بچه‌ها تخیل می‌کنند. بچه‌ها تصویرپردازی می‌کنند. و تنها کافیه که بهشون بستر داده بشه تا اون وقت «خلق» کنن، حتی از ساده‌ترین‌ چیزها پیچیده ترین‌ها رو خلق کنن.

به بچه‌ها فرصت بدین و بر اون‌ها سخت نگیرین. تیم مکفرسون با طراحی صحنه‌هایی از بازی‌های کودکانه سعی کرده تا در مجموعه تصاویرش ظرفیت و قدرت بیان این بازی‌ها رو نشون بده

راستی یکی از بدی‌های مبلمان خونه‌های امروز همین تنگ کردن عرصه برای بروز تخیل‌های بچه‌هاست....

فرصت تخیل رو از بچه‌ها نگیریم؛ حتی اگر به قدر وسعت تجربه پاک‌کردن‌های مشق‌هاشون باشه! :)

این پاک‌کن‌ها تا مدت‌ها پاک کردن و استفاده شخصیت‌هایی در حال دگرگونی و تحول خواهند بود و بالطبع بچه‌ها با اون‌ها رابطه برقرار می‌کنن و کلی تخیل بار می‌کنن در تعامل‌شون با این وسیله ساده روزمره‌شون.

یک تصویر رو چندبار و چند روش می‌شه بازنمود کرد و در هر بار تخیلات جدید و کنایات و اشاراتی جدید به کار اضافه کرد؟ با بازنمودهای متفاوت از یک الگو پیام الگو نحوه ی تحلیل مخاطب از پیامی که داره توسط تصویر القا می‌شه هم فرق می‌کنه و شناخت این گونه ویژگی‌های هنرهای بصری هنرمندها رو مجهزتر می‌کنه

تلاش این هنرمند در بازنمود متفاوت از یک الگو می‌تونه یک تمرین خوب برای هنرمند در راه کشف ظرفیت‌های بازنمودهای گوناگون بصری به حساب بیاد. اما جالبه بدونین برنت هولومن ابتدا ده تصویر‌سازی رو از سایه‌ی نیم‌رخ بچه‌ی خودش با گرافیک و بازنمودهای مختلف ایجاد کرده که اولا تخیل بچه‌ش رو ارتقا بده و در ثانی وسیله‌ی داشته باشه که بتونه کوچولو رو سرگرم نگه داره :)

با کمی تلاش و انتخاب نگاهی خاص و البته تجهیزات و لنزهای مخصوص، با عکاسی از همین زمین خودمون هم می شه مکان‌هایی جادویی خلق کرد. مکان‌هایی که آدم رو یاد کارتون‌ها و سیارات کوچک و تخیلی در اون‌ها می‌ندازه. کاری که کاترین نلسون در مجموعه عکس‌های زیر با دقت و تلاش فراوون انجام داده

گویا از 1936 در این جا یعنی شهر ژوندرت، همه‌ساله در اولین یکشنبه سپتامبر، فیستیوال و کارناوال گل برگزار می‌شه که در اون کاروانی از گل به راه می‌افته. 

نکته ای که در کاروان امسال این مراسم بود، با وجود تخیل آزاد هنرمندانه و هیجان رنگ های مختلف، این بود که همه چیز بود الا گل! اون قدر در صورت های الکی و مسخره و تنها با به کارگیری متریالی به نام گل، گروه های مختلف آثار بی‌ربط آوردن که احساس می کنی هیچ احساس و لطافتی از گل نمونده در این جور کارها.

بچه‌گی ها وقتی تو ترافیک اندک اون روزهای تهران می موندیم، وقتی شکایت می کردیم به بابا که پس چرا نمی ره، یادم هست می گفت سفت بشین بزنم دنده هوایی! و من تا مدت ها تخیل می کردم که الان پرواز کردیم و بالا خیابان هستیم و ..... و به کل یادمون می رفت خیابون و شلوغی و ...
تخیل ما اون روزها اون قدر قدرت‌مند بود که بتونه جسم سنگین ماشین رو از کف خیابون های تهران بکنه و بر فراز تهران به پرواز دربیاره اما این روزها... امان از این روزها!

این اتود خوب، خودرویی پروازیه که نه با تخیل شریف کودکانه که به مدد طراحی و تکنولوژی از دنده هوایی برخوردار شده :)

 چراغ خوابی تخیلی اتاق کودک؛

می دونین پرورش معقول خیال کودکان شاید یکی از مهم‌ترین کارهایی باشه که خوبه بزرگ‌ترها براش تلاش کنن... تا می تونین دوروبر بچه ها رو از اسباب‌بازی های بی‌ارزش مزورانه خالی کنین. کمک کنین یا فکر کنن یا تخیل!