مثل همین هایی که روزی چند ده تاشون رو می ندازیم تو سطل آشغال!
یک تیم بیست نفره دانشجویی دست به دست هم دادند و این فضا رو در دانشگاه ایالتی پلی تکنیک کالیفرنیا اجرا کردند.
