کوه‌ها، آب‌ها، جنگل‌ها و یکایک درخت‌ها، روح دارند. فکر دارند، ذکر دارند... برای همین یک صاحب اندیشه را به مراقبت از آن‌ها گماشته‌اند؛ انسان را. اما همین انسان صاحب خرد چه بی‌خردی‌ها که بر سر این طبیعت نیاورده است. امروز سیر تخریب جنگل‌ها و دیگر منابع طبیعی چنان به چشم می‌آید که حتی غیرباورمندان به عالم دیگر را دچار وجدان درد کرده است و جنبش‌های سبز و پاسدار طبیعت در همه جای دنیا در حال شکل‌گیری و فعالیت هستند. 

باید بدانیم که طبیعت به دست ما سپرده شده است؛ در مقابل زیاده‌خواهی زمین‌خواران و سودپرستان، جنگل‌ها خودشان نمی‌توانند از خودشان مراقبت کنند. ما به یک صلح سبز نیاز داریم. صلحی که مانند هر آرامش دیگری، همت آزادمردانی را می‌طلبد که با مخالفان صلح، مبارزه کنند....

از تبلیغات رسانه‌ای و سودجویی‌های آن که بگذریم، واقعا اگر دنیا با روند توسعه جهانی کنونی پیش برود، آینده چگونه خواهد بود؟ باید به داد دنیا برسیم... و این خود کم دلیلی دورانی‌ست که ما ادعای انتظار آن را داریم...

عالم با تمام تزاحم‌ها و جمع میان اضدادش در گوشه‌هایی سخت تاثیرگذار وحدتی بی‌مانند دارد. جمیع حیوانات وحشی و طعمه‌های‌شان از یک آب زندگی می‌گیرند و از یک هوا تنفس می‌کنند. وحدتی در کنار تمام ضدیت‌ها..... ما انسان‌ها اما به این وحدت‌ها سخت بی‌احترامی کرده‌ایم و این به خصوص هنرمند شرقی را به شدت آزار می‌دهد.

کای گوجیانگ هنرمند چینی برای بیان رابطه میان انسان و طبیعت، انتخاب حیواناتی با مقیاس یک به یک و با ساختی بسیار طبیعی را در فضای انتزاعی موزه‌های مدرن برگزیده است. او در آخرین اثر خود با نام «میراث ۲۰۱۳» نود و نه حیوان وحشی را سر در آب‌گیری کریستالی و آبی‌رنگ در وسط سالن بزرگ یک گالری هنری نمایش داده است که خیلی دوستانه در کنار هم دارند آخرین میراث‌های زمین را سرمی‌کشند. میراثی که ما انسان‌ها با استفاده بی‌حساب و کتاب‌مان از زمین پهناور و غنی برای آن‌ها نگه‌داشته‌ایم.

در این پست اثر قبلی گوجیانگ در سال ۲۰۰۶ که حرکت موحشی از گله‌ای از گرگ‌ها بود و هم‌چنین یک تصویر از دیگر اینستالیشنی که گوجیانگ در سال اخیر در نمایش‌گاهی هنری به نمایش گذاشت را نیز می‌بینید.