«با یک گل بهار نمی‌شه!» شعار مناسبی‌ست که این روزها بر عرشه‌های پل‌های شهر تهران نقش بسته‌است. شعاری که خانه‌ طراحان انقلاب اسلامی برای بیان موضوع مهم افزایش جمعیت در کنار تصویرسازی‌های جالبی قرار داده است. طراحان با ایجاد یک مقایسه میان دو خانواده کم‌چمعیت و پرجمعیت در بستری غیرجدی و در خلال رفتاری که می‌تواند تفنن تلقی شود و نیز با انتخاب فضای تصویرسازی کودکانه و استفاده از فضای رنگی و شاداب در کل اثر، با وجود برخی اشکالات منطقی در روایت منجمدی که ارائه شده، در عین این که توانسته‌اند از بار جدیت مساله کم کنند و موضع‌گیری احتمالی در مخاطب را کاهش دهند، اما پیامی مهم و سخت را به تصویر کشیده‌اند.

پیام مهمی که امثال آن کاریکاتوریست ناهنرمند نمی‌توانند فهم کنند و با ذهن سیاه و ناپاکی که دارند هیچ‌وقت هم امید درک آنان نیست.... اما فرزندان ما در آینده‌ جواب خوبی به آن‌ها خواهند داد.

در این پست اتودهای طراحی کارکترهای این مجموعه و مراحل را نیز منتشر می‌کنیم تا مشخص شود در پس همین یک تصویر ساده چه فرآیند حرفه‌ای نهفته است.

سال‌ها پیش اما زمانی که مدت‌ها بود که دیگه تا حدودی خودم انتخاب می کردم چی باشم و چی بپوشم، حوالی سن و سال راهنمایی، در بازدیدی که از مدرسه دارالفنون داشتیم، یک کتیه کاشی‌کاری به قدری روی من تاثیر گذاشت که تا امروز گاهی مثل ذکر مدام با خودم تکرارش می کنم.

"هر چیز که در جستن آنی، آنی...."

به نظرم جز این نیست؛ و اگه این طور باشه بچه های معصوم و کوچیک چه تقصیری دارند که در سنینی که هنوز توان جسمی لازم برای جستن فعال چیزی که طلب واقعی‌شونه رو ندارن؛ گرفتار گرایش‌ها و هواهای خانواده هاشون می شن و به سمت چیزی شدن سوق داده می شن... و گاهی اون چیز خیلی خیلی خیلی پایین تر از چیزیه که واقعا می تونستن باشن! تو این نوروز دوباره این درد دل سر باز کرد؛ بچه هایی دیدم که خانواده هاشون کوتاه قامت تر از خودشون بودند و در حال کوتاه قد بار آوردن اون ها بودند!

شما رو به خدا بچه هاتون رو به چیزی کم‌تر از اون که می تونن باشن وادار نکنین و نگاه اون‌ها رو در چیزهای کم‌تر از حقیقت‌شون محصور نکنین.
بچه های شما می تونن بزرگ‌ترین اولیای خداوند رحمان باشند....
اگر دست از سر‌شون بردارین!