اینستالیشن  "Anything Can Break" به نوعی با نامش کامل می شه. یعنی با معرفتی پیشین که میاد و روی نگاه مخاطب می شینه اثر کامل می‌شه. تذکر این نکته که همه چیز ممکنه فرو بریزه چه میزان روان آرام برای مخاطبی می‌گذاره که زیر این توده‌ی آویزان سنگین و سیاه پا می‌گذاره؟ خیلی خوب بود....

خب! حالا اگه یه نامی بیاد روی این عالم  و بهمون بگه همه این عالم ممکنه فروبریزه چقدر در قدم‌ زدن های هر روزمون و زندگی معمول‌مون آروم می گیریم!؟
می دونین چیه؟ کسی آمده و گفته نام این دنیا "دارالفنا" ست. یعنی خانه نابودشونده.... خانه نابودی. یعنی نه این که ممکنه که حتما فروخواهد ریخت....

چه میزان اعتماد براتون می مونه به این دنیا؟ اگر که مخاطب این اینستالیشن بزرگ بشین....
پیش به سوی دارالبقا.
بی توجه به دارالفنا... عالمی که فروخواهد ریخت.

 

خیلی لذت بردم از این کتابخوونه!
هر بار که سربالا می کنی عظمت کتاب های نخونده در چشمت میاد و این که چقدر عقبی از جایی که باید بهش برسی.. .قدر و همت آدمی رو بالا می بره این فضاسازی  و خب در عین حال یک گنبد و نورگیر سقفی خوب کاربردی هم خلق کرده

ایشالا روزی برسه که از شدت  استغنا حتی برای چرکی نظیر پول این ارزش رو هم قائل نباشین که باهاش زمین رو بخواین تمیز کنین.

یقین بدونین این استغنا هیچ وقت در پس "پول داشتن" به دست نمیاد. برای رسیدن به این استغنا لاجرم باید سر از کار حقایق عالم دربیاریم و درک کنیم فرق میان باقی و فانی ها رو...

خرق عادت ! یکی از مهم‌ترین جنبه‌هایی که هنر عصر اخیر رو معنا می بخشه، خرق‌عادته. این که آدم ها رو از عادت ها و علقه ها و روزمرگی هاشون بیرون بیاره و نهیب بزنه.
خرق عادت معاصر کوتاه و خفیف‌شده‌ی صفت "تذکر و بیرون آورنده از غفلت" عصر قبله؛ همون انتظاری که ما -به مثابه افرادی با جهان‌بینی دینی- از هنر داریم.

حقیقت اینه که با وجود این که بشر در "غفلت" از حقیقت غرق شده و به تمام خوابه اما به حکم جنبه هایی پایدار در وجودش (به عبارتی فطرت) باز هم نمی تونه راکد شدن و روزمرگی رو مطلوب ببینه؛ پس لاجرم به تذکرهایی خیلی سطحی در حد "خرق عادت" دست می زنه، شاید که برون رفتی حاصل بشه.